O restaurante Chicote abriu hai 40 anos en Vigo con Isaac Mosquera, cando a comida italiana aínda era algo exótico. Tras a súa expansión, hoxe concentra a súa esencia nun só local cos seus clásicos doces e salgados
24 abr 2021 . Actualizado ás 23:01 h.Cando en 1981 Isaac Mosquera Vilanova chegou con 27 anos desde Buenos Aires a Vigo, as pizzas víanse pouco menos que nas películas. «Só estaba A bela Napoli e A Góndola», lembra dunha cidade a cuxa Alameda chegaría ao ano seguinte o primeiro chinés, o Shanghái. A cociña internacional rompía lentamente as férreas barreiras nunha España que só levaba seis anos viúva de Franco.
Isaac, de familia orixinaria de Celanova, fixo o camiño de volta da emigración e, aínda que naceu en Arxentina, a terra tiráballe nos xenes e coa súa muller, berciana, e as súas dúas fillas, plantouse en Vigo disposto a todo. Estudou enxeñería electrónica, «que plantei en catro curso». Toda a súa vida laboral discorreu entre fogóns.
As orixes do restaurante Chicote, que durante décadas reinou na cidade como un dos italianos de referencia sen competencia ou moi escasa, está no seu primeiro local, xa desaparecido, na rúa Brasil. «Ao principio era unha cafetería que xa existía e da que nos fixemos cargo con ese nome xa posto, na que empezamos a dar como tapa anacos de pizza», conta.
Hai que dar grazas ao sopor que Isaac empezou a sentir naquel primeiro establecemento porque, segundo revela, empezou a facer tortas por puro aburrimento e creou obras mestras como o Mar do Prata (coa súa tripla combinación de chocolate, nata e doce de leite), a da casa (nata, flan, doce de leite e crema tostada), a de iogur semifrío con iogur natural ou a Chicote, con nata ao café, fresas, doce de leite e merengue en biscoito cuberto de chocolate. Con intuición, experimentación e traballo fíxose a si mesmo como mestre pasteleiro e acadada a perfección testada en centos de padais felices, unha vez fixadas as receitas, tornáronse inamovibles.
Tras algúns problemas de saúde superados con éxito, Mosquera acábase de xubilar, pero que non renda o pánico porque as especialidades doces e salgadas do Chicote están a recado. Aínda que ningunha das fillas do hostaleiro están polo labor de seguir os seus pasos («afortunadamente», apostila), a carta está a recado.
José Gil é o actual encargado do único local que mantén a empresa que tras uns anos de expansión aos que a crise fixo replegarse. El chegou desde Arxentina no 2003 co posto xa apalabrado como camareiro para o local que tiñan en Pontevedra. De aí deu o salto a Vigo e aos poucos foi aprendendo de todo. Agora está a cargo de un equipo profesional que mantén a marca da casa que case se perde. «Diluíuse a sociedade porque a atención ao público e o seu carácter familiar estaban a desaparecer con tantas frontes abertas e aquí hai unha proximidade moi especial cos clientes. Está a comida, si, pero tamén o trato. Sentímonos anfitrións na nosa casa», explica o depositario das fórmulas maxistrais de Isaac no apartado doce dunha carta que tamén ten moitos clásicos na epígrafe de salgados: desde entrantes como a pascualina (empanada de acelgas e ovo) ou o matambre, pastas recheas, lasañas, milanesas e pizzas que se manteñen como a fugazetta ou a criollita, e novas como a Manu, que leva o nome do novo pizzero, formado ao lado de Fortunato, o mestre que tamén se xubilou non sen antes facer o traspaso de coñecementos sobre a media masa ao molde, esponxosa, nin moi fina nin moi grosa, que lles caracteriza.
No local da rúa Simón Bolívar, que o ano que vén cumprirá 30 anos, aínda quedan traballadores que están no Chicote case desde os inicios, como o camareiro José Pereira ou os cociñeiros Alberto e Daniel, que levan case tres décadas. Como lembra Gil, no restaurante vigués «facemos aquí, como sempre, a pasta fresca e a masa das pizzas, que se estira a man». Isaac Mosquera, que aínda que está retirado acode á cita con La Voz para contar a súa historia, aínda se acorda de cando ía á fábrica de Larsa, «cando estaba en Balaídos, e despachaban dunha billa no patio un leite fresquísima e espectacular».
O ano de pandemia foi duro para eles, como para os seus compañeiros do sector, pero de algo lles serviu ser dos pioneiros en Vigo do delivery «en caixas de cartón con escarvadentes, porque non había outra cousa», ou de ofrecer aos clientes o que lles sobraba no prato, que por absurda vergoña ninguén pedía e hoxe é obrigatorio.
Desde 1981
Onde está
Rúa Simón Bolívar, 15, Vigo.