Non queremos ter fillos

Lucía Vidal / Tania Taboada / Mónica P. Vilar

YES

Cedida

SEN «MONO» DE NENOS Eles forman parte do crecente número de persoas que non queren embarcarse na aventura de ser pais. Son felices así e rexeitan de plano que os chamen egoístas. Estas son as súas razóns.

09 abr 2019 . Actualizado ás 15:45 h.

Aos seus 42 e 39 anos, Ana e Jose son dous nenos grandes. Amantes da aventura, viven a lume de biqueira cada minuto. Por iso, din, «cun fillo non poderiamos viaxar tanto, saír de cea os venres, irnos unha fin de semana e regresar ás tantas ou pasarnos o domingo en bata vendo un maratón da nosa serie favorita. A nosa vida non é tranquila. Non hai horarios. Non poderiamos incluílo na nosa rutina». Un razoamento egoísta? Ana móstrase tallante: «Todo o contrario. O egoísta é telos e logo deixarllos aos avós. Eu para que mos coiden outros, prefiro non telos. Teño amigas que durante o embarazo hanme espetado un ‘se chego a saber que é así, non o fago'. É cuestión de prioridades e as miñas son outras».

A súa decisión non ten que ver co inevitable paso do tempo que resta oportunidades á opción de concibir. «Sempre xorde algo que o apraza: traballo, estudos, viaxes, novos proxectos e, sobre todo, gozar da vida e do que conseguimos con moito esforzo».E non é que se lles dean mal péquelos a esta parella cuxa vitalidade é inversamente proporcional ao nome grisde as súas profesións: operador e administrativa. De feito, exercen de monitores de tempo libre nos seus intres de lecer': ‘«Levámonos xenial cos ananos pero esas actividades xa cobren o ‘mono'. E se non, exercemos de tíos postizos cos fillos dos amigos», indican. Tiveron que escoitar máis dunha vez aquilo de ir a pasar o arroz' ou ‘e quen che vai coidar cando sexas maior?' pero xamais terían fillos por quedar ben coa familia ou seguir os estándares que marca a sociedade: «A xente ás veces é moi maleducada. Cre que ten dereito a opinar e nin sequera saben se é porque non queres ou porque non podes telos. Eu creo que non ser nai é unha opción tan válida como selo -asegura convencida Ana». Nunca asomou á súa cabeza a palabra arrepentimento: «¡Que vai! O que quero é ser feliz e é o que intento cada día. Ir cumprindo os meus soños. Non cambiaría a miña vida por nada». Unha afirmación sen fisuras da que non todos poden presumir, pero Ana e Jose téñeno moi claro. Só hai que mirar para a foto para entendelos.

ALBERTO LÓPEZ

Belén Castro: «Hai forma de sentirse plena sen ser nai»

É das que quere durmir oito horas a perna solta sen que a esperten choros a horas intempestivas. Tamén é unha afeccionada ás excursións domingueiras, saír a tomar unhas cañas cos seus amigos e chegar a casa á hora que xurda. Belén Castro ten 48 anos e que non lle falen de ver pés pequenos correteando por casa. Entre que elude responsabilidades deste tipo e que á súa porta nunca chamou o que todas as nais denominan instinto maternal, decidiu non deixar descendentes. «Nunca se deu o momento adecuado e sempre se deron unha serie de circunstancias para non querer ter fillos. Hai moitas formas de sentirse plena e realizada sen ser nai», indica esta lucense, que considera que ser mamá non debe ser unha conduta obsesiva nunha muller.

A piques de entrar no ecuador da vida, Belén Castro non sente pena por non ter fillos. Ela é feliz vivindo o día a día e sobre a marcha. «Gústame a infancia e a súa inxenuidade pero os nenos non me agradan demasiado. Considero que son unha responsabilidade e non estou preparada para iso. Centreime na miña oposición, traballei como decoradora, realicei o meu mes de voluntariado nun orfanato en Nepal e agora non se me ocorre ter fillos», manifesta Belén Castro, que traballa como dependenta nunha tenda de Lugo.

Afeccionada tamén á fotografía, ao ioga e á música, Belén ten un afillado que o considera o neno da familia e con el chégalle: «Gozo moito cando o vexo, pero unhas horas e determinados días», indica. «Pero non é o mesmo que ter un fillo». Belén tivo varias relacións sentimentais que non prosperaron e finalmente expúxose unha vida soa. «O meu día a día éncheo o meu traballo e en casa agárdame a miña gata e, dependendo do día, un libro ou unha película». «Cando non tes instinto non pode quedar a pena de que se perdeu algo», conclúe esta lucense que decidiu non ter descendencia.

BENITO ORDOÑEZ

Mónica Acuña: «Ter ovarios non significa que teñas que usalos»

Mónica pasa o día rodeada de adolescentes aos que dá clase de Xeografía. Encántalle axudar a formarse ás novas xeracións. Pero faino durante o seu horario laboral. En casa non lle agardan nenos. Nunca tivo o desexo de ser nai. «De pequena xoguei con carriños e bebés como todas, pero fóra diso non lembro ter querido nunca ter fillos» explica . A súa decisión halle feito dar moitas explicacións, para ela totalmente innecesarias. «É unha decisión máis da vida pero ao final pásasche o tempo xustificándoa ante os teus pais, os teus amigos, a túa parella... Cando a razón básica é que non me apetece. A mesma razón pola que estudas unha ou outra carreira, ou vives nun ou outro lugar. Pero insisten en que ser nai é o mellor, que nada che fará tan feliz. ¡Se eu xa son feliz! Tenme moi satisfeita a vida que teño.»

Nestes anos tivo que escoitar todo tipo de críticas á súa decisión. Unha das máis molestas, a de que non querer fillos é egoísta. «Claro que é egoísta, igual que é egoísta a decisión de telos. Ambas as tomas pensando en ti mesmo, en que crees que che fará máis feliz ou che dará máis satisfaccións. Iso obviando cando escoitas cousas como quen che vai coidar na túa vellez. Se ter fillos por esa razón non é egoísta...»

Con 49 anos, Mónica ve como a presión sobre ela baixa pero houbo un tempo en que todos agardaban que cambiase de idea, sobre todo durante o seu primeiro matrimonio. «Non che toman en serio, creen que che convencerán, que acabarás por ceder ao reloxo biolóxico ou ao instinto maternal. Pero eu creo que ese instinto non existe. Ademais non somos animais, sabemos controlarnos e decidir que queremos facer e que non».

Con todo, o rol reprodutor da muller mantense. «As miñas alumnas pregúntanme por que non teño fillos. Compañeiras de 30 anos viven como un fracaso non ter fundado unha familia. O machismo segue vivo ?opina?, pero eu son feliz así».