Coñecémola como Miss España en 1995, pero hoxe a súa voz soa en Radio 3, desde que se lanzou á música electrónica en colaboración coa banda Nouvelle Vague. O seu novo grupo é Meta e acaba de rematar o seu álbum «Love and Die». «Parece que se es miss tes que estar casada cun futbolista ou un toureiro», apunta. Está claro que non cumpre o estereotipo.
27 novs 2017 . Actualizado ás 08:14 h.Considérase valente e arriscada e o certo é que a medida que vai relatando a súa vida, María Reyes confirma que se meteu en moitos berenjenales. Estudou Enfermería, foi Miss España, é modelo, actriz, e desde hai uns anos dedícase á música electrónica. Unha paixón que descubriu tarde, pero que lle dá a vida, agora que cumpriu os 40 e está a agardar o seu segundo fillo.
-Toda unha sorpresa: a túa voz soando en Radio 3...
-Si, eu xa fixera unha cousa co selo Subterfuge, logo no 2015 saíu un EP e non tivemos moita repercusión a nivel de birlos, e bo, agora estou moi ilusionada con este álbum, Love and Die, que está xa listo, pero que presentaremos na primavera, porque coincidiu co meu segundo embarazo.
-As letras son túas tamén. Escribes en inglés, cantas en inglés...
-Si, levo traballando fóra de España desde os 18 anos. E aínda que non son bilingüe, teño certa facilidade co inglés. Ademais, tomo certa distancia, non me dá tanta vergoña expresarme con algúns temas. Cústame menos en inglés. Tamén para escribir: a rima é máis doado, é máis doado de integrar, pero agardo superar iso co castelán. A min o inglés sérveme para canalizar.
-Tes boa voz. Séntelo así?
-Desde hai uns anos deime conta de que son soprano alta, pero xamais o tería pensado. De feito, sempre tiven certo complexo coa miña voz, porque era demasiado fina, non tiven formación musical, só a través do teatro, pero non a traballou.
-Por que música electrónica?
-As cousas saíron de forma bastante natural, non podes elixir sempre, as cousas vanse presentando no teu camiño e é subirse ao tren ou non. E subinme. Sempre fun atrevida, arriscada e valente. Ás veces equivócome, outras non. Pero a electrónica chegou porque me gusta desde sempre. Crieime en Londres, onde ese tipo de música é moito máis potente que aquí, en canto a cantidade e iso influíume. Os meus referentes son variados, gústame moito tipo de xente: Massive Attack, Triki... Encántame o flamenco tamén, tengos moitas influencias da miña infancia do que escoitaba de pequena: Pink Floyd, Lole e Manuel, Santana, Rolling Stones, Triana... Moi variado.
-Cualificáronche como a Miss «indie»?
-Si, a min abúrrenme as etiquetas, a verdade. A miss, o futbolista... Pero eu só podo dicir que a min me gustan moitas cousas, e creo que unha profesión determina a túa forma de gañarche o diñeiro, pero non a túa esencia. Oxalá a todo o mundo que traballa encantáselle o que fai, pero non é así. E pode ser que o teu hobby despois sexa en realidade a túa paixón e represente máis o que es. Eu empecei como miss España hai 22 anos, pero que é Miss España? Un certame de beleza, non é ningunha profesión en si. Eu estudei enfermería, deixeino, fun modelo, son actriz, traballei de nutricionista... Son moitas cousas.
-Tiveches que romper tópicos? Que xustificarche?
-Si, teño constantemente que explicarme. Ou xustificar por que me gusta a música electrónica, porque ninguén me ve aí. Imaxínanme aínda coa banda e a coroa. É que parece que se es miss tes que estar casada cun futbolista ou un toureiro, pois non. É esta cousa da España rancia. Eu vivo aquí porque é o meu lugar e está agora a miña familia. Pero nin a música que fago ten moita saída en España nin me sinto representada co que entenden por unha miss. Dáme pena, pero xa o teño asumido.
-Sentiches ou sentes que pesa demasiado a beleza?
-Eu sígome dedicando á estética, traballo como modelo en Europa e xa o teño bastante integrado. A min non me custa pórme roupa que non teña nada que ver comigo. Se levala. Pero é verdade que no escenario cando canto ás veces preocúpome moito pola estética e outras non. Porque son así, non son moi coqueta. Gústame ir moi cómoda, e hai veces que me visto moito para subirme ao escenario e outras non.
-Non o vives como un peso, entón.
-Bo, eu creo que como xa teño a etiqueta de miss xa é bastante peso. En Nouvelle Vague dicíanme que fose moi sensual á hora de cantar e iso creo que o hei ir incorporando máis á miña voz que á miña estética. Á hora de vestirme, non. Pero non me pesa tanto, pero si sufrín os prexuízos da miss. Que non é o mesmo que dicir que es modelo.
-Algunha vez chegaches a un sitio e estaba soando a túa música?
-Si, si, na radio. Para min é moi emocionante escoitarme en Radio 3... Cando de súpeto che oes séntesche especial.
-Con que crítica quedas?
-Valoro moito o que me dixo Marc Collins, líder de Nouvelle Vague no seu momento. Aconselláronme que explotase todo o que eu cría que era a miña fraxilidade. Os puntos débiles porque son os puntos a explotar. Eu sempre pensei que tiña pouca potencia de voz, ou unha voz moi fina, ou que me ían valorar máis polo meu físico... Pois precisamente iso é o que me recomendaron que potenciase ao máximo e decidín explotar todo iso porque no fondo é o que che dá o teu estilo. A túa cualidade. É o teu punto a destacar.
-E como definirías o teu estilo?
-Vouno descubrindo aos poucos. No festival Sonorama, Santiago Auserón deume outro consello: «Aqueles deixes que non che dás conta que os lanzas son o teu estilo. Aí radica a forza. Aínda que ti creas que a túa forma de cantar é débil iso é en realidade o que che dá o teu estilo». E creo que é así, se o fas todo perfecto, milimétrico, é un karaoke. Non é unha cuestión de ter voz, nin técnica, senón de mostrar o teu carácter, a túa personalidade. Iso é o que me encantaría conseguir.
-¡Es unha miss España independente!
-[Risos] Si, si. Que unha miss sexa cantante veno como fóra da norma, parece que non lles encaixo, pero o tempo vai pasando, estou embarazada do meu segundo fillo... Eu creo que a xente en realidade non me coñece.
-Non se pararon a escoitarche.
-Claro, é o reclamo da noticia o feito de ser miss. A min dicíamo un amigo: «Non me imaxinou que facías este tipo de música». Pensaban que facía outra máis conservadora.
-Vese que non es das que vai cantando polas festas...
-Non, non. Bailando si, pero cantando non. [Risos].