Media ducia de cidadáns de entre 60 e 80 anos pediron no último mes un avogado de oficio en Vigo para tramitar o seu divorcio. Este feito, antes do 7 de xullo de 1981, era impensable por dous motivos. Primeiro, porque esta é a data en que xorde en España a actual Lei do Divorcio e, sobre todo, porque catro décadas atrás unha persoa desa idade xa era considerada un ancián que no último en que tiña que pensar era en refacer a súa vida. Os tempos cambiaron. Un home ou unha muller de 60 anos non é un neno, pero tampouco de ningún xeito é un vello. Nin aos 70 ou 80. Hai vellos de 30 anos e mozos de 70. Todo radica nas ganas que se teña de vivir. De vivir en paz sen que ninguén che estea amargando a vida constantemente. Ademais, divorciarse a idades avanzadas ten a vantaxe de que ao non haber menores ata pode facerse no notario, por non ser preceptiva a intervención do ministerio fiscal, a condición de que se faga de mutuo acordo. Pola miña condición de avogado de familia podo asegurarlles que indubidablemente son máis os divorcios de xente de 40 que de 80 anos, pero non moitos máis que os de 60. Os sesenta anos de hoxe son os corenta de, como quen di, antonte. Afortunadamente, xa case ninguén di aquilo tan frecuente décadas atrás: «Se levo aguantando ao meu ex desde fai corenta anos, para vinte que poidan quedar…».