NON HAI QUE PERDER A ESPERANZA... Porque o que está claro é que a alguén lle ten que tocar. Todos os números teñen as mesmas opcións aínda que cada ano nos concentremos nun diferente por aquilo de probar. Ou non? Hai quen leva anos (vinte, trinta ou cincuenta) aferrado ao mesmo e non está disposto a soltalo ata que non cante.
17 dic 2017 . Actualizado ás 16:18 h.Os próximos sete días teñen o meu permiso para soñar con calquera cousa. E, se me apuran, ata que o 7 de xaneiro desmóntese a árbore e déase por finiquitado o serán do Nadal, tamén. Pero a curto prazo hai que concentrarse no SORTEO. Se é o seu caso, e a concentración é tal que é capaz de ver (aínda que sexa durmindo) o número que será agraciado co primeiro número, non o dubide, corra a compralo. -Aínda que xa me gastou un pastón en lotería?- Si, nunca se sabe. E se sae? O mesmo pensan os que no canto de deixarse levar por impulsos non perden a esperanza. Agardan un ano, outro, outro e outro a que os nenos de San Ildefonso paseen o seu número entre os bombos e a mesa que autoriza a festa. No Pizarrín, en Ourense, pensan así. Se non, non levarían máis de vinte anos apostando ao mesmo número.
A 16 de decembro non hai quen pare neste bar do barrio de San Francisco que non teña o 47156 na carteira. Aos 30 clientes que o levan durante todo o ano, súmanse estes días uns centos máis que queren facerse con esta combinación. Non hai que tentar á sorte, e nunca se sabe se os bombos a volverán a chuspir o vindeiro venres. Si, len ben, volverán, porque fai dez anos xa levou o terceiro premio no sorteo de Reyes, uns 1.400 euros por décimo. Nori, a propietaria, encárgase de manter a expectación ao máis puro estilo «sold out». «Traio corenta series, 400 décimos, e os repartición todos. Non me adoita quedar nin un. Ademais, se quedan un ou dous quédomos eu, pero se fosen moitos máis os tería que devolver ao loteiro, pero é moi raro que pase isto», explica. Sobra dicir que ela ademais de «os restos», se garda dous ou tres «que non comparto con ninguén».
VENDIDO SÓ EN OURENSE
Con este número non valen as medias tintas. Nada de participacións, aquí o que aposta polo 47156 faino ao grande, co décimo enteiro. É un número con raíces ourensás. Tres bares da provincia repártense todo o pastel. Non intenten buscalo fóra de Ourense. «De feito, se alguén o pide na administración (a número 2), xa lles din neste bar e nestoutro, e xa veñen directamente por aquí», explica Nori. O seu pai, que antes se encargaba do negocio, xa o xogaba, e cando ela e o seu marido colleron as rendas fai case vinte anos non tiveron outra opción. «Creo que empezou a xogar por casualidade, non era un número que tivese nada especial, simplemente colleríao para repartir, e foise quedando sen máis». Confesa que é «bonito» pero malo. «Non se porta moi ben, o reintegro e pouco máis. Hai moitos anos aproximouse ao número enteiro pero nada máis...». Parece que o terceiro premio do 2007 xa queda moi atrás, pero no seu momento foi unha gran alegría. De película non, pero de anuncio si. «Un cliente que o leva sempre se esqueceu de collelo porque tiña ao seu pai moi malito eses días, e eu gardeillo. El non contaba con iso, e cando o chamei, imaxínache...».
Nese caso Nori non dubidou en gardar o décimo no caixón, pero o apuro de décimos non dá lugar a moitas reservas estes días. Bo, nin a diario, onde hai lista de espera para conseguir entrar na lista de abonados. «Hai que agardar a que alguén faleza ou se aburra». Está moi moi solicitado. «Son abonados de sempre, xente de todas as idades do barrio e de fóra que veñen ata aquí a por el. É moi bonito pensar que este local ten 50 anos e que hai clientes que xa viñan antes de nacer eu, que teño 47». Non adoitan xuntarse para ver o Sorteo, aquí a afluencia de xente é máis ben á hora da partida. Pero non teñan dúbida de que se sae o Gordo máis dun vai cantar as corenta como nunca antes o fixeron.
«O día que o deixemos igual toca»
Elena pode presumir de levar o número abonado máis antigo da Favorita (A Coruña). Iso significa máis de 100 anos, aínda que na súa casa se xogue desde uns cantos menos. Obviamente non sempre foi ela a que o reclamou no mostrador de Catro Camiños. A súa nai Elena, mestra da Fábrica de Tabacos, era a encargada de repartir a lotería con outras cigarreras e así é como o 01080 aterrou na familia Lamora García. As súas compañeiras fórono deixando e Elena (nai) acaboullo quedando íntegro. «Mentres viviu sempre xogou tres décimos». Cando faleceu no 2001, o seu irmán e ela continuaron a tradición. «Non son tan tola da lotería como era ela, que gardaba os décimos non premiados en unha caixiña porque lle facía graza», conta Elena, que di que «xoga porque é o número de casa de toda a vida». Aínda así algo de espiral ten xa que o primeiro que fai nada máis levantarse cada domingo é mirar o xornal para ver que número saíu o sábado.
Desde o 2011, que faleceu o seu irmán, é a herdeira universal do 01080, e asegura que así será de momento. A opción de desprenderse do número non a contempla. Non vaia a ser... «Despois de tanto tempo xa estamos encariñados con el. É un pouco gafe pero gústanos. O día que o deixemos igual toca, así que mellor non hai que deixalo». E non o fai. Ela xoga que che xoga todo o ano, e por suposto en Nadal. O sábado un décimo é máis que suficiente, aínda que adianta que a partir de xaneiro serán dous, pero o día 22 triplica a aposta. Un xógao soa, e o resto é para repartir cos seus fillos, a súa cuñada e os seus sobriños, que xa están máis que convencidos de continuar a tradición o día que ela falte.
Ata o momento non se fixo millonaria, pero «perder, perder nunca se perde». Uns meses van compensando outros. As devolucións e pedreas van directas á hucha para investir nos seguintes sorteos. «Nunca me tocaron máis de 30 euros ou os dous últimos números. Este mes, por exemplo, aínda non saíu o 0 un sábado», comenta resignada.
A súa nai ía todas as semanas ata a administración número 5 da Coruña a recoller os décimos, con todo ela só fai a viaxe unha vez ao mes. Despois de tantos anos aínda que toque sabe que están a recado. Para iso é o decano.
«Non o reparto con ninguén»
Dio abertamente: «A min gústame xogar». Por iso non llo pensou dúas veces cando se lle presentou a oportunidade de continuar a tradición do 16177. «Eu vivía coa miña tía, que era a que estaba abonada de toda a vida, e cando se morreu, seguín eu con el». Hai xa 23 anos e desde entón non lle deu tregua nin a diario. «Levo un décimo e non o comparto con ninguén. Xogo a el en todos os sorteos que hai», di Teresa Pan. A ela gústalle o 7, así que o número lle vai como anel ao dedo. Ademais di que ultimamente está a saír moito. Pero se tanto apego lle ten tamén é porque hai uns anos deulle unha das maiores alegrías da súa vida. «Eu estaba en Barrañán tomando os callos e non me daban localizado. Ata que por fin o fixeron e decateime que era o primeiro premio do sorteo do sábado», explica Teresa . Aínda que foi gordo, non foi o suficiente como para deixalo plantado. É máis, aínda confía en que lle poida traer máis sorpresas. Esa ilusión mantena cada 22 de decembro. Ás nove da mañá acende a tele desde a cama e non se move ata que non acaba o sorteo. Non perde detalle. Vai anotando os que saen para logo comprobar. Ten varios números que verificar. Desde fai catro anos o 24451 faille unha pequena sombra ao 16177 (que por certo tamén era o mesmo número ao que xogaba Vituco Leirachá, un histórico xornalista coruñés). Explica que se fixo con ela por «unha bobada». «Estaba eu un día con Ana na Favorita e chegou unha señora abonada que tiña pendente de pagamento varios décimos non premiados. Díxolle que se non se ía comprometer ela non llos podía gardar, así que os collín eu», conta Teresa , que a primeira vez levou catro, pero finalmente quedouse cun.
De momento non ten intención de desprenderse de máis, e menos do 16177. «Noo, deixareino o día que morra ou que non me poida permitir comprarmos, que de momento non é así», explica Teresa que no sorteo da ONCE tamén está abonada á terminación 69. Tanta fidelidade só pode rematar en algo bo.