NON É ILUSIÓN DE XOGUETE, é maxia de verdade. Eles deixaron atrás a infancia, sen perder os bos costumes por Nadal. «Queridos Reyes, eu como son tan bo pídovos uns xeonllos novos e unha dieta rápida de adelgazar», escribe Julio . Isto é correo urxente, paxe real.
31 dic 2017 . Actualizado ás 12:10 h.
Como bo mozo que é, aínda non deixou de escribir e enviar a súa carta de desexos aos Magos de Oriente por Nadal. Ten 70 anos, de preferido a Melchor («Éme máis agradable», di) e a ilusión dos 6 anos. «Eu síntome como un neno, e como fun bo, pido cousas aos Reis, claro», argumenta Julio Estrada, a piques de botar a súa misiva real. A tradición é a tradición e ten xeitos propios que son lei en cada fogar. A carta de Reyes dos Estrada tivo sempre un perfil familiar. «Na miña casa sempre se fixo a carta pedindo para toda a familia», conta. «Cando eramos nenos, en casa dos meus pais pediamos para eles, para os avós e para todos os irmáns. E agora eu pido para a yaya, que é a miña sogra, para a miña muller, Ana; para as miñas fillas Ana, Mayte e Isa, e para as súas familias. Para os meus catro netos, xoguetes. Para os meus irmáns, saúde», empeza Julio a relatar. Vexo a ilusión da súa propia man cursiva na carta que nos mostra: «Eu como son tan bo pídovos: uns xeonllos novos e unha dieta rápida de adelgazar. Para a yaya moita SAÚDE. Para a miña muller, moita PACIENCIA...». E algo máis.
Cunha ilusión a proba de festas e netos, Julio aínda se acorda do primeiro que lles pediu aos Reis, fai uns 65 anos, cando lles empezou a escribir. «Sempre pediamos o camión de madeira e o forte. Tamén indios e vaqueiros de plástico», di. «O forte era de madeira-madeira, con clavitos e todo, jajaja», apontoa un recordo juguetón da infancia quen aínda pode ver, e facernos ver nas súas palabras, onde estaban os paxes reais na Coruña noutro tempo. Un no Bazar de Pepe, outro no Bazar Estrada (ambas na Rúa Real), e outro no Pote de Juan Flórez («onde hoxe está o hotel»). «Aí estaban os paxes reais e as caixas de correos para botar as cartas aos Reis. Os paxes desapareceron e agora hai un camelo cunha caixa de correos no Obelisco, que é onde eu boto a miña carta», descobre. Seguímoslle. Este ano, Julio encoméndase a Melchor, Gaspar e Baltasar sabendo, como sempre, que unha gravata e unha colonia caerán. «Os últimos anos non pedín moitas cousas materiais... Máis ben, pido temas de saúde, sorte e traballo, que sei que é difícil de traer», admite. Pero os seus desexos aquí están, firmes sobre o papel, confiando en facerse realidade.
É dos que se enfadan se os Reis non cumpren, se non lle traen o que se esforza en pedir por escrito? (Eu quedei coa espiña do armario da Nancy e do Moto Cros, que, por certo, trouxéronlle a un veciño, e coñezo a máis dun adulto que se desgusta se no zapato non aparece o día 6 o libro pedido). «Non, non, eu non me enfado, son dos que se conforman...», afirma Julio . O carbón halle caído algunha vez, que con tanto Nadal ás costas a ver quen resiste un ano e outro portándose ben. «De pequeno traíanme carbón doce», confesa. Só de neno? «É que de maior me fixen bo», asegura.
O MELLOR AGASALLO, UN 600
Cando Julio era pequeno, os agasallos de Reyes aparecían o día 6 no sofá do salón. «Tiñamos que abrir a porta do cuarto todos á vez, non podiamos abrila ata que os meus pais nos deixaban. Entón, abriamos a porta todos xuntos e producíase un ‘Oooooooh'», lembra rindo. Hoxe os Reis deixan na súa casa, para alegría dos netos, un rastro de globos de cores.
O agasallo máis especial que a Julio botáronlle os Magos en 70 anos foi un Seat 600. «¡Un 600 de verdade, non de xoguete!», aclara. «Debeu de ser no ano 72 e non mo agardaba». Foi unha sorpresa ver a pé de árbore as chaves do coche «que agardaba aparcado na beirarrúa de en fronte».
El aférrase coa forza grande dun neno a un Nadal con Reyes e nacemento. «Eu fun o que comprou as últimas figuritas da tenda A Poesía antes de pechar», di. Un verso.
E Julio , déixalles algo aos Reis? «Si. Déixolles unha nota dicindo: ‘Boa viaxe de volta. Déixovos auga e polvorones, e palla para os camelos». E os Reis Magos non deixan de vir.
«É unha alegría moi grande ver tantos paquetes»
Nunca é demasiado tarde, sobre todo cando un se move no campo das emocións. Como defensoras deste principio, as traballadoras da residencia San Telmo de Tui acordaron que a idade non debía de ser unha barreira. Só poden celebrar os Reis os pequenos da casa? «Nunca quixemos infantilizar», adianta a modo aclaratorio Cristina Esmerode, a terapeuta ocupacional. «Aproveitando que, como todos, teñen as súas necesidades ?continúa Cristina? elaboramos con eles unha lista do que queren». O inventario redáctano a modo de cartas individuais. O destinatario? Unhas figuras que veñen de Oriente.
A actividade encheu de esperanza os corazóns dos que moran neste centro. Todo empezou fai uns 20 anos. Agora converteuse nunha tradición do seu Nadal. No fondo, para eles tamén é o día máis agardado das festas de decembro. «Foi a través dunhas voluntarias ?lembra Cristina Esmerode?. Decidiron preguntarlles aos internos que cousas precisaban. Elas axudáronlles a redactar as peticións. Dous ou tres por persoa, como moito». As misivas colocáronse na portería e, como non podía ser doutro modo, aquel 5 de xaneiro, na véspera de Reyes. «Trátase de cousas sinxelas, que utilizan no seu día a día. Unha colonia, un fular... Iso si, temos un artista que pide un instrumento musical diferente cada ano», apunta cun sorriso a terapeuta.
Os voluntarios que se encargan de recoller as cartas, comprar os agasallos e colocalos baixo a árbore son os artífices dun xesto que recuperou a sorpresa e a ilusión para unhas idades nas que, erroneamente, adóitase pensar que todo está vivido. «O labor máis importante é a da xente de fóra ?insiste Esmerode?. Cando se aproxima a data xa nos están chamando para ver se están as cartas escritas».
Os PRIMEIROS REIS
Asunción Trindade Aloria é un desas paxes. Hai 17 anos que empezou a colaborar. Agora tamén recibe. Pasouse alén. «Son residente do centro», informa. «Acórdome do primeiro ano que escribimos con eles as cartas. Estaban a agardar no salón de actos moi emocionados». Ao facer memoria, acórdase da alegría coa que viviu o momento uno dos residentes: «Trouxéronlle unha radio pequena e unhas zapatillas. Aquel home volvíase tolo porque nunca recibira un agasallo de ninguén. Aquilo para el foi o máis grande».
Beatriz Quirón é outra das voluntarias. Vinculouse coa proposta pola súa sogra, que estaba na residencia. «Reparto as cartas entre varias amigas. Entre todas nos facemos cargo dunhas dez ou quince». O esforzo, subliña, merece a pena. «Cando veñen os Reis coa rondalla e chámanos polos seus nomes están contentos coma se fosen nenos. É espectacular». Asunción asente ao seu lado: «É unha felicidade que non se paga con diñeiro».
Fina Robles é unha das afortunadas. «Cada un dispomos na carta o que desexamos», xustifícase. Xa formulou o seu desexo para este 2018: «Como son tan alegre e bailarina, pois lles pedín uns discos musicais. ¡Dos que teñan boa movida!», exclama con moito sentido do humor. É un espírito novo. Agora afánase xunto ás súas compañeiras en ultimar o mercadillo de Nadal de San Telmo. «Normalmente pedimos tres cosas. Despois tráennos as tres, unha ou dúas, depende do orzamento», conta con picardía Olga María Meimije. Mentres, Fina persevera: «É unha alegría moi grande. Tráennos uns paquetes enormes, llenitos de perfumes, bufanditas, colares... Unha vez tiven que pedir axuda porque non podía coa caixa que me enviaron, era enorme». Outra compañeira, Victoria Rodríguez, prefire que os Reis a sorprendan: «Acórdome dun xabón que me trouxeron para lavar a cara e o corpo. Este ano? Pois non se que me traerán. Eu non pido nada. Quero o que me dean».
Melchor, Gaspar e Baltasar xa van coñecendo os seus gustos. Por exemplo, son conscientes de que con Olga María acertan se apostan por un libro: «Xa saben que me gusta a lectura». A súa amiga Fina non pode estar máis expectante. «O que pido tráenmo», destaca. Os axudantes reais en Tui puxéronse as pilas. A cabalgata non pasará por alto os desexos que emanan desta dirección. O amor non ten idade. Tampouco a ilusión.