Creceu coa banda sonora dos seus pais, Ana Belén e Víctor Manuel, e fixo algunhas xiras con eles facendo os coros, pero o seu é o teatro: «É a miña paixón, aínda que me impón moito». «Son moi caseira e encántame pasear cos meus cans», apunta.
04 feb 2018 . Actualizado ás 19:03 h.Ten un riso contaxioso, e aínda que é bastante tímida e reservada cando se lle pregunta pola súa faceta máis persoal, xa brilla con luz propia sobre os escenarios. Cando a Marina San José (Madrid, 1983) dislle que se parece á súa nai, a actriz e cantante Ana Belén, recíbeo con orgullo e un agradecido: «Moitas grazas. Fíxache, eu creo que me parezo máis ao meu pai, pero é verdade que teño moitos xestos da miña nai». Con decisión e paso firme, así ha ir labrando a súa carreira como actriz a madrileña. «Cando chegan os proxectos, os estudo e abórdoos como mellor sei». E, pídeslles consellos aos teus pais? preguntámoslle. «Nin os meus pais son de dar consellos nin eu de pedilos. Eles dinme que goce, que aprenda de cada traballo», asegura.
-Regresas ao teatro coa obra «O Test» para expornos un gran dilema: elixir entre gañar 100.000 euros hoxe ou un millón dentro dunha década.
-Si. Estou contenta, porque a obra xa tivo moito éxito a tempada pasada e ademais de que o público entra no texto moi rápido, empatiza cos personaxes desde o principio. É unha función moi divertida e estou feliz.
-Que pensaches cando che ofreceron participar neste proxecto?
-¡Miúda sorte! Sempre que traballei coa familia Larrañaga fíxome sentir moi a gusto. Xa traballei con eles en Irmás. Son moi boa xente e grandes actores, de forma que cando me propuxeron este personaxe, enseguida interesoume. Ademais o texto é xenial, moi divertido e os espectadores entran moi rápido no dilema.
-Por certo, ti que elixirías?
-Fíxache, aínda non o sei. Pero como estou moi influenciada por Berta, o meu personaxe, que é un desfalecemento, diríache que o millón. Ela considera que coller os cen mil é de fracasados. Miúda é.
-Interpretas a Berta, unha psicóloga un pouco marisabidilla.
-E repelente e petarda e superficial e ambiciosa. É terrible. ¡Ja,ja,ja! Menos mal que non nos parecemos en nada. É moi divertido cando fago personaxes tan afastados de min, porque aprendo moito e podes vivir outras vidas. Non me estraña que ao público o meu personaxe cáialle fatal.
-E ti, es ambiciosa?
-Non. Eu son feliz co meu traballo. Quero facelo ben, que a xente goce, e desexo seguir aprendendo e crecendo como actriz.
-Agora vémosche nunha comedia, pero tamén fixeches moito drama. Que prefires facer?
-Si, como As tres irmás ou Mathilde. Non me defino por dramas ou comedias. Cando chegan os proxectos, os estudo e abórdoos como mellor sei.
-Os teus primeiros traballos foron sobre o escenario. Que che regala o teatro? Que sentes cando se sobe o pano e comeza a función?
-É a miña vida, a miña paixón e onde máis traballei. O meu primeiro traballo foi no carteiro de Neruda. Gózoo moito, porque é moi instantáneo, ves en directo a resposta da xente e aínda que é moi sacrificado, adoro facer teatro. Cando vou entrar no escenario invádeme unha gran emoción e tamén me impón moito, porque é unha gran responsabilidade.
-Cal é o primeiro recordo bonito que tes do teatro?
-¡Hum! Da obra A bela Helena que fixo a miña nai con José Carlos Praza no Teatro Albeniz. Sabíame os diálogos de memoria. Entusiasmábame. E un día, por fin, saín ao escenario. Foi inesquecible.
-Tendo á túa nai como un gran referente do oficio. Que consellos dáche agora?
-Nin os meus pais son de dar consellos nin eu de pedilos. Eles dinme que goce, que aprenda moito de cada proxecto e que me deixe levar.
-Pero imaxínome que irán a verte ao teatro. Verdade?
-¡Claro! Son os meus pais, apóianme e están ao meu lado en cada novo proxecto.
-Cóntanos, como vives as horas previas a saír ao escenario?
-Chego tranquila ao teatro, maquíllome e preparo a voz facendo un quecemento vocal. Non son nada supersticiosa nin teño rituais. E antes de empezar, charlamos un pouco todos xuntos, para ver como estamos, como nos ha ir o día e despois desexámonos sorte e ao escenario.
-O aplauso é a mellor recompensa?
-É algo incrible. É a resposta do público de que a obra e o traballo dos actores gustaron, porque os espectadores tamén forman parte da función, escóitaslles rirse, sorprenderse e ata emocionarse. É moi gratificante.
-Quen son os teus referentes no mundo da interpretación? A quen admiras?
-Non teño ídolos nin unha actriz favorita. Fíxome máis na interpretación dun personaxe determinado que nun actor en concreto. Do último que vin, Javier Gutiérrez está extraordinario no autor.
-Sempre soñaches con ser actriz e vivir mil e unha vidas a través da interpretación?
-¡Que vai! Eu de nena quería ser veterinaria, porque me encantan os animais, coidalos, pero non operalos, non sería capaz. Cando rematei o instituto, non sabía que facer, atraíame o oficio de actriz, porque o viviu desde nena en casa coa miña nai, pero non o tiña moi claro. De forma que fun a clases de interpretación no Laboratorio de William Layton para comprobar se me gustaba ou non. Descubrín que era o meu, xa que me sentín a gusto enseguida, decidín ampliar a miña formación e ata hoxe.
-E dedicándose os teus pais á música, non che tenta cantar?
-Non. Acompañeilles nalgunhas xiras e fíxenlles os coros, pero nada máis. Por agora estou centrada na interpretación, que me fascina.
-Como é Marina de portas cara adentro?
-Son moi caseira. Encántame pasear cos meus cans pola Quinta dos Molinos en Madrid e gozo tamén lendo unha novela ou vendo unha película en casa.
-E, como desconectas das funcións e os ensaios?
-Cos meus animais. Teño dous cans e dous desfalecementos. E saír a pasear con eles e coidarlles axúdame a relaxarme.
-Es de series? A cal estás enganchada?
-Non moito, a verdade. Non lle pillei o punto. Bo, agora vexo Traizón, na que participa a miña nai.
-Verala cos teus pais?
-Non creo. Pero mandámonos algún wasap comentando os personaxes e a trama.
-E, cando celebrades unha comida familiar, falades do oficio?
-¡Que vai! Para nada. Charlamos sobre como estamos, que é o realmente importante.
-Cara a onde vai Marina San José? Cal é o teu próximo obxectivo?
-Desexo seguir aprendendo e gozando tanto deste oficio como ata agora. Diríache que intentar saír da zona de confort, porque aínda que enfrontarse a cousas novas sempre dá medo, é unha boa forma de progresar e crecer.