HAI PAIS aos que lles dá por pensarllo un tempo, ou os nenos veñen así, por sorpresa. E pasan estas cousas, que as princesas ou príncipes da casa poden case pasar por nai e filla, ou pai e fillo. Estas irmás teñen moito que dicir sobre como se convive cando hai moitos anos de diferenza.
17 feb 2018 . Actualizado ás 16:18 h.Cando xa pensabas que serías fillo único para sempre, que ninguén nin nada perturbaría o teu reinado, de súpeto, todo cambia. Esta é unha historia de irmás, pero non de dúas irmás calquera. Celsa (case) podería ser a nai de Carmen. levan 14 anos. «Só pasou unha vez, pero si, chegáronme a preguntar se era a miña filla», confesa a irmá maior.
A pequena Carmen chegou cando ninguén lla agardaba. Cando Celsa cansouse de responder á insistente pregunta de «non queres ter un hermanito?». «Xa me fixo á idea de que non tería que compartir en casa», recoñece. Cando tiña 14 anos, os seus pais déronlle a noticia (bomba): ía ter unha hermanita. «Nun primeiro momento leveime un desgusto porque non mo agardaba. Estaba en plena idade do pavo, cando non queres que nada nin ninguén che moleste e non entendía nada. Pero esa sensación duroume só uns segundos. Ao intre xa estaba namorada e ilusionada coa chegada de Carmen», responde Celsa. Foi amor de irmás a primeira vista: «Recordo que cando naceu tivo que estar na incubadora. Cando a fun ver xa me namorei de ela». A Celsa cáeselle a baba falando de Carmen. E Carmen, de 8 anos, adora á súa irmá maior, de 23. «Non se o que supón ter un irmán que sexa máis ou menos da túa idade, pero si o que é ter unha irmá cando xa es maior e consciente de todo. É algo difícil de explicar, vívelo intensamente porque coidas dela en todo momento e vas vendo como crece. É moi bonito», confesa. Entre a súa cuadrilla foi toda unha novidade: «Todas as miñas amigas tiñan irmás ou irmáns maiores, pero ningunha tan pequena. Sempre me comentan ‘como creceu' ou ‘que guapa é' e a min encántame».
Para Carmen a súa irmá maior é o seu ídolo, o espello no que se mira. «Inténtame copiar en todo. Desde os meus xestos, ata como me dobro o baixo do pantalón, aos dous minutos está ao facer ela. Sempre me pregunta que roupa voume pór e intenta vestirse igual ou me pide que lle regale a roupa que eu xa non me poño», relata Celsa. As dúas levan ben, pero teñen as típicas pelexas de irmás. «Aínda que haxa tanta diferenza de idade ás veces tamén nos pelexamos. Eu intento facela rabiar e Carmen non se dá conta de que é unha broma e enfádase». A pequena queira levar o ritmo da maior, pero non pode.
«Cando saio de festa, por exemplo, ela non entende que só ten 8 anos e que aínda é moi novo para saír. Explicámosllo, pero enfádase toda por non poder saír tamén. Quere ser unha moza», conta Celsa. Carmen celebrará este ano a Primeira Comuñón, e Celsa está revivindo ese momento con ela. «Gardamos o meu vestido e a min faríame moita ilusión que Carmen leva o mesmo, pero ela di que quere estrear un».
DIFERENZA DE CARACTERES
Celsa, a maior, é aberta e espontánea. Carmen, a pequena, é tímida e moi doce. «Ademais da idade tamén nos diferencia a nosa forma de ser». Fai catro anos Celsa foise vivir a Ourense para estudar Turismo. E a pequena Carmen agarda a que chegue a fin de semana para compartir confidencias de irmá. «Gústame que xogue comigo, aínda que non sempre me fai caso», confesa mentres Celsa a mira con amor de irmá maior. «Cando volvo a casa a fin de semana sempre me recibe con algún debuxo. Ao final, aínda que nos levemos tantos anos intentamos pasar moito tempo xuntas», recoñece Celsa. No colexio, Carmen só ten palabras boas para a súa irmá maior, a súa heroína. «Sempre llo din os profesores á miña nai cando ten unha reunión». En casa, todas as fins de semana hai sesión de barbería: «Sempre quere peitearme e eu déixome. Ademais, ¡con só 8 anos fai unhas trenzas de boxeadora perfectas». Son diferentes e teñen unha relación especial, pero a idade non cambia o feito de que sexan irmás. «E así é como me ve Carmen e gústame».
«As miñas fillas lévanse 17 anos»
A vida dáche sorpresas e algunhas son definitivas. Como o embarazo de Pili, aos 18 anos, a protagonista desta reportaxe. Estaba emigrada en Liechtenstein co seu hoxe marido, Javier, e ante a chegada do seu bebé decidiu que o mellor era dar a luz en Galicia. Para aquí veu entón esta galega de Muxía, aínda que ao mes de ter nos seus brazos a Karina, que é como se chama a súa primeira filla, decidiu que o único xeito de darlle unha vida mellor era volverse a marchar ao estranxeiro para traballar alí xunto á súa parella.
«Deixei á nena oito meses coa miña nai, pero logo xa se me fixo moi duro e decidín volver para criala eu». «Nese momento, aos 18 anos, sénteste como unha ignorante en todo, tamén no que se refire ao parto, porque pensas que ao mellor non é tan malo; pero eu paseinas duras, duras, non se paría con epidural e foron moitas horas para dar a luz a un bebé de catro quilos. Estiven desde as 11 da noite ata as 3 da tarde do día seguinte para parila», conta Pili, que naquela época sentía que era unha muller «con moita forza», que nunca botou de menos nin saír coas súas amigas nin pensou que se perdeu nada por ter un fillo tan novo.
«Eu levaba unha vida de adulta, foi todo transcorrendo ben, non era de saír, se non tivera sufrido moito máis. Iso si, como se adoita dicir, a ignorancia é moi atrevida. Cando pensas todo tes medo de todo, cando non o pensas non tes medo de nada, así que eu non tiña medo».
Pili e Javier viviron esa etapa coas dificultades dunha parella nova que comeza e fáltanlle todas as comodidades, un matrimonio que traballa e que non ten moita axuda para coidar da súa única filla porque tanto os pais del como os dela estaban en Muxía, e eles na Coruña. O peor foi compatibilizar os horarios e ter a sensación de que «a filla non estaba a criarse coa orde que correspondía». «Eu ?dice Pili? sentía que non chegaba a todo, por aquel tempo traballaba nunha tenda de deportes e moitas veces tiña que ir de tarde, ademais dos sábados, e algún domingo. Como a gardería pechaba ás oito e media da tarde corría para recoller a Karina e tiña que levala comigo ao traballo; e todo hai que dicilo, nunca me puxeron problemas por iso, ao contrario». Con todo, Pili decidiu que ese ritmo era difícil para atender a unha nena, co que cando ela tiña 7 anos, decidiu que o seu coidado era a súa prioridade e foi buscando formas de gañarse a vida sen que Karina estivese tanto tempo sen a súa atención. Nesa época, aínda que a nena lle pedía un irmán ou unha irmá, nin se lle pasaba pola cabeza. «Era moi complicado, eu non podía ter máis fillos pola falta de tempo e as formas de traballar que había entón», confesa esta nai entregada agora á crianza de dúas.
A Por OUTRO BEBÉ
Porque as cousas se puxeron de cara pasados os anos. «A vida mellorou, meu home fíxose autónomo, puidemos facernos cun piso propio, e cando cumprín vos 35 anos decidimos ir por outro bebé», relata. «Cando Karina soubo que ía ter unha irmá caíanlle as bágoas da emoción, e iso que se levan 17 anos», di.
Hai moita diferenza á hora de crialas? «Si, eu creo que coa maior tiña máis enerxía, máis paciencia, podía con todo; agora estou máis cansa, pero pola contra disfrutei moito máis coa pequena. De Lara ?a miña segunda filla, que agora ten 5 anos? non me quixen perder nada de nada». Así o sente Karina, a súa irmá maior, que vai á Universidade e axuda como unha segunda nai. Mentres apunta que xamais tivo celos, non dubida en asumir que é ela a que no coidado da pequena pon máis rigor. «Eu son máis estrita que a miña nai, a min faime máis caso, eles mímana máis». Pili confírmao: «Nós cedemos máis con ela; faime graza porque cando miro para Karina véxome a min cando a tiven a ela, na xuventude es moito máis esixente». Esa é a outra sorte de Pili, que ademais dunha filla maior, ten unha segunda nai para Lara que, por suposto, está encantada con toda esa atención.
«Son a súa segunda nai»
«Non mo agardaba, a verdade». Sara lembra o momento no que soubo que ía ter unha irmá, a súa primeira irmá. Carlota naceu en novembro do 2016. Sara tiña 16 anos e acababa de trasladarse a Hawai para pasar un ano de intercambio alí. Viviu os primeiros pasos da súa irmá con moita emoción a través de FaceTime e con moitas ganas de coñecer á personita que chegara á súa casa. «Non sabería explicar o que se sente. Ao principio foi moi raro, ademais, como estaba en Hawai estudando non vivín os seus primeiros pasos e cando volvín era estraño ter un bebé en casa, pero cada vez vaime gustando máis e querendo máis, é un sentimento moi bonito», confesa Sara, que en xaneiro cumpriu os 18.
A maior da casa recoñece que sempre tivera ganas de ter un irmán, sobre todo cando era pequena. «Ao facerme maior cada vez esa idea de ter unha irmá estaba menos presente, ata o ano pasado cando veu Carlotita». Cáeselle a baba mentres fala da pequena, á que mira con ollos tenros. Carlota devólvelle a mirada. Aínda é moi pequena, pero entre elas hai complicidade. Ao seu lado está Paula, a nai das dúas. As miras e non pode evitar mostrar a súa felicidade: «¡Son a persoa máis feliz, son o mellor do mundo!». Para Paula contar coa axuda de Sara como irmá maior é fundamental: «Apóiome e consúltolle moito en todo o que ten que ver con Carlota. Ela ten esa sensación de irmá, pero coa perspectiva dos anos e é algo moi bonito».
Despois de case 17 anos sendo filla única, Sara recoñece que non nota a diferenza agora que comparte casa e familia con Carlota. Só pola mañá: «Madrúgase máis porque se esperta ás seis e media, pero unha vaise facendo ao horario», chancea. «Creo que a diferenza entre ser fillo único ou non dependerá da nai e da familia en xeral que teñas. A miña nai a verdade é que me segue prestando a mesma atención que antes de que nacese Carlota, ou mesmo máis», confesa a maior da casa.
NON TEÑO QUE RIFARLLE
Sara ve os case 17 anos que as separan como unha oportunidade. «O mellor da diferenza de idade é, sin duda, que vou ser como a súa segunda nai, pero podo consentirlle cousas e non teño que rifarlle». A irmá que todo o mundo querería ter: a que che coida e protéxeche cando o necesitas, a que che regala a súa roupa chula e a primeira que che ensina a gozar da vida. Sara teno claro: «Agardo ser esa persoa á que recorra sempre e ser a irmá maior que sempre vai estar ao seu lado».
Entre as súas amigas, Sara é a sensación:«¡Dinme que é monísima! E, de verdade, si que o é». Na súa cuadrilla Sara non é a única que ten unha irmá á que lle leva tanta diferenza de idade. «Unha das miñas mellores amigas tamén tivo un irmán o ano pasado e estamos a pasar polo mesmo. Cando crezan un pouco as dúas poderemos facer cousas xuntas con eles, e iso faime moita ilusión». En casa Sara intenta axudar á súa nai. «Talvez ás veces debería facelo un pouco máis», recoñece. «Agora estou a estudar segundo de Bacharelato e non nos cadran moito os horarios, pero cando acabe e teña máis intres libres agardo poder pasar máis tempo con ela».
Quedan moitos momentos xuntas, pero xa teñen as súas propias anécdotas. «Ás veces vestímonos iguais coa marca da miña nai, Love it Sara», conta a maior. Tamén se acorda da primeira caída de Carlota: «Empezaba a dar os seus pasos soa e solteina moi pronto. Caeu ao chan coa boca e teño a caída gravada. Foi moi graciosa, pero asusteime moito», conta. «Outro día entrou no meu cuarto e levou o papel hixiénico. Eu fixen como que choraba e volveu para darme un anaco de papel e que me secase as bágoas. quedei flipada e empeceime a rir e ela comigo. Aí deime conta de que, aínda que sexa un bebé, é moi lista». Aquí hai amor de irmás e do bo.