NENOS E CANS, UN FEELING PERSOAL. Ter un can non é un xogo, pero si unha terapia, un plus de empatía e unha gran responsabilidade. Tres fogares abren as súas portas para ensinarnos a crecer da pata dun animal. E como convive un bebé con 15 teckels...
03 mares 2018 . Actualizado ás 19:23 h.Bimba, yorkshire, e Carlota, nena, levántanse xuntas, xogan xuntas e se non dormen xuntas é porque a cadela escolleu para o soño outro cuarto da casa, a da irmá maior. Viven en Oleiros, nun chalé con leira que tamén acolle a Mini e Cooper, dúas rottweilers que deben o seu nome a un coche de Paula. Ela é a nai de Carlota, que leva os seus 15 meses pasito a pasito baixo a estreita vixilancia da perrita de 10 anos que a viu nacer. «Bimba e Carlota son como irmás. A nena alucina con todo o que fai a cadela... pero se Bimba a molesta apártaa», conta Paula. O papel da cadela coa nena, apunta, é protector: «Bimba ten ese instinto e iso que non foi nai... Se oe chorar a Carlota, sempre vai ver que pasa. E se tardamos en acudir, vén buscarnos onde esteamos». Bimba, que non ten ese mal xenio proverbial dos cans pequenos («Non é unha yorkshire ladroa; se che ve enseguida ponse patas para arriba», conta Paula), é a primeira en ir ver a Carlota pola mañá. Entre elas hai un feeling especial. Pelexan como irmás? «Non, pero a cadela non perde de vista á nena e, se ve que a ela non lle facemos caso, ladra como dicindo ‘¡Eh, que eu tamén quero xogar!'».
Hai estudos recentes que sinalan que as persoas con gato son máis felices. E o potencial terapéutico do can chegou aos centros educativos e os hospitais galegos, da man do educador canino Octavio Villazala, do Centro de Montegatto. «Hai algo máxico pero que é tamén científico; e é que un can é un neno eterno, un cachorro toda a vida. Iso fai que a súa relación co neno sexa horizontal, plena, de ti a ti. Por iso, o neno ao can sénteo desde o principio como un amigo, percibe que non lle vai rifar nin o vai a xulgar. Percibe a súa mensaxe de: ‘Eu teño bo rolo', ‘Quero xogar', ‘Quero que me acariñes'. Un neno e un can convértense a través do xogo en compañeiros para toda a vida», sinala Villazala.
Un animal é un agasallo, «e unha responsabilidade enorme. É bonito, pero implica sacrificios, hai que ser moi consciente diso. Se non podemos asumilos, é mellor non ter un animal», insta Paula, que conta que chegaron a facerse cargo dun cabalo pola súa filla maior. «Isto non son uns patíns. A responsabilidade é grande, para os pais e os nenos», advirte.
«Cando ou gato lle colle un xoguete, ela dei: ¡Meu!»
Primeiro chegou Erin. El, Luigi, o seu irmán gatuno, case un ano despois. «Tingamos unha cadela e un gato cando naceu Erin, pero, desafortunadamente, morreron vos dous ou Nadal que ela chegou á casa. Queriamos ter outro animal, pero non sabiamos cando. Tingamos que superar ou loito. Porque cada animal é único, a cada can e cada gato quéreselle á parte», asegura a nai de Erin, a autora Érica Esmorís (Nena e ou mar). Como amantes dos animais que son, os pais de Erin non tardaron en atopar a Luigi. Buscaban a «un gatiño especial, tranquilo, que fose cariñoso e que non supuxese perigo. E demos cun gato persa que tiña moi boa pinta en canto a carácter», comparte Érica.
O feeling gato-nena xurdiu enseguida. «Meus pais aínda non sabían que tingamos ou gato, e déronse conta ao escoitar a Erin facer ‘Iaaaaaa', porque vos nenos imitan así ou son do gato». Agora que Erin ten un ano e tres meses, e Luigi, 7 meses, a relación é de competencia. «Sobre todo pola parte dela...», completa a súa nai. «Ela é a irmá maior, e ou gato, ou pequeno. Cando Luigi aparece e lle colle algo, a nena dei: ‘¡Meu!'». Pero esa rivalidade de cómplices puntúa para comer. «Como Erin non é comedora, ou que facemos é levar ou gato á cociña, e dicímoslle a ela: ‘Se non comes a tortilla, é toda para Luigi! E ela come , come ... Erin vixía calquera cousa que fai ou gato. Para Erin, é un irmán pequeno e indesexable. Son fases...».
Para os seus pais era importante que Erin aprendese a respectar e tratar ben aos animais, como converterse nunha persoa autónoma capaz de apreciar a arte. «Era importante para min que a nosa filla crecese con algo que eu amo tanto», di Érica, que observa que ter un fillo non é tan direrente a facerse cargo dun animal. Parécense no vulnerables que son, en como lles dás sen agardar a cambio, sinala.
Erin crece con Luigi, mentres os seus pais pensan en ter un can. Sen présa. Sen tapar o baleiro que deixou o seu pastor alemán Lola, única, como un fillo.
«Álvaro ten 15 irmáns cans»
Álvaro ten seis meses e 15 irmáns cans. «Podemos dicilo así», admite a súa nai, Paula, entrecomillando a expresión co seu sorriso. Son 15 teckels de entre 4 e 6 anos que empezaron fai un par de meses a relacionarse co neno. Na foto hai só tres (á espera dun descoido de Álvaro para pillarlle o chupete), porque non foi doado lograr a orde e concerto para o posado. «Son veterinaria, e unha apaixonada dos cans desde pequena. E co meu marido... ¡xuntámonos dous bos! Os teckels son unha raza que nos gusta e que coñecemos nunha exposición, á que fomos con unha perrita que tiñamos, unha basset, que morreu hai pouco», conta Paula, nai desta camada á que se sumou fai só medio ano o seu neno.
Os cans intúeno todo, sinala ela, «cheiran o embarazo, saben que nese momento algo está a cambiar en ti». A chegada de Álvaro foi recibida con moita excitación. «Os cans puxéronse nerviosísimos, estaban alteradísimos... Pero presenteinos hai pouco, porque Álvaro é aínda moi pequeno», di Paula. O contacto entre neno e teckels empezou cando el cumpriu 4 meses. Como é a súa relación? «Os cans achéganse a el, chéirano, ás veces lle lamen a cara a modo de saúdo. A cara e as mans... Achéganse e chéirano ¡e chéirano e chéirano!», salienta para baixar a intensidade cun matiz: «Pero en realidade como farían con calquera cousa. Aínda non hai entre eles un vínculo esaxerado, hai que dicilo...». Con todo, ao neno os seus cans distíngueno do resto. «Eles saben dabondo que Álvaro é o meu fillo», asegura.
Entre estes 15 irmáns guau están Felipe , Mariló, Catalina, Boneca, Arousa e Popa, e esta familia de Nigrán conta tamén entre os seus a Proa, Babor e Estribor, que marcan o rumbo da convivencia. «O contacto entre nenos e animais é básico. Os animais ensinan empatía, responsabilidade, a conectar con outros seres vivos. O vínculo que se crea é precioso», afirma Paula, á que ter un neno non cambiou gran cousa a vida: «Se un can dá traballo, ¡15 dan moito máis! Así que antes de que Álvaro nacese, eu xa sabía que era ser unha nai sacrificada».