Como a Cuqui, vive en Miradoiro de Montepinar, pero Eva Isanta defende outros rexistros. Aos seus 46, valora o seu debut en «Farmacia de garda» e gaña táboas con «O cíclope e outras rarezas de amor». «Gústame dicir 'Quéroche', tamén por WhatsApp», confesa
11 novs 2017 . Actualizado ás 17:45 h.Máis de tres millóns de persoas vírono, a volta á grella da tele da veciñanza de Miradoiro de Montepinar. Hoxe entramos a saco con Eva Isanta (Ceuta, 1971) nunha das emisións estrela da tempada, co seu humor cociñado sen complexos e certos aires de realidade. «A que se aveciña creceu nestes dez anos ¡e superou as expectativas que tiñamos todos! É unha serie querida, nótase. Ir pola rúa é un interrogatorio continuo... ¡A xente quere máis! E para nós é un subidón», valora a actriz que volveu a entrar nas nosas casas como a Cuqui. Pídenche máis contas que autógrafos?, pregunto. «Jajaja, claro que me piden contas... ¡Iso pasa! Hai xente que distingue a realidade da ficción e outra que pensa que eu, Eva, son a Cuqui... e pregúntame por Amador ou polos nenos... e dime: ‘Que mala es co teu marido'. Ou ao revés: ‘Eu estou contigo, Maite, ¡vaia paxaro que tes!'. É divertido», admite. O mundo é unha gran veciñanza de traca, non?
-Timbramos e subimos á décima de «A que se aveciña». Como cambiaron as cousas nestes dez anos?
-O cambio foi espectacular. A serie empezou cun pouco de falta de confianza no público, polo cambio que se produciu con Aquí non hai quen viva. Cando cambiamos de cadea, cambiaron tamén personaxes e á xente custoulle darnos esa marxe para ensinar a nova idea, nova pero baseada tamén na vida nunha veciñanza. Pero fomos calando. E hoxe a xente quere máis...
-Por que fai o humor, o riso, súper datos de audiencia?
-A que se aveciña está viva, con ese humor pasado da raia, é unha parodia excesiva que che fai relativizar as cousas. A risoterapia é un xeito de soltar lastre e descargar tensións. A comedia permíteche falar de todo o que sucede na realidade (corrupción, racismo, sexismo, intolerancia) e aquí facémolo deformándola, póndoa fronte ao espello da feira. Isto ao público distáncialle da realidade e dálle riso.
-Arrincamos motores coa Cuqui entre reixas e un horrible pesadelo. Con que máis nos sorprenderá Maite?
-Jejeje... A pobre Maite estaba empeñada en desenvolver a súa creatividade literaria, ai, e non é capaz. Ela pensa que para escribir hai que vivir, e decide non escribir, deixalo en mans da súa chacha, ¡e dedicarse a vivir como unha tola! Maite vai ser presa de toda clase de chantaxes. A Cuqui é carne de canón.
-Como che levas con Maite, a Cuqui, tedes ou non moito en común?
-Eu póñolle a miña enerxía, a miña voz, o meu físico, parte da miña alma, a miña entrega total... pero, bo, de pensamento [en baixiño] non somos moi parecidas.
-Pero que tal che cae?
-Ah, xenial, ¡xenial! Ela sempre está p'arriba e ‘p'abaixo pero sempre adiante. É unha máquina apisoadora.
-E ti, en cambio...?
-Eu son bastante máis tranquila. Intento buscar o equilibrio, e gozar das pequenas cousas da vida, cada día máis... Debe de ser a idade.
-O equilibrio está nos 45?
-Teño 46... e estou na flor da vida. Eu penso estar na flor da vida ata que morra.
-Sobes ás táboas con Cortázar?
-Non exactamente con Cortázar, eh. O cíclope e outras rarezas de amor está baseado no capítulo 7 de Rayuela, pero a obra fala, simplemente, de varios tipos de amor; de como cada un vive, sente e vai decidindo a súa vida en función das súas relacións sentimentais.
-Amor: moitos e variados ou un só e verdadeiro?
-O amor empeza sempre polo amor a ti mesmo. E o amor non é o mesmo aos 15 ou aos 20 que aos 40. A vida é unha aprendizaxe que che vai facendo cambiar o sentido das relacións. Eu cambiei moito a miña visión do amor... O meu sentido do amor non ten nada que ver co que tiña aos 20. O amor é algo que nos move e sostennos. Case todas as grandes traxedias desencadeáronse por amor ou desamor. Coidado, o amor non é a necesidade nin o control nin a posesión do outro. No amor hai que sentirse sempre libre.
-Dis «Quéroche» por WhatsApp?
-¡Si! Gústame dicir «Quéroche», hai que dicilo aínda que sexa por WhastApp. Benvido sexa.
-Palabras ou emoticonos?
-Son máis de palabras. Eu uso emoticonos só cando teño présa, jajaja...
-Impactoume ver ese titular en que declaras: «Eu son prol-tanga».
-Pareceume vulgar, inxusto e sentinme cosificada. Non me poden definir con iso, non sinto que iso me defina. Eu son xenerosa e relaxada, por iso molestoume que se usase o do tanga como reclamo. Que leve ou non tanga non é importante. Non che molestaría?
-Debut na tele no 92, con «Farmacia de garda». Que che ensinou?
-Imaxínache, da man de Mercero. Foi impresionante, pero despois pasei momentos malos. E iso fíxome máis humilde, curoume de soberbia.