Macarena Berlín: «Son moi de contar, de compartir, de soltar»

Virginia Madrid

YES

cedida

Pola mañá, Macarena Berlín ensínanos a saber vivir e a comer san e rico desde a televisión e durante a madrugada acompaña aos insomnes alén do micrófono en «Falar por Falar». Xornalista todo terreo, goza escribindo e practicando boxeo: «O round non o perdes por caerche, senón por non levantarche», asegura.

06 ene 2018 . Actualizado ás 17:43 h.

Fala por falar e sabe vivir ben. Macarena Berlín (Madrid, 1974) fai dobrete e cóase nas nosas casas pola mañá para ensinarnos a coidar da nosa saúde, e durante a madrugada acompáñanos cando o soño non chega, e a vida e o drama ábrense paso a través das ondas. «Encantaríame chamar ao programa, pero a miña voz delataríame enseguida. Falar en voz alta é un exercicio moi san, porque verbalizamos o que sentimos e ten que ser moi reconfortante». Xornalista por casualidade, recoñece que leva a vida que quere levar: «Nin me sobra nin me falta nada, pero mo curro moito». Próxima e luminosa nas distancias curtas, confesa: «Son moi esixente comigo mesma. Sácome moitos fallos». E aínda que non sabe se é máis bufo que laverca asegura: «Gústame gozar a noite en casa e en pixama».

-Xa pasaron máis de tres meses desde que che puxeches á fronte do programa «Saber Vivir »na 1. Contenta?

-Moito. Está sendo unha experiencia moi positiva e estou a aprender moito de saúde, un ámbito no que me estreo. Ademais, fronte ás cámaras síntome cómoda, pois fixen televisión anteriormente e como directora de orquestra, pásomo fenomenal.

-Como reaccionaches cando che chamaron para proporche este novo proxecto?

-Pensei: ¡Que sorte teño... tal e como está o tema laboral! A verdade é que está sendo un reto fantástico e que desde o primeiro día asumín con moita responsabilidade e entusiasmo.

-Macarena Berlín... sabe vivir ben?

-¡Ja,ja,ja! Eu creo que si. Estou a aprender moito. Coido moito a alimentación, pero o meu talón de Aquiles era que non sabía como incluír algunha verdura pola mañá. E a doutora Bellón deume varias opcións, como tomar tomatitos pequenos de tentempié. Debemos coidarnos para vivir máis e mellor, porque a saúde é o único patrimonio que temos.

-Non pairas. Pola mañá na televisión e de madrugada acompáñasnos desde o micrófono no programa de radio «Falar por Falar», na Cadena Ser. Es máis de falar ou de escoitar?

-Xurdiu así e as oportunidades hai que aproveitalas como se presentan. Recoñezo que falo moito e teño por costume soltar, pero tamén me encanta escoitar. Eu creo que depende dos días. Hai días que estou máis por falar que por escoitar e ao revés. Sinto pracer falando e escoitando.

-Séntesche máis bufo ou laverca?

-Pois non o sei. Son de aproveitar o día ao máximo, de espremelo. Gústame moito a noite, porque é cando se abre paso a vida, o drama. Parece que a noite axuda a desvelar segredos e confidencias.

-Con que quedas dos oito anos que levas escoitando as vivencias e inquietudes dos oíntes?

-Co enriquecemento a nivel persoal. Aprendín moitísimo. E tamén me fortaleceu. É inevitable que me salpique a dor, a frustración, o medo dos que chaman e comparten as súas vivencias a través da radio, pero isto é así. Non hai que esquecer que a idea do programa é acompañar, estamos alén para escoitarlles.

-Ti chamarías a un programa como «Falar por falar» para compartir algunha vivencia persoal, atreveríasche?

-¡Claro! Encantaríame. De feito, coa miña compañeira Adriana Mourelos temos esa broma. Dígolle: «Adri, este verán chámoche». Pero sei que a miña voz e a miña forma de expresarme delataríanme enseguida. Creo que falar en voz alta é un exercicio moi san, porque verbalizamos o que sentimos e, ao escoitar a resposta dos demais, descubrimos outros puntos de vista que talvez nin nos expuxemos. Ten que ser moi reconfortante. Estou convencida de que non me custaría, porque son moi extrovertida, moi de contar, de compartir, de soltar lastre.

-Fas televisión e radio. A quen queres máis, a papá ou a mamá?

-¡Uy! ¡Que difícil! As dúas entusiásmanme. A radio é a miña compañeira, deume a miña mirada e teño voz propia grazas a ela e a tele é o meu amante. Pero o crecemento profesional foi coa radio.

-E ademais iniciáchesche na literatura. Este ano publicaches a túa primeira novela, «Fálame baixiño». Non hai dúbida de que es unha moza todo terreo.

-Bo, gústame moito tocar varios paus e escribir encántame. Sempre estou a tomar notas e ideas sobre personaxes, historias, escenarios en cadernos e cadernos. E dando forma a algunhas desas ideas, escribín este conto durante o outono e o inverno pasados, estacións que non me entusiasman demasiado.

-Xa de nena xogabas a facer entrevistas ou a profesión atopouche de forma casual?

-Non tiña vocación de xornalista. Foi a vocación quen me buscou, deume un bico na boca e conquistoume para sempre. En cambio, o meu irmán Fernando sempre o tivo claro. De nenos non xogabamos a xornalistas, xogabamos aos Clicks e ás naves de Star Wars. Eu de pequena era moi fantasiosa e axiña que soñaba con ser bailarina como paracaidista.

-Que feixes para desconectar do estudio e de tanta actualidade?

-Practicar boxeo, porque me axuda a descargar adrenalina, pero tamén me vou a patinar ou a darme un longo paseo polo parque do Retiro ou quedo coas miñas amigas.

-Boxeo?, de verdade que lle pegas ao saco?

-Tenme moi enganchada. Ao final, o boxeo é como a vida. O round non o perdes por caerche, senón por non levantarche. Como na vida, se quedas tombado, acábase todo.

-A quen deixarías k.ou.?

-A ninguén. O boxeo é moi mental. Require axustar ben o corpo e o movemento dos pés. Ten moito de danza. Xamais lle puxen cara ao saco de golpear.

-Dirías que es máis ben caseira ou pola contra non pairas en casa nin un minuto?

-Vou por épocas. O ano pasado estiven máis cara a dentro e quedaba en casa vendo series de ficción, escribindo ou gozando dun bo libro. Pero tamén me fascina saír a bailar con amigas, patinar e boxear. Teño amores periféricos. Pero non son moi de noite, de saír de discotecas. Gústame gozar a noite en casa e en pixama.

-Véseche radiante. Sentes que estás no teu mellor momento?

-Eu creo que si. Levo a vida que quero levar. Nin me sobra nin me falta nada. Pero confésoche que mo curro moito. A vida é de luces e sombras. Non todo é de cores.

-Afrontas a vida con optimismo ou es das que pensan que este mundo non ten solución?

-Non miro ao mundo con optimismo. O mundo é como é. Pero gústame pensar que o ser humano nin é un ser mesquiño nin marabilloso ao cento por cento. A vida é tan bonita que procuro quedar co mellor que nos regala: unha bonita posta de sol, unha conversación interesante, ese momento de coñecer a alguén que che eclipsa... Se teño un día gris, intento ser positiva e quedar co bo que me rodea e que me fai sentir ben.

-Co 2017 aínda fresquito, que balance persoal e profesional feixes deste ano?

-Fíxache, todos os días fago un repaso mental do que deu de si a xornada. E o 2017 foi intenso. Volvín a estudar, pois estou a recibir clases de Nuria Varela, a experta en violencia de xénero, publiquei a miña primeira novela, volvín á tele e estou a lume de biqueira co boxeo. Quero empezar ben o ano, aprender moito e facer un traballo digno en Saber vivir.