Manuel de Táboas buscou no século XIX o seu beneficio dando aos seus navíos nomes de persoas influentes na corte
03 ago 2021 . Actualizado ás 00:30 h.Manuel de Táboas pasou á historia viguesa por prestar o barcos que levou a Cádiz a noticia da reconquista da vila en 1809. Aquel comerciante cambiou o nome dun bergantín, construído en Vigo en 1808, polo de Fernando VII, aínda que segundo Vázquez Varela o seu nome era o Místico Fernando VII. Sempre se pensou que era un acto de patriotismo e de lealdade á coroa, con todo non foi a única vez que realizou un acción semellante o que podería levar a pensar que o seu obxectivo era obter beneficio persoal.
O Arquivo Histórico Nacional garda a correspondencia que este comerciante, nacido na parroquia redondelana de Reboreda, mantivo co secretario do duque do Infantado, persoa de gran influencia na corte de Fernando VII. Manuel de Táboas comezou a cartearse con Felipe Sáinz de Varanda en abril de 1814 co obxecto de solicitar ao duque do Infantado, Pedro Alcántara Álvarez de Toledo , o permiso para dar ese nome a un dos seus barcos. Ao mesmo tempo, o comerciante ofrecíase para atender calquera asunto que o secretario ou os seus amigos puidesen ter en Vigo. Dicía estar avalado polo comandante xeral da provincia, Alexandro de Ojea, e o comerciante madrileño Diego Crespo de Tejada. Na súa resposta, Felipe Sáinz de Varanda confirmaba que o duque non tería inconveniente para que o barco fose matriculado como Duque do Infantado.
Conseguido o seu obxectivo, Manuel de Táboas, co pretexto de que lle enviase o escudo e un retrato do duque para colocar no barco, ofrecíalle ao secretario a posibilidade de que o duque participase nos seus negocios. «Se o señor duque ou vostede no seu nome gustase tomar pola súa conta a metade de interese e representación no citado bergantín apreciaríao moito e segundo vostede dígame proporeino á súa excelencia directamente se fose necesario a menos que llo indique a vostede; dita metade poderá ascender a 90 ou 100 reais de vellón conforme á nota e abiso que ao seu tempo remitiría», escribiu o 28 de maio de 1814. Dicía Manuel de Táboas que coa paz que vivía Europa «haberá moitas ocasións de facer negocios lucrativos, tanto terrestres como marítimos, en que poderían sacarse vantaxes de consequencia póndonos de acordo ao efecto». Engadía como avais a varios personaxes coñecidos na época e a «o meu íntimo amigo o señor don Gaspar de Jovellanos se vivise».
Esta relación baseouse nas cartas que se cruzaron en 1811, novamente coa intención de Manuel de Táboas de pórlle o nome de Jovellanos a outro dos seus barcos. Quixo chamarlle O sen igual Jovellanos. O político asturiano respondeulle que non tiña inconveniente, pero non coa fórmula proposta. A súa modestia non llo permitía.
No arquivo de Jovellanos atópanse dúas cartas relacionadas con Manuel de Táboas. Nunha é o comerciante quen se dirixe ao intelectual para exporlle as súas intencións. «Tendo comprado neste porto unha embarcación de porte de 150 toneladas para empregala no comercio de cabotaxe e América, segundo permítano as circunstancias, téñoa no día en estaleiro compondo e enseguida habilitar para facela navegar armadas en corso e mercancía, con oito canóns da seis, baixo o mando do piloto de Muros don Ramón de Santiago», sinala. A carta está datada en 24 de xuño de 1811.
A finais dese mes, Jovellanos responde . «Correspondería eu moi mal ao bo afecto de vostede e aos sentimentos do meu se non condescendiese coa primeira parte do seu desexo. Chámese parabén Jovellanos, xa que niso se comprace vostede e fágaa Divos máis afortunada do que anuncia este apelido; pero permítame vostede que non consinta en xeito ningún que se anada a el un ditado que vostede non puidese aplicar sen nota, nin eu admitir sen escándalo», dicía o político asturiano. Non se coñecen outras cartas entre ambos os polo que se pode deducir que esaxeraba cando tachaba a Jovellanos de «íntimo amigo».
Volvendo á correspondencia co secretario do Duque do Infantado, Manuel de Táboas, o 8 de marzo de 1815, pretende sacar rendemento daquela inicial relación. Quere obter información privilexiada que redunde nos seus negocios. Pídelle «sírvase pescudar con fundamento se haberá ou non rompimiento de guerra entre a nosa corte e a de Alxer». Está interesado niso porque un barco seu vai partir cara ao Mediterráneo e quere asegurarse de que navegarán sen perigos. O secretario respóndelle especulando coa posibilidade de que haxa guerra entre ambos os reinos. E houbo guerra, pero España non se viu involucrada nela.