EXISTE UNHA RAZÓN e está na psicoloxía. Dise que hai tres tipos de amor que teñen que ver coa idade e a experiencia. Pero ollo: pode haber amores maduros aos 20 e tóxicos aos 50. E, en realidade, non hai límites.
27 feb 2018 . Actualizado ás 07:51 h.A psicoloxía, no seu afán por clasificar o que parece inclasificable, tamén fixa estadios limitados para o amor. Tanto é así que un cálculo teórico apunta a que só nos namoramos tres veces ao longo da nosa vida, e por un mesmo motivo: existen tres formas de namorarse e polo menos una que é posible que nunca cheguemos a experimentar. Así, o amor idealista e inxenuo pode evolucionar ao que se produce por necesidade, para chegar despois ao inesperado e, por percorrido, o máis estable. Pero, como con todo, hai grandes discrepancias no gremio.
«Dicir que a nivel emocional e mental estamos só preparados para namorarnos tres veces non é certo. O que si é verdade é que cada década da nosa vida marca un xeito distinto de ver o amor», sinala a psicóloga Alejandra Dotor, quen apunta que os profesionais como ela son conscientes de que «hai que ter coidado coas etiquetas».
AMORES VARIOS
Segundo a clasificación dos tres amores, o primeiro, o idealista, adoita asociarse coa mocidade e baséase na idealización que con frecuencia adoitamos facer da persoa amada. Amor romántico, perfección, contos de fadas... «Esa sería a fase de namoramento da que falaba Helen Fisher, na que predomina unha mestura de luxuria e dopamina, oxitocina... Dura entre 6 meses e 1 ano e sucumbe a uns encantos que non sabemos moi ben cales son. É unha fase inevitable», indica o psicólogo Manuel Lage.
Pronto aparecen experiencias negativas que acabamos aceptando porque creemos que todo vai incluído no pack do amor. E aí é onde fracasa porque, como indica o experto, «na primeira fase es vítima dun subidón de hormonas, ata que se che cae véndaa dos ollos: se en valores fundamentais estamos en desacordo, esa relación seguramente non funcionará», engade.
Ao segundo namoramento denomínaselle amor por necesidade: chega despois do que nos fixo dano e fainos buscar a alguén que nos coide e axúdenos a recuperarnos do golpe. Pero tampouco é o ideal. «Esta fase ten moito que ver con como configuramos a sociedade. En pleno século XXI levamos xa tempo con independencia e individualismo, especialmente a muller, pero aínda parece que hai que ‘sentar cabeza'», afirma Dotor.
SEN MADUREZ EMOCIONAL
Aínda que pareza terrible, Dotor e Lage aseguran que moitas persoas nunca chegan a experimentar unha verdadeira madurez emocional ou, como se coñece á terceira fase, o amor inesperado. É o estadio no que -sempre segundo devandita teoría- uno deixou de buscar, pero atopa. «Despois de todos os devenires máis e menos bos da vida, de súpeto recuperas unha ilusión fermosa. Pero isto non é cuestión de idade: podes ter 80 anos e seguir namorado da túa parella como o primeiro día, e non é maxia, é unha actitude, proporllo día a día e labralo. É o ‘non che necesito, prefíroche'. Pero diso tamén se pode dar conta unha persoa aos 20», aclara Alejandra Dotor.
Para Lage, esa madurez emocional «depende moito das expectativas que nos poñamos». «Hai uns anos fíxose un estudo con miles de parellas que viviran 50 anos xuntas e resulta que os que puntuaban a súa relación como máis satisfactoria a longo prazo, entraban no concepto de parella de conveniencia, sen aquel namoramento inicial. Outros, en cambio, empezan con foguetes e violíns e acaban como o rosario da aurora», asegura o psicólogo.
Ambos os expertos negan que exista un límite de namoramentos ao longo da vida, xa que «non hai ningún número exacto nas relacións humanas. Haberá quen teña a sorte de namorarse moitas veces, outros o farán unha soa e, outros, sinxelamente nunca», afirma Lage. Dotor, pola súa banda, defende que «hai moitos modelos de familia e moitos modelos de amor». Aviso a amantes navegantes: o amor non é obrigatorio pero, se amamos, podemos amar sen límites.