Non hai que obrigar aos nenos a comer

O menú de hoxe é un clásico de moitas casas ou unha variada carta en moitos restaurantes. De primeiro temos un «se non comes todo o do prato, non che levantas da mesa»; de segundo, un «polo menos tómache a metade» e de sobremesa ofrecémosche un «ti verás, queda aí para a cea». Tamén temos de tempada, fresquito e para degustar en boa compaña, un «¡come , come , come !» e unha exquisita delicatesen: «¡Así como vas crecer!». Este delicioso preparado, feito con todo o cariño do mundo e con toda a boa vontade do cociñeiro, resulta intragable para a maioría dos nenos, e non é de estrañar, unha vez comprobado o aborrecimiento que provoca tanta saturación á hora da comida. Hai que obrigar aos nenos a que coman? Os expertos recomendan por amais de todo facer dese momento un tempo agradable, no que se suavicen os xeitos e sobre todo non se xere máis estrés do que xa pode sentir un neno que non quere comer. Falamos de nenos sans, que habitualmente teñen un apetito normal, e que ven sometidos á orde adulta de «tes que comerche todo o do prato». «A ti gustaríache que che obrigasen a facer o que non che apetece?, pregúntase a psicóloga infantil Alejandra Dotor. «Se non tes fame ou non che gusta algo, cómescho?», volve inquirir a experta, quen enseguida se abre a unha resposta tan equilibrada como o sentido común: «Hai que escoitar as necesidades do neno, igual que nós non temos as mesmas ganas todos os días, debemos entender que a eles lles pasa tamén».

Desa opinión é o doutor Manuel Viso, que apunta que se un neno se nega a comer sistematicamente peixe debemos investir esa tendencia (se non hai ningunha intolerancia diagnosticada) cun pouco de imaxinación na cociña, e ir introducindo sempre calquera alimento aos poucos. «Non se trata de que de súpeto se coma un platazo de champiñóns». Para evitar o estrés do ‘sentar ben', ‘come dereito', ‘apoia co pan', a psicóloga sinala a importancia de relaxar o momento de compartir en familia a comida ou a cea, un tempo que debe ser de relax. «Tendo en conta -sinala Viso- que está confirmado que se comemos acompañados espertamos o reflexo da saciedade e comemos menos, un feito significativo cando asoma a pantasma do sobrepeso en moitos nenos». Por iso é importante dar exemplo co que inxerimos para que os nosos fillos coman san. «De nada vale a comodidade de ofrecer unha pizza ou unha hamburguesa, e de moito menos serve dicirlles que coman froita se logo non nos ven tomala xamais a nós». Por iso Viso é tallante á hora de asegurar que a comida non pode verse como un premio nin como un castigo: «Non hai que caer niso de cómeche ‘as lentellas' que logo che dou un ovo Kinder; ou ‘se non cho comes agora tómascho de noite'. Pola forza non se consegue nada», indica.

LENTELLAS, CÓMELAS Ou...

«Ata os 3 anos é lóxico que haxa certo caos, non se trata de que voe a papilla nin que as lentellas se escurran pola parede, pero a esa idade é normal que o neno estea a explorar: toca, colle coas mans... Pero a partir dos 6 anos os nenos -apunta Alejandra Dotor- xa deberían ter collido o hábito e unhas pautas de comportamento». Ela propón ser firmes e estables cando se indica unha norma. «Non vale con dicir ‘se non comes nunha hora, quítoche o prato' e logo non quitalo». Por iso é polo que Alejandra sexa partidaria de non servirlle ao neno moita cantidade para que sexa el o que pida máis, se quere. Do mesmo xeito, cre que se por calquera circunstancia o neno non quere comer, convén que non se levante da mesa. «Se se creou a pauta de que ás dúas se come , pois se come ; e se el non quere, pois dun xeito tranquilo hai que indicarlle que o hábito hai que cumprilo: ‘Vale, quedas charlando connosco».

A maioría dos nenos son multitarea e preferirían, sinala a experta, darlle tres bocados á comida e seguir xogando, pero é preferible que comprendan que hai que cumprir coa hora da cea, da comida... E os pais tamén é necesario que usen as ferramentas para evitar que ao neno lle caia a gota de suor nada máis sentarse á mesa. Tampouco convén estimulalos co móbil. «Así engolen, claro, e é máis doado para os pais, pero dese modo non está a prestar atención aos alimentos nin hai unha relación afectiva coa comida». Para ela a mecánica de repartir o prato e indicar «isto cómescho e isto pódelo deixar» non é unha conduta que sirva de moito. Como tampouco que estean a correr no parque co bocadillo na man se son pequenos: o desexable é que se acheguen a darlle un bocado onde están os pais (ou darlles a merenda antes); o mellor é que coman tranquilos e que vixiemos que non se atraganten. Calquera cousa antes, xa saben, que xerarlles estrés a berros: «Andreíiita, cómeche o pito».

TRES CRAVES PARA UN MENÚ TRANQUILO

1. Non lle enchas moito o prato

O momento da comida ou a cea debe ser relaxado, non hai que forzar ao neno. O mellor é pór unha cantidade xusta e que el pida máis. 

2. Nada de debuxos no móbil

Nin comprimidos nin tele. Se usamos esa estratexia, o neno engole e come sen fame. Non é capaz de entender o significado real para comer en familia. 

3. Dá exemplo

Se queres que coman pescado ou froita, empeza por comelos ti. Non caias tampouco na comodidade de premiar ou castigar para que se tomen o do prato.

---

---