MILLONARIOS DE SÚPETO Cos nenos de San Ildefonso levaron o sorpresón da súa vida. Viviron ese golpe de xeito que os converteu en millonarios en segundos. Tres afortunados do Sorteo do Neno cóntannos cal foi o seu primeiro investimento.
13 ene 2018 . Actualizado ás 05:15 h.A Manuel Luis Vázquez o 6 de xaneiro do 2014 non se lle esquecerá na vida. E non polo feito de cumprir 57 anos, senón porque sen contalo, a deusa da fortuna obsequiouno nin máis nin menos que con 160.000 euros. Era o día do seu aniversario e agardaba o mítico detalle por parte dos seus achegados, pero o que xamais se imaxinou foi que o seu agasallo de aniversario sería tan grande.
A VIAXE DOS seus SOÑOS
Manuel, veciño de Monforte de Lemos e encargado no pavillón deste municipio, foi un dos afortunados do sorteo do Neno do ano 2014, que caeu na cidade do Cabe. Non tardou moito en darse unha desexada homenaxe. Aos catro meses levou a cabo unha ilusión que de non ter sido un dos afortunados no sorteo do Neno non tería levado a cabo. «Funme coa miña muller ao Machu Picchu. Era unha ilusión que tiña desde sempre e se non tocoume a lotería probablemente non se converteu en realidade. Estivemos quince días e percorremos o máis relevante de Perú. Foi unha viaxe impresionante e moi pracenteiro. Temos moitas ganas de repetir», explica Manuel Vázquez, que estivo a última semana do mes de maio e primeira de xuño gozando da cultura e paisaxe que ofrece ese país.
A viaxe custoulle máis de 5.000 euros pero dado o que lle tocou no sorteo do Neno, iso era peccata minuta. Aínda así, seguiu a súa vida normal, non deixou o seu traballo e mantívose cos pés na terra. «Ademais de facer a viaxe dos meus soños, comprei un coche novo e algunhas cousas que necesitaba para o piso. O resto do diñeiro heino gardado para ter de colchón polo que poida pasar», indica este afortunado.
O feito de ser un dos premiados aquel 6 de xaneiro de fai catro anos non fixo que se convertese nun obsesionado na compra de décimos para este tipo de sorteos. «Nunca fun un xogador empedernido. Compraba algo en Nadal polo feito de ter algo e agora sigo comprando o mesmo que sempre. Desde hai tempo aposto polo número 70005 e xógoo todos os anos», explica Manuel.
Segundo este monfortino, a lotería é unha axuda moi grande que non che arranxa a vida pero alíviache. Considera que se está de tocar, toca e punto. «Non fai falta xogar 40 papeletas para ser un afortunado. Eu xogo o xusto e tocoume», opina este afortunado, que adianta que, se lle volve caer outro destes premios, levará a cabo un percorrido por varios países de Europa Central.
Sen crer no azar colleu dous décimos en o bar Marcelino do municipio lucense de Sober, onde traballaba, para o sorteo do Neno de fai catro anos. Un remataba en 4 e outro en 1. O primeiro vendeuno e ía facer o mesmo co segundo cando a súa xefa e compañeira de traballo advertíronlle: «Sandra, non o vendas. Fica con el». En principio mostrouse remisa pero finalmente fíxolles caso. ¡E grazas! Porque de non facerllo quedaría sen 160.000 euros.
«Collín case dous anos para vivir, logo seguín traballando»
Con tan só 23 anos, a Sandra Rodríguez Casanova a deusa da fortuna obsequiouna, a pesar de non confiar moito nela. «Estaba a xantar nunha cafetería de Monforte de Lemos e chamoume a miña compañeira dicíndome que fose correndo para ou traballo porque nos tocase a lotería», lembra Sandra, que nese momento non se cría absolutamente nada do que lle dicían.
Unha vez que asimilou a noticia e co diñeiro na man o primeiro que fixo foi ter un xesto de solidariedade coa súa compañeira de traballo. «Ou primeiro que fixen foi mercarlle un móbil a miña compañeira de traballo. Despois seguín traballando unhas semanas pero decidín coller case dous anos para vivir porque levaba desde vos 17 anos traballando», indica Sandra.
VIAXE, COCHE E PISO
Ademais de viaxar por Santo Domingo, París, coñecer México xunto á súa parella e percorrer outros lugares do mundo, Sandra Rodríguez comprouse un coche e arranxou o interior do seu piso de Monforte de Lemos. O resto depositouno no banco polo que poida xurdir e actualmente continúa traballando na hostalería. «Vivín e vivo a vida a lume de biqueira porque estamos aquí de paso, pero sigo traballando na hostalería. Gastei ou que quixen e non me arrepinto de nada. A lotería é unha axuda moi grande pero a min non líbrame de traballar», asegura Sandra, unha das afortunadas do sorteo do Neno, quen traballa en unha chocolatería de Monforte coa fortuna a favor.
«Repartín vos cartos entre a familia»
Roberto Castro foi un dos agraciados no sorteo do Neno que caeu fai catro anos no municipio de Ribas de Sil, no sur da provincia de Lugo. Tenente de alcalde en este Concello e propietario de o bar Central -un establecemento que tamén vende lotería- non sabía que tiña o décimo da sorte ata que os nenos de San Ildefonso cantaron o primeiro premio. Foi entón cando a súa muller lle confesou que o décimo premiado estaba baixo o seu teito. «Non sabía que tiña ou décimo premiado. Díxomo a miña muller non momento en que tocou», afirma.
UN AGASALLO DE REYES
A mañá de Reyes, Roberto e a súa esposa atopábanse en casa cos seus fillos abrindo os agasallos que as súas Maxestades deixaran xunto a a árbore. Á vez estaban vendo o sorteo da lotería. Cando saíu o número premiado foi cando a súa muller lle comunicou que ese número o tiñan en casa. «A miña muller comprou ou décimo e non me dixo nada. Entereime nese momento», relata Roberto Castro, que indica que o primeiro que fixo foi acudir a o bar para celebralo.
En canto ao investimento do diñeiro, a Roberto non se lle pode achacar que non fose xeneroso. Nada máis saber que lle tocou, decidiu distribuír o diñeiro entre os seus familiares próximos. «Ou primeiro que fixen foi repartir cartos entre miña irmá, as miñas sobriñas e ou meu cuñado», conta. A sorte repártese...
Nacido en San Clodio, onde actualmente vive coa súa muller e os seus tres fillos, de 22 anos, 7 e 4 anos, Roberto recibiu 160.000 euros no sorteo. A pesar desa cantidade, seguiu coa súa vida normal e sen «perder a cabeza». «Ademais de axudar aos familiares máis achegados, tamén lle merquei un coche de segunda man á miña filla, que me custou 4.000 euros, resolvín pequenos préstamos que tiña pendentes e arranxei parte do dúplex que teño en San Clodio», conta Roberto Castro que, a pesar de converterse de golpe en millonario, non é gran amigo dos luxos e preferiu seguir coa súa rutina e a súa vida habituais, sen excesos.