ELES TEÑEN As PILAS CARGADAS Collen a xubilación e, en lugar de dedicarse ao aburrimento, que é tamén unha digna ocupación, dálles por multiplicarse: cursos de cociña, idiomas, traballos, afeccións. Para eles, a xubilación é o comezo dunha segunda vida. E as vidas non están para desperdicialas.
25 novs 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Xubilarse e tirarse á paparrandona non vai cos protagonistas desta reportaxe. Non traballan, oficialmente, pero as súas axendas botan agora máis fume que cando cotizaban. E se non que llo pregunten a Andrés García Losada. Xubilouse en xaneiro deste ano. «Cando deixei de traballar decidín facer unha vida de xubilado. Baixaba a camiñar, a dar paseos, pero deime conta de que iso non era o meu. Que me angustiaba. Así que decidín ocupar o meu tempo no que sempre quería facer». E así o fixo. Como primeira medida, volveu estudar. «Matriculeime na carreira que soñara facer: Enxeñería Industrial», conta orgulloso. Nada de universidade sénior. El está feito un rapaz e quere fincar os cóbados. «Elixín a UNED porque quero estudar de verdade. Cando tiña 18 non puiden facer Enxeñería Industrial porque tiven que pórme a traballar moi pronto e tiña esa espinita». Xa aprobou as dúas primeiras materias, e este curso matriculouse noutras catro.
DO WATERPOLO Ao SUSHI
Andrés tómallo en serio. «Pola mañá levántome ás sete e prepárolle o almorzo aos cans, á miña muller e á miña filla (por esta orde)». Seguinte tarefa, facer exercicio. Hai que manterse en forma. «Como mínimo vou catro días a nadar». Despois dos longos é o momento de estudar. Se non ten que ir ás tutorías á UNED, Andrés encérrase nunha das bibliotecas públicas a gastar cóbado. Coa lección aprendida, prepara a comida, axuda á súa filla coas tarefas, saca unha hora para ler a prensa e pórse ao día de temas tecnolóxicos, «e xa case non queda tempo para nada máis». Creémoslle. Este coruñés, que traballou como informático de banca durante toda a súa vida, non descansa nin en fin de semana. Os sábados e os domingos axuda a adestrar a un equipo de waterpolo e ocupa as súas horas noutra das súas paixóns: a robótica doméstica. «Practico en casa e divírteme moito». Cando lle sobra un ratito tamén cociña sushi, outra das súas paixóns. «Gústame sentirme ben, activo. E gustaríame facer máis cousas. Sempre quixen facer algún curso de pintura ou relacionado coa arte. Pero agora mesmo non teño tempo».
«Estar xubilado non significa estar retirado»
O 17 de febreiro do 2012, coincidindo co seu 65 aniversario, Xulio Xiz pasaba á xubilación. Isto na teoría, porque na práctica calquera o diría. Xornalista, guionista, escritor e produtor, o vilalbés Xulio Xiz está máis activo que nunca. Só hai que revisar a súa axenda desta fin de semana e ver os sete compromisos aos que ten que facer fronte. E así, todo o ano. Con 70 anos, Xulio está metido en todo. Desde asociacións, certames e actividades culturais, escritura de libros, colaboracións...
Nacido en Vilalba pero afincado en Lugo capital desde o ano 1964, Xulio Xiz dedicouse sempre a temas relacionados coa cultura, turismo e información, ámbitos que continúa a día de hoxe e que non deixa de lado polo feito de estar xubilado.
Este vilalbés foi funcionario no Concello de Lugo, pero sen cumprir os horarios e outros dereitos aos que se acollen a maioría. «Nunca me gustou dicir que non e coa xubilación robustecéronse todos vos compromisos obrigatorios. Sigo colaborando en medios de comunicación, escribindo libros, atendendo ás obrigas familiares...», indica Xulio, quen se deita ás catro menos cuarto da madrugada e ás nove e media xa está en pé. «Polo día ando dun lado para outro, pero a miña xornada empeza a partir dás nove dá noite. Non ceo e métome non despacho para traballar porque son vos momentos máis tranquilos; onde non se escoita barullo», relata este lucense, quen engade que «estar xubilado non significa estar retirado».
En opinión deste lucense, o tempo hai que aproveitalo en beneficio de todos. «Se non é útil para vos demais tampouco ou será para ti. Estar ocupado é evitar que penses nas cousas dá vida porque sempre hai algo de que doerse. Hai que facer balance e apreciar ou bo que tes ao redor», opina Xulio Xiz, quen se define como un xubilado razoablemente feliz, con momentos baixos e altos, moi tranquilo, a gusto consigo mesmo e procurando non facerlle dano a ninguén. Entre as súas próximas inquietudes está a elaboración dun blogue para plasmar parte dos seus traballos.
«Cartos non temos moitos e ‘esmorga' querémola todos vos días»
Sempre o tivo claro. A ourensá Marina Tallón sabía que chegada a xubilación a súa vida multiplicaríase para poder facer todo o que tiña previsto. Prexubilada da banca, recentemente cumpridos os 64 anos, debería levar consigo unha axenda. Acaba de regresar de Italia, onde estivo uns días cunhas amigas, coas que viaxa todos os anos por estas datas. «Érgome pola mañá e levo unha sobriña neta á gardería. Vou facer a miña compra e logo tomo café coas miñas amigas dá Universidade», afirma. Fai oito anos, Marina comezou na universidade de maiores e segue agora con algunha materia de grao. Este ano está matriculada en Historia Contemporánea, que empezará no segundo cuadrimestre. Cando chegue esa data irá a clase pola mañá, tras o encontro coas súas amigas. As tardes tamén as ten completas. «Vos martes vou a clase de pandeireta non Liceo de Ourense, onde son socia. Alí tamén participo nos campionatos de chinchón, mus, escoba, tute... Sen cartos, eh?», ri. Ten tamén tempo vespertino para pasar cos seus sobriños netos. E, a última hora da tarde, queda con outro grupo de amigas, as denominadas Mozas da Placita. A todo iso hai que engadir que unha vez ao mes comparte unha comida xunto aos compañeiros da facultade. Tamén, unhas catro veces ao ano organizan excursións que teñan algo de cultura, tradición ou natureza. A Marina gústalle compartir, falar, debater, discutir e rir cos seus amigos. Entende que é o mellor xeito de pasar o seu tempo de lecer. «Cartos non temos moitos e esmorga querémola todos vos días», ri. A Universidade foi o mellor refuxio da súa xubilación, porque non só atopou materias coas que gozar, senón ourensáns coas mesmas inquietudes cos que poder compartir o tempo. «Ás veces participo en andainas solidarias, como as que organiza Cruz Vermella. Moitas veces dinme que parece que non teño casa», apunta. Pero esta intensa actividade non lle sorprende . «Xubileime conscientemente, cando tiven a oportunidade. Estaba nunha oficina moi complicada e abriuse unha lista de prexubilacións. Ese mesmo ano xa me matriculei na Universidade», explica. «Sempre fun moi consciente de que non me ía apoltronar na casa», afirma. A todo isto hai que sumar a súa participación nos desfiles de entroidos, nos magostos… Tamén é consciente de que é necesario un descanso, de cando en vez. Aínda que para ela sexa viaxar con outro grupo diferente de amigos. O seu marido, que aínda traballa, contempla con envexa a xubilación de Marina . E, cando chegue a hora, asegura que se sumará á lista de actividades da súa muller. Quen pode máis?
RODEARSE DE XENTE PARECIDA
Para Marina Tallón é moi importante rodearse dun grupo de xente similar, á que lle guste gozar da vida todos os días. «Non grupo dá universidade somos 22 persoas moi parecidas que coincidimos en facer moitas cousas e gozar. Estamos de acordo non principal, aínda que logo debatemos e facemos apostas cando non é así», recoñece. É máis, algunhas das persoas que forman parte deste grupo universitario aínda están a traballar. Que o ritmo non pare.
«Entre deporte, netos e excursións non paramos»
Jorge Mato e Celia Seijas levan preto dunha década xubilados, pero non son persoas de sentarse a ver a vida pasar. Este matrimonio residente en Lugo non para: viaxan, exercen de avós e fan deporte.
«Eu levo 4 anos facendo Pilates e mantemento. Nótase moito, non estás tan fláccida», conta Celia, de 72 anos. Jorge, de 75, vai ao ximnasio «5 días á semana», onde adestra «unha hora e media, con máquinas e pesas». «A min sempre me gustou moito ou deporte e a verdade é que para a miña vida, resúltame», di.
Ademais, ambos son xuíces de tiro con arco, unha afección que non empezou por mor da súa xubilación. Jorge xogaba cos seus amigos de pequeno «atando un pau e un fío», e foi pasados os 30 cando foron a Oviedo e compraron «un arco de competición». Co tempo, chegou a ser presidente da Federación Galega de Tiro Con Arco. «Agora non estou en plan competitivo, pero exerzo como adestrador e asisto a cursos», sinala.
Celia e Jorge tamén van todos os veráns a Ribeira de cámping en caravana, onde aproveitan para facer excursións, natación ou pesca submarina. Teñen un gran compañeiro de vacacións: o seu neto Xián, ao que adoran. «Aínda que agora está feito un adolescente, no verán adoita vir un mes e medio connosco», di Celia.
Non teñen reparos en afirmar que se lles cae a baba co seu neto, que practica hockey sobre patíns. «Ademais de bo estudante, é un excelente deportista», afirma o avó, orgulloso. E eles, grazas á vida, teñen a sorte de poder gozar de todo. «Afortunadamente, non dependemos de medicamentos nin operacións. Ou tempo pasa marabillosamente cando tense saúde».