Di que a súa casa, a que vemos en tele, é tal cal. ¡Que non cambiou nin os coxíns! Só quere a inmortalidade para asegurarlle o mellor ao seu fillo Kike e que non lle falte nada. Pero, Bertín, por suposto, vai sobrao: «Á miña idade... xa quixesen moitos»
24 sep 2017 . Actualizado ás 14:57 h.Cre que o seu gancho está en invitar a conversar aos seus invitados, non a interrogalos, e prescindir dos momentos incómodos, como outros programas que directamente o levan a cambiar de canle. O seu non é morbo senón bo rolo, por iso ten hoxe a casa máis solicitada de España. Toda «tal cal a vedes na tele», asegura o sevillano.
-Es o home cos que todos queren estar. Por que crees que enganchas?
-Cando invito a alguén á miña casa, adoita saber ao que vén. Primeiro, porque algúns son amigos desde hai anos, e logo, porque saben que veñen a un programa de televisión onde hai unha conversación. Non é unha entrevista nin un interrogatorio. Así é doado que veñan e síntanse comodísimos. Ese é polo menos o meu obxectivo.
-Agora levas á familia e amigos do entrevistado tamén á túa casa. Complícase así o cásting?
-¡Para nada! Cada invitado é un mundo. Tivemos casos como Joaquín ou Antonio Orozco, que as súas nais eran pa' comerllas; o outro día con Manuel Carrasco tivemos aos seus irmáns por videollamada… Ao final intentamos que cada programa sexa diferente, que eles estean cómodos e que lles poidamos REVISAR coñecer o mellor posible.
-Son os políticos os que máis ganas teñen de mostrar a súa cara máis humana?
-Non se se son os que máis ganas teñen, pero talvez si aos que máis lles custa. A algúns dos políticos que viñeron ao programa halles custado moito saírse do seu papel. Logo temos outros invitados que pensas que van estar máis cortados e remátanse abrindo en canle, como me pasou con Rosa, que acabamos facendo terapia.
-Espremiches a túa vida a lume de biqueira?
-Estou moi satisfeito con todas as cousas que fixen na miña vida. Xa estou nunha idade na que o que me apetece é gozar da miña familia, dos meus fillos. O meu único desexo sería que a calidade de vida do meu fillo Kike sexa a mellor posible.
-En que tipo de cuestións os notas máis remisos a contestar ou a confesar?
-Comigo non os noto remisos. Non busco ser como os programas deste tipo que fan sufrir á xente con preguntas incómodas. É que, directamente, cambio de cadea. Se como espectador non me gusta, imaxina preguntalo eu.
-Algo que che dea pudor preguntar?
-Eu é que non son nada curioso nin cotilla. Pero se hai algo que me dá pudor, directamente non o pregunto.
-Que é o que máis tirria dáche á hora de falar?
-A min, a estas alturas da vida, en que me preguntastes de todo, non me custa responder a nada. Sempre vos digo o que penso con sinceridade.
-Cando non hai rodaxe é a túa casa diferente a como a vemos na tele? Cambiades os coxíns, algún cadro…?
-A casa é tal e como a vedes na tele. O único cambio que puidestes ver é que quitamos a campá da cociña e cambiámola por unha que era máis alta e máis discreta. Como eu son tan alto, cando cociñaba detrás da campá, ¡non se me vía! [risos]
-Iso de rodar na túa casa, si que é levar o traballo a casa. Non che satura vivir «nun estudio»?
-Xa me acostumei. Aínda que é verdade que ao principio vía tanta xente alí, tantos trastes… Claro, iso non o vedes pola tele. Pero logo o equipo, que é fantástico, recólleo todo e déixancho mellor que como estaba.
-Propuxéchesche aprender a cociñar para saír mellor parado na cociña?
-Este verán estiven dando unhas clasecitas, pero a verdade é que son un desastre… Ao final non me poño por falta de tempo, non por falta de ganas. Pero ata agora, só son capaz de facer as papas con choco que me ensinou Carmina, a nai de Paco León.
-Cal foi a túa mellor escola?
-O servizo militar.
-Que queda do Bertín sedutor?
-A percha e o pico de ouro [risos].
-Cando che deches o maior esvarón da túa vida?
-Non teño nin idea. A miña vida foi e é moi intensa, e seguro que me equivoquei unha chea de veces.
-Cando che sentes mellor?
-Cando estou en familia. Sentarme co meu fillo Carlos e co meu fillo Kike dáme a vida. Encántame estar con eles, ver como evoluciona Kike, saber que cousas inquiétanlle a Carlitos…
-Gústasche?
-A ver, para a idade que teño… Xa quixesen moitos. Pero si que me coido o que como e fago moitísimo exercicio. Eu creo que se nota.
-Como ves isto da inmortalidade na que se está investigando? [Risos]
-Se por algo me gustaría vivir máis anos sería para ver crecer aos meus fillos. O único que me quita o soño é o futuro do meu fillo Kike. Encantaríame ter o poder de saber que o día que eu falte, el vaino a ter todo resolto.
-De que che salvou» Fabiola?
-Fabiola salvoume de seguir sendo un cabeza tola [risos]. O meu matrimonio chegou no momento perfecto, e ter aos nosos fillos hanos dado unha forza e unha estabilidade marabillosa.
-Esíxeche manter o tipo?
-Fabiola sabe como son de impulsivo e de natural, así que sabe que non pode facer nada [risos].