Este arxentino de pai galego está a piques de aterrar en España coas súas coleccións, unha terra que coñece ben polos recordos que lle trae e onde xa triunfou na primavera grazas ao vestido que elixiu Juliana Awada para o seu encontro cos Reis.
12 ago 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Das súas mans saen moitos dos looks de Juliana Awada, a primeira dama arxentina, que co seu case millón de seguidores en Instagram é un todo un referente de estilo. Aínda que poucos coñecen que o Felipe Varela arxentino ten orixe galega, e que xa percorreu unas cantas veces a terra do seu pai. En breve dará moito que falar porque está a piques de aterrar coa súa colección no noso país, un paso máis para conseguir o seu soño: vestir á raíña Letizia.
-Todo un referente de estilo en Arxentina e na terra das túas orixes, moi pouco coñecémosche...
-É verdade, estamos a desembarcar, é a primeira vez que veño coa miña colección, vin de turismo, e a ver amigos pero ata agora non presentaramos nada, así que estamos moi felices.
-Madrid Bridal Week foi o primeiro paso para traer a túa carreira a España.
- Esa é a idea, desde hai anos teño moitas ganas de ingresar no mercado español, tamén inflúe todo o que me ensinou o meu pai sobre España, que facía moito tempo que tiñamos ganas de pór un pé en Madrid. Hai pouco vestimos a Juliana Awada coa raíña de España así que foi o punto inicial, xa acordaramos participar nesta pasarela, pero o feito de que Juliana elixise unha peza nosa para vir deunos máis forza aínda.
-Coñeces Galicia?
- Si, é máis, o ano pasado estiven a percorrer Taboada, de onde era o meu pai, e mesmo conseguín os seus papeis de nacemento, e isto si que foi unha gran alegría.
-Pero ti xa naciches en Arxentina?
- Si, o meu pai cinco anos antes de que eu nacese exiliouse a Arxentina co seu irmán, eran épocas bastante difíciles, nunca puido regresar a España, faleceu cando eu tiña 19 anos e nunca puido volver, así que sempre quedou ese gran legado de coñecer as súas terras, e eu creo que o nunca imaxinou que eu presentaría algún día unha colección aquí.
-Aínda tes familia aquí?
-Moi poquita, sucedía antes que cando se ían de aquí de España perdíase todo o contacto, unicamente por carta. Eran tempos difíciles, se cadra mudábanse, non había un contacto directo e creábase unha nova familia. A verdade non tiven moito contacto coa miña familia de aquí, quedan moi poucos, unicamente netos de familiares do meu pai.
-Dis que do teu pai aprendiches todo o que sabes, el ensinouche o oficio?
-El ensinoume o oficio, aprendeuno de pequeno á súa vez co seu pai aquí, e sempre dicía que era un bo galego, un galego teimoso, e ensinoume a min desde os 8 anos a coser, ao principio non me gustaba moito, era difícil para min, era unha vida distinta e custábame bastante aprender ata me custaba contar o que estaba a facer, pero logo serviume dun xeito incrible, durante moitos anos fixen os patróns, a moldería, montei, cosín todo o que deseñaba, e se hoxe anímome a facer cousas distintas é porque aprendín o básico para facelo, e iso dáme a facilidade de poder seguir creando.
-Cantas xeracións levades na familia?
-O seu pai (o meu avó) aprendera o oficio xa de grande, indubidablemente por un tema económico, e logo o meu pai aprendeuno de moi pequeno, sempre me contaba que xa desde moi pequeno ordenaba teas. O ano pasado aí en Taboada, leveime unha sorpresa moi grande cando descubrimos a casa onde el vivira, e asegúroche que ma describiu de tal xeito como a vin logo, causoume moita emoción lembrar as historias desde algúns puntos da casa e velo coma se fose pequeno.
-Que plans tes para aterrar en España?
-Nós facemos unha colección de alta costura real, son pezas únicas e que estamos altamente costumizados, é dicir, calquera xénero que utilizamos traballámolo e customizamos para que non teña nada que ver co orixinal. A idea é vir cunha colección pequena e poder vestir a unha muller que se anima. Creemos que a muller pode estar estupendamente vestida e ir cómoda, que se nunha festa lle gusta bailar, moverse, verse feminina, fágao... e iso é o que estamos a facer, cunha personalidade única, que non lle importe tanto o seu corpo, senón sentirse cómoda e feminina, e que os demais a vexan así. Posiblemente o ano que vén poderemos traer os nosos deseños, e logo veremos se chegamos a traballar tamén a medida, en Arxentina traballamos moitísimo a medida...
-Hannibal Lagoa mesmo che ofreceu o seu taller...
-Si, foi fantástico o de Hannibal. Coñecémolo en Santo Domingo, República Dominicana, levamos indo varios anos a presentar a nosa colección, e hai dous anos estaba Hannibal tamén e a verdade que nos levamos moi ben. É unha persoa divina e axudámonos moitísimo. Nese momento cando estás no exterior nun sitio que coñeces pouco, modelos incluídas, está moi ben isto de apoiarse, e contrario ao que pensa moita xente, os deseñadores levámonos moi ben e podemos facer duetos. Despois desa semana xurdiu a idea de facer algo xuntos en Madrid e en Buenos Aires, que nos quedou pendente, ímolo revisar nalgún momento, un proxecto de chegar a intervir a colección de cada un polo outro. A verdade que se portou fantástico, unhas semanas antes da presentación nos ofreceu o seu taller por se necesitamos tocar algo, o que me pareceu moi loable, pareceume unha persoa fantástica e isto demostrouno.
-Como ves á muller española? Parécese á que viches Lage?
-Aprendeu a vestirse xustamente pero tendo personalidade, leva o que quere, non se rexe polas tiranías da moda, senón que lle dá voltas ao que se pon e se ponllo é porque lle gusta. Nos últimos anos déuselle un cambio moi forte, inclusive nos deseñadores que saíron, un cambio moi favorable, e creo que España está fuertísimo, inclusive co tema de noivas, é incrible os bos deseños que ten. Creo que de todo o mundo veñen a España a buscar moda nupcial.
-Dis que che define o non ter estilo, que pode haber cinco mulleres vestidas por ti nunha festa e que non se nota.
-Eu sempre digo que o non ter estilo pode soar raro, pode soar feo, pero ás veces o non ter estilo é elegancia, é non facer vestidos similares, e xogar con cada persoa pola súa personalidade, chegar a entender que quere a muller que teño diante e interpretala. Todas as veces queren cousas distintas. O ideal é estar nunha festa e que haxa catro vestidos e que non os recoñezan do mesmo deseñador, senón porque son fantásticos, porque caen ben, e pola súa calidade.
-O estilo vai por dentro?
-Son dos que pensan que o deseñador non é a estrela, senón a que loce o noso vestido, téñoo moi claro e abócome a interpretar o que esa persoa quere. O mesmo pásame coas modelos, intentamos que non saian ríxidas, iguais ou serias, senón que gocen a peza que están a levar, que se sintan cómodas para mostrar o que van lucir. Son moi bos os peches das pasarelas coas modelos agradecidas de poder mostrarse como realmente son.
-Hai que achegar a alta costura á rúa?
-Eu creo que ten que estar na rúa, que ten que ser real, absolutamente, calquera muller soña con alta costura, e eu inténtoo. Ás veces é difícil porque son vestidos que teñen moito custo pero trato de chegar a un nivel moi popular. Sinto que a alta costura ten que ser real, ten tocarse, que palparse... ten que ser un luxo, pero un luxo real, non ese luxo absurdo ao que non se chega de ningún xeito.
-O corpo non é o importante.
-Sin duda marca máis a personalidade que o corpo. Tendo a posibilidade de facer un vestido a medida, onde podes suavizar algo que non estea ben ou maximizar algo que estea moi ben, o importante é que o que o leve séntase fantástico, e moitas veces hai mulleres cun corpo máis difícil que non están acostumados mostralo, que están acostumadas tapalo, pero todos os corpos se poden mostrar, recrear e mellorar, o importante é que esa persoa se vexa feliz, fantástica e os seus véxana fantástica.
-Ata agora só che lanzaches no mundo feminino.
-E non me interesa entrar no masculino, gozo moito disto, fai moito que o fago, o ano pasado cumprimos 25 anos, e non teño ganas de entrar na moda masculina, encántame para min, pero amo vestir a unha muller.
-Chámanche o Felipe Varela arxentino, gústache o título?
- Nós non temos realeza, movémonos de xeito distinto, e é posible que o protocolo da realeza sexa distinto respecto de elixir un deseñador e todo. Eu non quero ser o deseñador da primeira dama, nin de Juliana, nin nada. Votei ao seu esposo, estou feliz co cambio que está a ter Arxentina, apóioo abertamente, pero non quero ser o deseñador de Juliana Awada, quero ser un dos deseñadores arxentinos que a vistan. Creo que está facendo unha cousa marabillosa que é levar a moda arxentina ao mundo e pode gustar máis ou menos, pero está a levalo, e é unha muller que ten isto que eu digo que é personalidade.
-Encaixa co teu ideal de muller?
-Absolutamente, non quero limitarme a ser o deseñador de Juliana, pero si a facerlle moitísimos vestidos, vaime dar moito pracer, é encantadora, pasámolo moi ben nas probas, e é unha muller moi lucida, e dáme moito pracer, pero non quero ser o único. Apoio a moda arxentina e apoio a moda no mundo, así que nosa primeira dama que use deseñadores arxentinos e cando teña ganas que use deseñadores de todo outros países, que é o que quere toda muller.
-Coma se mañá a raíña Letizia quere un deseño teu.
-Claro, por suposto. A min paréceme que por ter un cargo especial... Non estou familiarizado coa realeza así que teño que ter coidado co que digo, pero creo que todas as mulleres ou todos, vestímonos con diferentes marcas... Eu hoxe teño unha chaqueta e camisa españolas, un pantalón arxentino e uns zapatos italianos. Paréceme tremendo que teñas que limitarche por ter un cargo, paréceme que hai que darse o gusto, sempre priorizando os deseñadores do teu país. Faino Máxima, por exemplo, raíña de Holanda, vístese con moitísimos deseñadores, tendo un que é como o de cabeceira, pero limitarse paréceme malo.
-Juliana (no seu perfil de Instagram defínese como deseñadora) vén deste mundo téxtil. Dáche vía libre ou opina, implícase?
-Fíase, non inflúe, imos comentando cousas, imos creando xuntos, miramos a liña na que se senta cómoda. Vestímola para unha visita moi importante que houbo en Arxentina co presidente Obama, histórica, e ela levou un vestido de colección noso, arranxouse para ela, pero esta vez (cando veu a España) quería valorizar este encontro coa raíña, estar espléndida, e darlle o valor que tiña este encontro. Quixo levar un alta costura e simplemente deume a idea de que quería un vestido importante, non esaxerado, non cargado, ir elegante e así foi como chegamos a esta peza que tivemos a gran alegría de facer e que gustou en todo o mundo.
-Teñen moito en común Juliana e Letizia?
- Si e polo que se contou tiveron unha interacción moi importante, sentíronse cómplices, de miradas, de xestos, paréceme que se viron estupendas as dúas.
-Non estaban similares, pero coincidiron en estilo.
-Coincidían naquilo que é moda. Pasa o mesma na rúa, se saímos aos centros de moda, pasa o mesmo sen ningún problema. Eu non son crítico, non busco o máis aló das cousas, senón o que vexo gústame e xa está.
-Gustaríache vestir a Letizia?
-Si, claro, a que deseñador non lle gustaría? É unha muller encantadora, súper elegante e coa historia do meu pai e todo, sería o súmum da miña carreira.
-Volverás a Galicia?
-Este verán volverei de vacacións e seguro estarei por alí.
-Que tes pendente de coñecer?
-Moitas cousas, teño un amigo, embaixador de España e Uruguai, Roberto Varela, que me prometeu facer unha viaxe bastante forte e vouno a tomar en serio.
-Que é o que máis che gusta?
-A zona de praia, Santiago, a comida encántame... o problema é que volvo cuns cantos quilos de máis.