Will Shephard: «Son un galego que soña con traballar con Will Smith»

ANA MONTES

YES

cedida

Will mataría por compartir pantalla co seu homónimo de Hollywood. Mentres tanto, o actor vive o seu mellor momento tras o seu papel en «Mar de plástico». Orgulloso dos seus trazos dominicanos, impulsou o proxecto Limbo para defender a entrada en escena da nova xeración de actores froito da inmigración.

16 dic 2017 . Actualizado ás 05:00 h.

Tras Mar de Plástico, o galego Will Shephard vive o seu eclosión. Por iso en Sitges levouse a mención Rede Blood Carpet ao mellor actor con proxección. En Bernarda , a adaptación ao cine do clásico de Lorca, será un Pepe Romano negro, antes de converterse nun dos protagonistas do próximo longo de Emilio Martínez-Lázaro, director de Oito apelidos vascos, onde compartirá cartel con Dani Rovira. Mentres tanto, impulsou o proxecto Limbo para dar cabida a actores de distintas nacionalidades e razas. «Agora a cor mírase menos e máis o talento», afirma este entusiasta do traballo duro e de Will Smith, con quen soña traballar. E con gañar o óscar. 

-En Sitges recibiches a distinción ao mellor actor con proxección.

-Si, o premio chámase Rede Blood Carpet, que apoia aos artistas con proxección en España e son candidatos idóneos para proxectos internacionais. 

-Deuche sorte «Mar de plástico»?

-Si, por sorte saíron traballos moi rápido: un curto, Canto: máis aló do diñeiro, con Adriana Ugarte; outro dirixido por Carlos Cabero, o meu xestor, e a película Chistes de amor, que empezarei a rodar na primavera do 2018 como un dos protagonistas. 

-Agora acabas de rodar «Bernarda» cun bo elenco.

-Si, está inspirada na Casa de Bernarda Alba de Federico García Lorca e figuran Victoria Abril, Assumpta Serna, Elisa Mouliaá e Míriam Díaz Aroca. 

-Que che levaches delas?

-Foi unha experiencia brutal. Assumpta e Míriam déronnos moitos consellos e transmitíronnos a humildade no seu traballo e a precisión. E logo ver traballar a Victoria Abril, que é un terremoto, fíxome darme conta de que se pode facer un traballo totalmente perfecto, como fai ela, meténdose completamente no personaxe ata que acaba a xornada ou o traballo; algo admirable. 

-En «Bernarda» serás Pepe o Romano que, por primeira vez, será negro.

-Si, agora estamos nunha época na que a cor se mira menos e máis o talento dos artistas. A cor da pel non importa á hora de interpretar un personaxe. Eu son galego, da Coruña, e aínda que isto é un hándicap que sempre estivo aí, por sorte está a cambiar.

-Que lema fabricáchesche?

-É un que comparto co meu representante: «Non hai soños, senón obxectivos, e hai que ir por eles». Iso é o que nos rexe agora á hora de conseguir cousas. 

-E entre eses obxectivos, algún ilusiónache especialmente?

-Si, traballar con Will Smith e abrirme paso en Hollywood. Igual que o cirurxián se forma para operar en grandes hospitais, eu póñome como meta o óscar, igual que calquera actor. 

-Por que con Will Smith?

-Porque moitas da miña idade criámonos/criámosnos con el e O príncipe de Bell Air. E para min é un referente e un exemplo por como actúa. E logo tiven a sorte de coincidir con el en carne e óso nun evento, falamos e superou todas as miñas expectativas. É un home grande, pero moi próximo, moi natural e real. E o feito de ver que Will Smith era así de real, motívame a ir máis aló e a agardar traballar un día con el. 

-Agora rodarás con Dani Rovira.

-Vai ser unha comedia moi tola e divertida de Emilio Martínez-Lázaro, o de Oito apelidos vascos, que promete diversión, pero aínda non podo contar o meu rol. 

-En que consiste o proxecto Limbo?

-Limbo xurdiu dunha reunión de amigos artistas para facer proxectos máis inclusivos. En España xa temos actores con diferentes trazos traballando en series, películas, teatro… Pero como estamos aínda nesa pequena transición, aínda temos que buscarnos un oco creando distintos proxectos. 

-Tedes dificultade os actores con trazos doutras culturas?

-Hai moitos artistas de segunda xeración que naceron aquí e son españois con trazos asiáticos, africanos ou árabes. Pero como en toda transición hai un período de adaptación. Non podemos compararnos aínda con Estados Unidos, Inglaterra ou Francia, onde xa hai catro xeracións de xente de todos os sitios. Entón, máis que dificultades, hai que normalizar un feito. 

-Ti viviches a diversidade ao ser emigrante en Galicia?

-Si, porque era algo novo. Estaba nun colexio onde non había máis nenos con trazos de fóra e xa se sabe que iso chama a atención. Pero unha vez creces, non ves tanto iso e vaise normalizando. 

-Por que che gustaría que che recoñecesen os galegos?

-Porque son de Galicia. Polo mesmo polo que eu sempre me sentín orgulloso de pequeno ao ver algún actor galego en calquera lugar de España ou do mundo.