«A miña filla e eu graduámonos á vez»

YES

MARCOS MÍGUEZ

ESTA FAMILIA É DE NOTA Cruz plantou COU ao quedar embarazada aos 17 anos, casou, divorciouse e dun día para outro se viu «cunha man diante e outra detrás». «Os meus fillos son a miña forza», asegura. Esta nai e os seus mozos estanse sacando a carreira xuntos. Sobresaliente? Nove... e unha matrícula.

03 feb 2018 . Actualizado ás 05:15 h.

Son nai e filla, levan vinte anos e van graduarse á vez. A vida é unha carreira de fondo que elas fan xuntas. De xeito conxunto nos estudos, tras destacarse as dúas como atletas na primeira década do 2000. Cruz, a nai, foi campioa de veteranos de atletismo en Galicia, e Sonia, a filla, chegou ao top en probas combinadas. «Este verán, presentaremos as dúas o traballo de fin de grao», di Cruz, da que Sonia herdou o sorriso e a forza de vontade.

Nesta foto falta Telmo, que vive en Burgos (onde se licenciou como enxeñeiro de Camiños, levando a dianteira á súa nai e á súa irmá). Dicir que Telmo, Sonia e Cruz son unha familia de nota é máis que un dicir: Cruz suma nove sobresalientes e unha matrícula de honra. «Estivemos de exames moitas veces os tres xuntos», conta esta nai de notable bo humor. Cruz estuda bolseira. «Coa bolsa do ministerio puiden pagar a matrícula do meu fillo», explica. E pinta (porque descubriu grazas á súa irmá Chus que a arte se lle dá ben tamén) un presente alentador: «Os meus fillos non son ninis. Son sisís. Sonia e Telmo si estudan e si traballan», conta Cruz, sorriso de seda, man de ferro en educación. «A crianza é un vórtice, pero pasa, chega un día en que se acaba. Pasou. E tes tempo para ti. Educar a un fillo é a guerra ao minuto. [Pum pum pum, golpea a mesa coa man, como cortando tomate nunha táboa, vexo feita rodajas a sobreprotección]. Cos nenos ten que haber, ademais de amor, regras, e eles deben saber que se non as cumpren hai unhas consecuencias. A min tocoume crialos soa moitas veces e tiven que ser a mala. Pero dá os seus froitos, compensa. O meu fillo chámame dino, ¡di que son como un Tiranosaurio Rex, jajaja!». O amor por un fillo require disciplina e paciencia. «E ás veces noites en vela. ¡Sonia non durmiu toda a noite ata os 7! Eu teño visto amencer...», lembra.

ATLETAS DO ESTUDO

A uns meses de graduarse en Traballo Social e ver como a súa filla fai o propio en Relacións Laborais, ante a perspectiva de peche ao que a levarán os seus próximos exames («Son das que se poñen as pilas ao final»), Cruz respira aliviada. «Non lle teño medo a nada. Eu estiven afundida, pero sempre rexurdín das miñas cinzas. Os meus fillos xa son maiores. Son bos, sans, teñen as súas carreiras, válense por si mesmos e son felices. Como nai, que máis podo pedir?», expón enfocando os seus últimos 20 anos.

Case noutra vida queda o 89, ese COU que Cruz plantou por un embarazo sorpresa. «quedei aos 17. Era outra época, e eu non recibín ese apoio dos meus pais de Non ‘importa, segue estudando...'. Son a cuarta de cinco irmáns, cuns pais maiores e moi relixiosos. O meu embarazo foi un shock. Había esa presión de casar. E caseime... El era o meu noivo desde os 15 anos, queriámonos/queriámosnos e tiñamos plans, como calquera adolescente namorado incapaz de ver máis aló», relata Cruz, que cambiou en meses ciencias puras por cueiros.

Con 18 tivo a Telmo. Tres anos despois chegou Sonia. E ao intre empezaron os problemas en casa, problemas gordos que a levaron a divorciarse do seu marido. Cruz viuse, con 27, sen emprego, con dous nenos, «cunha man diante e outra detrás». «Volvendo a casa dos meus pais cun neno en cada man. Eu estiven no inferno, e saín del. Son vital, pero a forza déronma os meus fillos», valora.

Esta ferrolá «con moitas vidas nunha vida» empezou a compaxinar o seu curro como nai con empregos temporais. Cando a súa filla Sonia empezou o cole, Cruz comezou os seus estudos de auxiliar de Enfermería. E nesta nova vida namorouse dun militar de Ferrol. «Hoxe, os meus fillos teñen máis trato con el que co seu pai biolóxico. Foi un pai para eles», valora Cruz. No 2009 sacouse a oposición para traballar no Sergas como auxiliar en quirófano. Entón a súa xa era unha carreira de fondo con boas zapatillas. Se con 15 anos Sonia chegou a ser campioa de España de probas combinadas de atletismo, e con 16 foise cunha bolsa ao Centro de Planificación Deportiva de Pontevedra, a súa nai seguiulle o ritmo. «Empecei a competir para cubrir algunha proba...», di quen chegou a converterse en campioa galega de atletismo en veteranos.

Cruz competiu dúas ou tres anos ata o 2010, en que se lesionou. «Paseino moi mal, operáronme do ombro, tiven que estar meses de baixa». E o seu apoio se esfumó. «O meu marido deixoume dun día para outro», revela. Ao mal tempo, tempo e valor. «Deime conta de que teño unhas capacidades, e quero explotalas ao máximo. Estudar fíxome máis capaz. Non é que me guste, pero ábreme portas, permite vivir mellor», di Cruz.

Axudar á xente sempre lle gustou. E chega o momento de cumprir ese soño que a atrapou nun dos corredores do Chuac facendo quenda de noite, nun kitkat xunto á máquina de café: Ser traballadora social. Cruz non llo pensou dúas veces.

E vendo as súas notas ata agora, cabe agardar o mellor.