Que fixeches pola túa mellor amiga?

Yolanda García, Patricia García, Lucía Vidal

YES

XAIME RAMALLAL

ESTÁN TAN UNIDAS que Lara e Ana quixérono deixar por escrito e rexistráronse como parella de feito. É só un exemplo do que algúns son capaces de demostrar por amizade. YES descóbreche outros exemplos que darán que falar...

18 novs 2017 . Actualizado ás 22:56 h.

Os camiños da amizade, certamente, son inescrutables. YES abordou no seu momento a pregunta: E ti que fixeches por amor? Pois agora expón a mesma pero... por amizade. Amigos para sempre means you´ll always be my friend; Amics per sempre means a love that will never end... cantaban Os Manolos facéndose famosos coa súa rumba catalá alá polas Olimpíadas de Barcelona 1992. Un ano despois nacerían, separadas por límites xeográficos, a viveirense Ana Corujo e a coruñesa Lara Buyo. Hoxe son «nais» dunha criatura chamada LAG, tenda de serigrafía e artigos con mensaxe molón e retranca galega á vez, en Viveiro. Coñecéronse «na facultade», responden ás veces ao unísono coma se fosen unha soa persoa. Naquel momento, iniciando a carreira universitaria de Belas Artes, xurdiu o «flechazo amigable» entre ambas. «Estabamos soas as dúas alí. Non coñeciamos a ninguén. Incluso ao primeiro nin viviamos xuntas nin nada. Pero ao segundo ano xa nos fomos a vivir xuntas, o resto da carreira máis o máster», explica Ana. «Fomos variando en compañeiros de piso pero nós sobrevivimos», sorrí Lara.

HISTORIA EN COMÚN

E aquí, realmente, empeza o meollo desta historia, literalmente enmarcada no seu negocio aínda que moitos dos que entran creen que aquel papel é a licenza de apertura comercial. «Durante toda a carreira animábannos a que formáramos equipos e traballáramos en conxunto. Logo á hora de poñer as notas dicíanche que tiñas que ter ti unha nota e o outro outra. Nós, moitas veces, faciamos o mesmo traballo. Non se podía dividir en dúas partes», explica Lara. Engade Ana: «Tiñamos compañeiros entre os que, sen embargo, un se ocupaba, por exemplo, da parte audiovisual e outro do deseño gráfico pero nós faciamos o mesmo. Liamos os mesmos libros, tiñamos os mesmos referentes... Non faciamos nada por separado. Para o traballo de fin de grao ata tivemos que facer dúas memorias diferentes». «Non podiamos dividir o noso traballo», remata a súa amiga, engadindo: «Sobre todo na carreira co tema da legalidade dos documentos e os problemas que tivemos coa memoria, quixemos facer unha chiscadela coa parte legal. E pensamos: ‘Ben, se queredes que certifiquemos que podemos facer as cousas xuntas, aquí o tedes’». Era o papel do rexistro como parella de feito. Foi no 2016.

Aínda que foron as «leis» as que tamén as levaron ao «divorcio»: «Si, tivemos que ‘divorciarnos’ por temas legais. E iso que fixemos separación de bens e todo, pero como montamos a tenda tiñamos medo de que puidera repercutir en algunha cousa ou prexudicar». «A única diferenza da nosa relación dunha relación dunha parella como normalmente se entende na sociedade é que non temos relacións sexuais. É a única diferenza», indica Ana.

A nivel académico, ata o currículo é o mesmo, explica. «De feito, presentamos a tese na facultade e denegáronnola por plaxio». «Fixemos o mesmo voluntariado, as mesmas prácticas... parece un plaxio pero non, non o é», sinala Ana Corujo. «Nunca foi nada buscado, nunca forzamos nada», din.

Deuse a casualidade de que se presentaron a un premio da Universidade de Vigo, o Incuvi Emprende 2016, e gañárono. Iso, o asesoramento de Blu Business e unha campaña de crowdfunding permitiu que o proxecto de LAG fixésese realidade. É o seu orgullo persoal e profesional agora, aínda que nos seus plans iniciais non figuraba. «Coñecímonos con 18 años, cando estás como en pleno auxe de todo e en realidade aínda non sabes o que queres facer (...). Como pasábamos xuntas as 24 horas, coa madurez si que fomos formando un soño xa común», sinala Corujo. «Pero todo foi como moi casual», apunta Buyo. Son dúas amigas, ¡con moita arte!

Marcos Míguez

Alba e Almudena: «Fixen sete mil quilómetros para acompañar a Almudena no seu proceso de adopción»

Alba e Almudena son amigas da alma. De aí o nome da filla de Almudena, da que, por certo, é madriña Alba. «Puxémoslle de nome Alma por Alba e Almu. Somos así de ridículos…», conta a primeira. Alba ten outra filla e, por se cabía algunha dúbida, Almudena tamén é a súa madriña. Para elas a súa amizade é o máis importante. Tanto que ata teñen un día das amigas: o 1 de xullo. «Cando se acabou oitavo de EGB pensabamos que non nos iamos ver máis, e decidimos crear un día especial para non esquecernos. Puxemos ata normas: podiámonos/podiámosnos felicitar, pero non gastarnos diñeiro en agasallos. E xa ves, ¡seguimos tan amigas como o primeiro día!», lembra Alba. Ningunha da cuadrilla falla: máis de 20 anos despois, cada 1 de xullo chámanse para celebrar a súa amizade. Serían capaces de ir xuntas á Lúa se fixese falta. Porque diso vai esta reportaxe, de amigas capaces de dar a volta ao mundo para pór no máis alto a palabra amizade.

Alba non se subiu a un foguete, pero si a un avión para facer 7.000 quilómetros e máis de oito horas de voo. Cruzou o Atlántico para acompañar á súa amiga durante o proceso de adopción. «Tiña que estar varios meses vivindo noutro país que non era o seu e non quería deixala soa. Así que subín a un avión, deixei á miña familia en España e funme quince días a acompañala», lembra Alba, mentres Almu abrázaa con cariño. «Ter a Alba é un agasallo. Sempre foi como o meu contrapunto, o meu apoio. Isto non o cambio por nada», conta Almudena agradecida. Estiveron xuntas case dúas semanas, apoiándose e revivindo anécdotas de mocidade nas longas noites de hotel. Alba acompañou así á súa amiga Almudena mentres o seu marido non podía estar con ela. Non era o primeiro xesto que tiña coa súa amiga. Uns anos antes, estivo sempre ao seu lado cando Almudena intentaba ser nai. «Mesmo cheguei a acompañala ata a porta do quirófano», lembra Alba. «Nunca di que non a nada, é a mellor amiga que se pode ter», apunta Almudena. «Sempre digo que os amigos son a familia que ti elixes. Por iso cando algunha das miñas amigas dime que faga algo por elas, non mo penso dúas veces. Fágoo e listo».

JOSE PARDO

Luis Manuel e Juan Luis: «Opositamos e pedimos o mesmo destino»

Son a parella perfecta. Pero o que lles une non é o amor ?resultado, din algúns, dunha fórmula química con data de caducidade?, senón unha amizade que dura e durará máis de sete anos. Estarían dispostos a facer calquera cousa o un polo outro. Ata a cambiar de traballo para estar xuntos ?xa o fixeron?. Tan unidos están que no instituto onde traballan sempre lles confunden. A solución da secretaria? Un curso chámanse ‘Os Beceiros' e outro ‘Os Santallas'. Tanto monta, monta tanto.

A súa relación, infestada de incribles coincidencias, non se forxou no cole ?esas amizades que aseguran son as máis duradeiras e verdadeiras?, senón na idade adulta. Un de Valdoviño, outro de Neda, ambos cursaron un ciclo de carpintería no Marqués de Suances de Ferrol. Rematados os estudos, perdéronse a pista e cada un seguiu o seu camiño. Beceiro dedicouse a montar tendas para o xigante téxtil galego no estranxeiro mentres Santalla quedou no taller do seu pai. Con todo, o destino tíñalles preparado un encontro moi especial. A noite que ambos celebraban as súas respectivas despedidas de solteiro volvéronse ver. Luis e Luis ?porque tamén comparten nome? casaron o mesmo día con Marga e Mar, ambas as de Vilalba. Aos poucos meses de pasar polo altar, saíron oposicións. «Decidimos ir xuntos para compartir nervios». Aprobaron e pediron o mesmo destino: o CIFP de Someso, na Coruña. Tras un ano alí volveron a opositar para regresar a casa. Beceiro, por iso da conciliación familiar, pediu Ferrol. Santalla quedou en Ortigueira. Pero 57 quilómetros eran un mundo para dous amigos que non entenden a vida sen o outro. «Un día chamoume Beceiro ?dei Santalla? e preguntoume: ‘Estás na casa? Pois invita a un café'. Díxome: ‘Ou ano que vén pido Ortigueira'. E ese foi un paso máis na nosa relación». Outro dos momentos que fortaleceron a súa amizade foi bastante máis tráxico: un día, cando Santalla volvía en coche desde Ortigueira a Neda, sufriu un ictus. Beceiro non se separou del.

Axúdanse en todo: comparten construtor, mecánico, conferencias e cursos, marca de móbil e ata zapatos. Celebran aniversario cun só día de diferenza. Podería dicirse que o seu vínculo é tan forte como o dunha parella de irmáns... ou máis.

As súas parellas chancean moitas veces: «Quen che chama? Ui, logo vai para tempo... Pero non ou viches xa pola mañá?». Eles tómanllo con humor e din: «Quedei coa moza».