Paula do Frade: «Eu ía para actriz, pero non son nada disciplinada»

YES

cedida

Esta moza galega ve os touros cada sábado desde a barreira. Ten un lugar reservado no estudio onde se celebra o faladoiro máis acalorado da televisión, xunto a Iñaki López. Grazas á súa nai, que é a súa frikifán, pode ver máis tarde as súas intervencións, «non por narcisismo, senón para corrixir erros e aprender».

23 dic 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

Vive en Madrid e ultimamente só fala de Cataluña, pero Paula do Frade naceu hai 32 anos na Coruña. Veranea desde fai catro anos no estudio de La Sexta Noite e hai dous meses que se instalou durante o curso para cubrir a Andrea Roupeiro durante a súa baixa de maternidade.

-Un momento intenso para tomar a vez?

-A verdade é que si, agora con todo o de Cataluña a situación está complicada, pero á vez é un reto importante que sexa agora. As outras veces que me tocou era verán e era un pouquiño máis relaxado.

-E iso que che tocou substituír a Andrea, que ten un perfil máis baixo, e non a Iñaki.

-O de Iñaki sería un papel moi difícil. É un tío con moita personalidade e con moitas táboas. É outra cousa...

-Non che ves no seu posto...

-Se mo propoñen non vou dicir que non, pero é verdade que el leva o peso do programa e é un crac.

-Eu dicíalle un día que me parece o home con máis paciencia de España. Ti, que admiras del?

-Si, ten moita paciencia, é capaz de levar por unha banda a Marhuenda, a Inda, as pelexas que teñen alí montadas. Ten moita capacidade para... non se se pólos de acordo, pero si para tranquilizalos. É un tío con moito sentido do humor, igual no programa non se lle ve moito esa faceta, pero é un tío moi divertido.

-Es a terceira en discordia... Andrea-Iñaki-Paula.

-Levo desde o 2013, que foi o meu primeiro verán en La Sexta Noite, substituíndo a Andrea, e a verdade é que os últimos veráns non coincidín con Iñaki porque estaba Hilario. Con ela non coincido nunca porque cando non está unha está a outra, pero levámonos moi ben cando nos vemos pola tele.

-Cando aterraches neste programa, sorprendeuche tanta crispación? Na publicidade mantense ou son todos amigos?

-Hai de todo. Hai días que están moi enfadados e nas publis manteñen ese enfado, bo, non se se enfado ou tensión, pero en xeral levan todos moi ben e teñen unha relación boa, cordial. Non che digo que o que sae en pantalla non sexa real porque o é, métense moito no seu papel, no seu argumento, e ás veces cústalles saírse de aí.

-Cinco horas falando de política. Xa che pode gustar... Era un mundo que che gustaba anteriormente ou aterraches por casualidade?

-Ultimamente é verdade que son cinco horas falando de política, de Cataluña, pero o programa en si adoita ser máis aberto; primeiro política, daquela un debate máis social, temas de actualidade... Pero si que é verdade que predomina a política. Eu cheguei un pouco por casualidade.

-Ti vés do mundo do Dereito, non?

-Si. Sabía que quería facer algo relacionado co audiovisual, gustábame interpretar, cantar, pero como non tiña claro exactamente que, dixen, vou facer unha carreira máis xenérica que me permita ter distintas portas abertas e o día de mañá xa verei. Acabei a carreira, fixen un máster en xornalismo audiovisual, e de aí xa encadeei prácticas en televisión, e dunha á outra. Entrei facendo cousas de sociedade, pero aquí facemos un pouquiño de todo, empecei a facer economía e quedei en política. Non é que sexa o que máis me guste, porque non teño un interese de toda a vida, pero é verdade que agora por actualidade o que predomina é o que manda.

-Foses actriz?

-Cine, teatro... si, a min encántame. Outra cousa é que se me dese ben. Eu facía teatro no cole, tamén ía a clases fóra, pero hei de recoñecer que son moi pouco disciplinada, e sobre todo para ser actor/actriz tes que ter moita disciplina, confianza e seguridade en ti mesma, e eu son moi vaga e nunca me atrevín a intentalo. Pero tamén me gusta moito o xornalismo.

-Revísasche moito despois dos programas?

-A miña nai mándame todo, é como a miña frikifán, e entón grávame, e eu : «Mamá, non fai falta», pero véxoo porque sempre está ben para corrixir erros. Non é por narcisismo, senón para intentar aprender.

-Cando un está neste escaparate exponse ás críticas. Estás pendente do que se comenta?

-Estas cousas adoitan ser máis en Twitter, eu a verdade non o uso moito, non son moi activa, consúltoo, véxoo, pero non son de contestalo todo. Ademais, o meu perfil é máis discreto e non adoito recibir moitos comentarios, nese sentido líbrome das críticas. Os tertulianos adoitan ser sempre os que máis reciben...

-Aos xornalistas de La Sexta presupónselles certa ideoloxía, tedes que medir moito as palabras?

-Creo que como outros xornalistas somos moi coidadosos en como dicimos as cousas, pero si a xente presupón que es moi de esquerdas ou mesmo che tachan de tendencioso. Todos sabemos cal a liña editorial da cadea, e a maioría compartímola, pero non hai ningunha indicación, ao contrario, bastante liberdade.

-Acostúmase un a non ter fins de semana libres?

-A verdade que non, pero como é temporal, tampouco se nota tanto. Eu estiven a traballar dous anos en informativos da fin de semana e estaba moi contenta, pero acabeino acusando. Ademais, eu vivindo fóra, cada vez que ía para casa era entre semana e non coincidía con ninguén. É un pouco rolo, pero mentres sexa traballar...

-Estar no «prime time» é comprar moitas papeletas para converterse en personaxe público.

-Como o meu papel é secundario, queiras que non, non teño tanta repercusión.

-Bo, a túa voda saíu no «Ola».

-Bo, igual como somos un pouco frikis e foi un pouco rara, ou igual porque os dous traballamos na tele e saímos no mesmo medio. Se fose só por min, non creo que saíse.

-Na Sexta respírase amor. Mira que hai parellas. Pastor-Ferreras, Iñaki-Andrea, a túa...

-Tamén moitas outras que non saen na cámara. Hai moita xente nova, que igual chegamos solteiros, pasamos moito tempo... e xa sabemos o resto.