O sapoconcho máis famoso de España ten ganas de saír do caparazón. O obxectivo é vender o seu propio produto, aínda que non descarta compaxinar a música coa televisión, onde en breve aparecerá na segunda tempada de «Paquita Salas»
24 mares 2018 . Actualizado ás 16:45 h.Por casualidade e ante a insistencia do seu compañeiro de piso, Roi Méndez (Santiago, 1993) presentouse ao casting de Operación Triunfo. Actuou coa súa orquestra Olympus antes e despois do casting, pero mesmo coa resaca instrumental conseguiu entrar. Este mozo extrovertido e bromista, que foi un alicerce para Roberto Leal, gañouse a toda España cando dixo a palabra sapoconcho.
-Cambiouche moito a vida dun mes a esta parte?
-Non tanto. A nivel musical pois a xente che coñece e hai oportunidades laborais, si, pero a miña vida persoal segue igual.
-Que é o mellor que che levas da Academia de «Operación Triunfo»?
-Unha relación de amizade con todo o equipo, leveime unha aprendizaxe grazas aos profesores, unha chea de valores e máis confianza en min mesmo.
-Cepeda é máis que un compañeiro.
-Si, un amigo, un irmán.
-Roberto Leal deuche as grazas por ter estado aí e axudarlle ás veces a levantar o programa.
-É un halago vindo de Roberto, porque para min é unha persoa incrible, e ademais o que nos axudaba unha chea antes de saír a cantar era el. Tranquilizábanos, mesmo no backstage, antes de empezar o programa. Así que, que diga iso de min cando eu penso exactamente o mesmo ou máis, é unha honra.
-Cal é a canción que máis che gustaba para Eurovisión?
-«A túa canción».
-Non che mollas?
-Non, é que era a que pensaba que ía gañar.
-Pero «O malo» está a petalo.
-Pero O malo véxoo máis para iso, para petalo, para soar nas radios e nas discotecas.
-Es un mozo moi bromista, moi alegre, moi extrovertido, contigo o aburrimento non existe?
-Hai veces que si, hai veces que teño un día un pouco máis serio e a xente xa me pregunta: «Que che pasa?». E eu dígolles: «Que teño que estar todo o día de broma?».
-Nunca pensaches que cando dixeches a palabra «sapoconcho» íaseche a quedar de alcume, non?
-Non, pero na primeira firma de discos, cando a xente empezou a berrar, aí xa me dei conta do asunto, e agora todo o mundo xa me chama así.
-De sabelo, dixeses outra?
-Non, non, sapoconcho, sapoconcho.
-Polo teu perfil eras como o Bisbal, non? Un mozo novo que viña do mundo das orquestras...
-Si, pero bo, eu na orquestra era músico, non era cantante, aínda que tamén cantaba algunha canción. Vimos un pouco do mesmo, si.
-Que che din agora os teus compañeiros da orquestra, ou a túa parella, ao ver onde chegaches?
-Séntense orgullosos, deséxanme o mellor, pero tócame a min demostrar, porque todo empeza agora.
-Onde fixas o obxectivo?
-Gustaríame vivir da miña música. Non ser o meu propio xefe, pero vender algo meu, gústame a música. Tamén me gusta a televisión ou o cine.
-Conformaríasche con calquera destas saídas?
-Non, non, a música é a miña prioridade. Todo é compaginable, podo abrir o abano para ter máis opcións, pero a música por diante.
-Que é o que máis che sorprendeu ao saír da Academia?
-O cariño da xente, de nenos que ven o programa, repítese moito iso de que nos teñen de exemplo. Dáslles as grazas, pero é que é superreconfortante que che digan que axudas a unha xeración sen sabelo.
-Foi o teu primeiro intento en «OT»?
-A miña primeira vez e de casualidade, ademais.
-Como foi?
-O meu compañeiro de piso íase presentar ao casting, e eu tamén ía ir, pero tiña que tocar o día anterior, non me daba tempo a durmir e dixen: «¡Non vou, non vou!» Díxome: «Vaiche anda, como non vas ir?».
-Fuches ao «casting» como de resaca?
-Si, de resaca de tocar. Ao día seguinte tiven o casting pola mañá e pola tarde, e aínda así fun a tocar tamén. Durísimo.
-Vímosche bailar moito, vaiche a marcha?
-Eu bailo fatal, pero gústame facer o bobo movéndome. Non adoito bailar nunca, pero se estou moi animado fágoo, aínda que de broma.
-Houbo máis Amaia e Alfred dentro da Academia dos que nos decataremos no Reencontro dentro de 10 anos?
-Non se que estará a pasar agora, dentro o que se vía era o que había.