Di que el traballa como actor, pero que aínda non o é porque non sabe o que pasará mañá. De momento onte estreou película, «Que baixe Deus e véxao», unha comedia que «quedou moi ben» a pesar de que el non se guste a si mesmo.
06 ene 2018 . Actualizado ás 17:44 h.Detrás deses ollos azuis escóndese un mozo divertido nas distancias curtas e tímido cando non o son tanto. Joel Bosqued (Zaragoza, 1990) é unha das promesas do cine español. Leva desde os 14 anos intentando facerse un oco no mundo da interpretación, aínda que como el mesmo di, polo medio teña tido que traballar de todo «menos do que quería traballar». No 2017 si o fixo. Foi un bo ano e non lle importaría que se repetise. De momento empeza ben. Estreando peli e facéndonos rir.
-¡Que mellor agasallo de Reyes!
-A verdade é que si, é un regalazo traballar no que che gusta e no meu caso, ademais, facer unha peli porque estou máis acostumado facer series. Agardo que vaia moi ben e que sexa o mellor agasallo de Nadal da historia.
-Ímonos rir moito...
-Ten moito gags, pero tamén ten moitos valores e hai momentos nos que se che poñen os pelos de punta. Vai un pouco máis aló dunha comedia.
-Hai unha mensaxe de superación?
-Hai moitos. O personaxe que interpreta Karra Elejalde é un monxe, un cura de toda a vida, tradicional, recto, que vemos como evoluciona. É unha mensaxe tamén ao día a día, á sociedade que estamos a vivir. Hai moitos anos as cousas facíanse dun xeito e agora fanse doutra. Non hai que quedar estancado, hai que evolucionar, seguindo o camiño que ti queiras seguir, pero acompañando á sociedade. O meu personaxe tamén ten dúbidas coa súa vida, non sabe que camiño escoller, e isto tamén pasa. Ás veces dubidamos se ir por unha banda ou por outro, desde coller unha casa ou outra, e moitas situacións cotiás que che fan sentar a escoitarche. No caso do meu personaxe, está entre o amor e a súa vocación.
-Se che pasase na vida real, teríalo claro? Porque a priori non son moi compatibles...
-Non se se son compatibles, pero sei que ti podes facer o ben ou axudar aos demais e ter amor tamén. Creo que isto é evolución. O «se es cura non podes ter parella, nin manter relacións sexuais...», e por que non? Non é compatible moralmente nin eticamente porque é o que estudamos ou o que nos ensinaron, pero por que non.
-A ti o do fútbol, que tal se che dá?
-Dáseme ben, a min dicíanme: «Tiveches que aprender?». E eu: «Ao revés, tiven que desaprender». Porque os personaxes non xogaban nada ao fútbol e intentei que pareza que non toquei un balón na vida, pero é complicado. Ao final quedou moi ben, un nunca se gusta, pero cando vexo aos meus compañeiros vexo que se conseguiu.
-«Un nunca se gusta». Non che sentes satisfeito ou é autoexigencia?
-Está un pouco o rolo de autoexigencia pero se es unha persoa un pouco normal, cos pés na terra e dous dedos de fronte, cando un se ve nun vídeo ou se escoita a voz nunca se gusta. Pódesche gustar máis ou menos nunha foto, pero non che gustas, e se non gústasche como ti, imaxínache cando interpretas a unha persoa. Por norma xeral, podo facer unha análise súper crítico e dicir: «Non está mal», pero a realidade de calquera persoa que non sexa unha estrela do rock é que non che acabas de ver. A min dáme moita vergoña verme, estou a verme e empezo a suar...
-Con 9 anos leváronche a un cásting... O da interpretación veuche dado?
-Unha amiga dos meus pais era modelo, e o típico: «Que neno tan simpático, dáme unhas fotos e a ver se fai algo». A través disto, empecei a facer moitísima moda, reportaxes, publicidade, campañas, e cando tiña 14 dixen: «Pois isto das fotos non me mola tanto». Gustábame máis o teatro. Empecei na escola de arte dramática de Zaragoza e tiven a sorte de que o día que me fun apuntar había un cásting e colléronme. Por mor de aí empezoume a picar a espiral. Estiven tres anos facendo a obra, e nese transcurso dos 13 aos 16 deixei de facer publicidade e moda, e metinme no mundo da interpretación.
-Vasche a Madrid a buscarche a vida con só 16 anos.
-Primeiro estiven facendo unha serie e ía e viña. Volvín a Zaragoza, pero por situacións persoais e cousas que pasan na vida decidín marcharme con 17 anos a Madrid, e estiven a traballar de todo menos do que quería traballar, de camareiro, de mozo de almacén...
-Aínda eras un neno...
-Para facer papeis de adolescentes collen a tíos de 30 anos, que son case os que teño agora, porque fisicamente tes o corpo dun home pero pola cara aínda podes facer de rapaz moi novo. O que lles gusta ás mozas é que ven a un home, pero facendo de adolescente. Non se namoran do adolescente, cando tes 16 gústanche os de veintipico, non os da túa idade. Cando me fun a Madrid atopábame nunha idade na que non podía facer nin de neno nin de adolescente, era grande para facer de neno, pero non daba para facer de adolescente porque tiña o corpo dun mozo de 17. Ao final estás aí, esperas e van chegando oportunidades.
-Dis que aínda non che consideras actor. Que ten que pasar?
-Dígoo sempre, porque eu non se ao ano que vén o que vai pasar, igual non volvo traballar nunca. Cando teña 70 anos, se chego, e teña unha casa, unha familia, direi: «Ostia, pois son actor». Agora que son? Estou a traballar como actor, e gústame, pero non se se dentro de seis meses vou estar pondo copas ou de comercial. Oxalá que non.
-Incluíronche na lista dos 15 actores con máis estilo. Segues as tendencias?
-A Joel gústalle ir cómodo. Joel vai en chándal. Dáme bastante preguiza arranxarme. Cando teño que ir a algunha cousa, que tamén me dá preguiza, vou co que mellor me sinto, pero é verdade que non me gusta ir como o resto da xente. Cando hai un evento hai moitas opcións, pero para os homes parece que o traxe e xa. Eu intento saírme de que parezamos todos camareiros.
-Gústache moito cambiar de look?
-Estamos moi suxeitos aos personaxes, por iso cando acabo unha rodaxe e vexo que teño tempo e podo facer o que quero, pois o fago. Ás veces queda mellor e outras peor.
-Os eventos, as promocións e demais seráns... o teu papel máis difícil?
-Si, lévoo bastante mal. Fai como tres anos tiven unha crise existencial, deixei de traballar moitos meses, porque me gusta o que fago, pero ás veces non o que implica. É certo que eu tamén fago o que me dá a gana. Hai xente que lle gusta ir aos seráns e a min non. A min hai anos dicíanme: «Pero aí é onde consegues traballos, coñeces directores...» . E eu: «Mira, se me teñen que contratar que sexa facendo vinte cástings, e se non téñenme que contratar, que non me contraten». Que conste que non coñezo a ninguén que por ir a este tipo de cousas saíulle traballo, hai veces que tes que ir porque che están contratando marcas e tes que ir. Pero eu tiven unha crise, dixen que non traballaba, e non traballei.
-É por timidez?
-Coa xente que teño confianza son moi divertido, pero por norma xeral non coñeces á xente, e pórme diante dun photocall... ¡Uff, eu mórrome de vergoña! O meu repre ás veces dimo: «Joel, tes que sorrir». E eu: «É que non podo».
-A túa nai é o teu maior fan?
-É que as nais son as nais. Pero poderíache dicir a miña nai, a miña avoa, a miña tía... Eu creo que a calquera persoa da miña familia pregúntaslle e dinche que son a hostia, pero claro non son obxectivas, venche con outros ollos, que está moi ben, pero tamén necesitas que che digan: «Oe, neste papel non o fixeches ben».
-Non son críticos contigo?
-Non, non. En xeral hai moi pouca xente sincera que che diga: «Joel, vin a peli e que non».
-Entón, cando queres que che digan a verdade, a quen recorres?
-A ninguén, porque ninguén me di a verdade. Pódeche doer, pero creo é o único xeito de aprender, e a nivel profesional a todos nos gusta crecer.
-Que lle pides aos Reis?
-Gústame máis regalar a que me regalen.
-Algo pedirás...
-Saúde, e que no profesional me vaia polo menos tan ben como este ano.