A galega ten «Fama» para longo, confía en que vai funcionar moi ben porque o público está canso de sensacionalismos. Ela un día cansouse de estar nunha burbulla, e saíu. «Cando non estiven na tele toquei o chan»
17 mares 2018 . Actualizado ás 09:20 h.Non só regresa con Fama a bailar en Movistar+, que fai dez anos deulle moitas alegrías, senón que o fai co que máis lle gusta: o entretemento puro e duro. A galega estivo un tempo retirada da televisión, primeiro porque Paolo Vasile prescindiu dela, despois porque non lle ofrecían nada do seu gusto e, finalmente, por decisión persoal. Durante este tempo comprouse unha leira en Pantín, onde agarda construírse unha «casiña» ao lado dos seus pais.
-Hai unha pista de baile e aí aparece Paula Vázquez.
-[Risos]. A estrea foi moi emocionante, foi un día de reencontros porque dez anos despois volvemos ser o mesmo equipo. Nestes dez anos, o baile, a danza, evolucionou moitísimo, por iso case todos os alumnos teñen a súa propia compaña, veñen de innovar, de facer cousas ao redor do mundo, e nótase moitísimo. Son novos de entre 18 e 25 anos moi preparados. Dinnos que decidiron que ían ser bailaríns porque vían Fama con dez anos. Os mozos, sobre todo, puideron dicirlles aos pais: «Eu quero que esta sexa a miña profesión». Ata entón non estaba ben visto. Fai dez anos rompemos estereotipos, e agora estamos a recoller o cultivado.
-Que nos pasa? Ultimamente todo o que sexa cantar e bailar...
-O público xa se cansou de sensacionalismos e dun entretemento moi amarillista, e de novo volven apostar por talent shows, onde os valores que se transmiten son o esforzo, o traballo, o éxito... Eu botaba de menos esta tele tamén.
-Que ten «Fama» que nunca dis non?
-Por unha banda que o fai Zeppelin, cos que levo máis de vinte anos, e despois que o formato xa no seu momento deume moitas alegrías. Xa dixen que é coma se o amor da túa vida volve chamar á túa porta.
-Tanto?
-Si, porque eses tres anos que durou Fama os recordo de bos intres, faciamos unha tele pequeniña, pero levabámonos uns alegrones coas audiencias. Marcou unha fórmula diferente na televisión.
-Regresa nun momento diferente.
-Si, a xente, sobre todo nova, consome desde outras plataformas. Xa non ven tanto a pantalla en casa, senón desde as tablets, móbil, computador... Por iso temos as 24 horas, a canle de YouTube para poder seguir o día a día. Todo isto vén de Operación Triunfo, que o puxo de moda e funcionoulles moi ben, nós aprendemos e unímonos a ese ciclón.
-Xa se que tes un menisco roto e que non estás para moitos trotes, pero obviando este contratempo... es moi bailonga?
-Eu co 1,2,3, empecei bailando, pero non teño talento. Pero a botar uns bailes nunha festa si que me animo, de feito detrás das cámaras báilomo todo.
-As túas declaracións sobre o acoso nas redes con Évole foron tremendas.
-Eu notei nas redes que cambiou moito o ton desde ese día, aínda que segue habendo trolls e gentuza, que de súpeto fas unha estrea e o único que che poñen é: «Ai, que che fixeches na cara?», que che dan ganas de dicirlle: «Pois o que me dá a gana, é a miña cara». Primeiro, non me fixen nada, e o titular debería ser que estou a traballar, non o que me fixen na cara. Aos presentadores que se poñen bótox, que se enchen... non lles sacan estes titulares machistas. Pois agora cando recibes un feedback dese tipo, saen seis ou sete defendéndoche. Moitos porque viron o de Évole e danse conta de que non é xusto que se escondan detrás dun perfil falso, porque aí se crecen.
-É importante que o fagades público.
-Si, eu cando me din algunha barbaridade cólgoo, e mesmo pido axuda ou etiqueto aos corpos do Estado para ver se poden facer algo. Pero ata agora nunca recibín resposta, a pesar de que agora din que detiveron a unha persoa que está detrás deses comentarios. Iso é algo que filtrou a Garda Civil e non é certo. Están a falar de alguén a quen denunciei fai un ano, pero é que non é a mesma persoa da que falei con Évole. Están sendo uns oportunistas, han sacando a noticia xusto o día da presentación de Fama . Dóeme moito porque estiven agardando un ano a que fixesen algo, e non o fixeron ata agora.
-Á persoa que che referías en «Salvados» non a detiveron.
-Non, nin a deterán porque quitei a denuncia.
-Pasáchelo moi mal?
-Doe cando fan estas cousas, ofende , humilla, non é xusto. Ademais non se dan conta de que eu estaba a me queixar de que tanto patriota, tanta banderita... E cando Galicia estaba a arder, onde estaba toda esa xente que se subiu aos autobuses en menos de 24 horas para ir humillar aos cataláns? Onde estaban para defender Galicia e ir cos cubos de auga?
-Enfróntasche a todos. Contéstaslles.
-Si, si, é que llo merecen ¡que leites! O sorprendente é que moitos deles, que son moi valentes de cara ao público, logo por detrás non o son tanto. Teño pantallazos gardados, mesmo de directores de xornais cos que me metín por algún titular supermachista, que logo en privado pídenme ata unha reunión para facer un perfil feminista no seu xornal. Unha das cousas ás que temos que perder o medo as mulleres é a que nos digan iso de: «Ai, que agresiva, que carácter», porque se eles o fan ninguén se atreve a dicirlles iso.
-Antes tivéchesnos uns anos un pouquiño abandonados. Necesitabas desconectar?
-Non. Prescindiron de min en Fama naquel momento, logo estiven en Antena 3, onde traballei 13 días en dous anos, e logo aparecéronme ofertas en Telecinco que non me apetecía facer, porque é un tipo de televisión que eu non sei facer nin quero facer. A partir de aí foi elixido, ao principio non, porque onde eu quería estar botáronme, porque apareceu Paolo Vasile, comprou Catro e prescindiu de min. Eu teño moi claro desde que empecei que non vou usar o meu atril para humillar a ninguén.
-Que fixeches este tempo? Aprendiches a cociñar?
-A cociñar non aprendín [risos]. Tiven tempo para comprarme uns terreos en Galicia, aí ao lado de casa dos meus pais, e facerme unha casiña.
-Volverás?
-Si, claro que volverei. Eu retirareime aí. O traballo mándame a Vietnam, á Patagonia... ao final dá igual onde estea a vivir, e eu quero volver a Pantín que é a miña aldea. Estes anos tamén me serviron para saír da miña burbulla de cristal, porque ao final unha se pensa que está no mundo, pero desde os 17 anos non saíra dos estudios. Non saio polas noites para non ter mala cara ao día seguinte, para non estragarme a voz e ao final a miña vida social estaba limitada á miña contorna. Saín ao mundo e encantoume, porque ata me intimidaba estar en lugares onde había moita xente, sentíame observada, non sabía moi ben como levar a popularidade e reaccionar a iso. Agora, con todo, o outro día na manifestación sentíame supercómoda. Estes anos hanme servido para tocar un pouco o chan.
-A última vez que falamos tiñas algo pendente: ser nai. Como vai? Conxelaches os óvulos? Agora está en auxe.
-Alégrome moitísimo de que se estea concienciando a xente, eu aprendín moito ao facelo. Ao final hai unha realidade social e é que nós temos que ir pospondo a nosa maternidade se queremos ter unha carreira estable. Eu conxeleinos, tiña 38 anos, agora teño 43 e aínda non me entraron esas ganas tremendas de ser nai, pero creo que tarde ou cedo me chegarán. De momento, mentres a saúde me acompañe vou agardar un pouquiño máis, e segue sendo unha ilusión. Igual tarde ou cedo dou unha noticia, pero será cando teña a casa de Pantín rematada.
-Para que crezan alí?
-Teño a necesidade de facer un niño. Aquí en Madrid vivo ben nunha zona moi chula, pero sígome sentindo unha estranxeira, a pesar de que levo 20 anos. Ata que non remate o meu casiña creo que non empezarei a pensalo.
-A tierriña tira...
-Moito, e eu se teño fillos gustaríame que cheiren ese campo, ese mar, ese caldo...