Os deberes de Vigo para evitar o cambio climático

Antón lois AMIGOS DÁ TERRA VIGO\TERRA.ORG

VIGO CIDADE

Óscar Vázquez

Retirar empresas do litoral ou máis tren e menos avións a Madrid son opcións

18 abr 2021 . Actualizado ás 05:00 h.

Pois hoxe lles queremos contar unha primeira análise de urxencia sobre o efecto, a nivel local, que terá a lei de cambio climático que acaba de pasar ao Senado, e que é insuficiente para abordar a urxencia climática. Aínda que menos dá unha pedra. Ao tráfico urbano afectaralle esta lei. A hiperbólica declaración do alcalde, Abel Caballero, cando se expuxo esta medida, agora xa incorporada á lei, afirmando que «todo Vigo é un Vigo central» lamentablemente non é certa e as emisións de CO2 xeradas polo tráfico superan as 600.000 toneladas anuais, máis de dúas por habitante. 

Fronte a isto, o parque de vehículos eléctricos non chega ao 0,6 %. Por suposto que se terán que implementar zonas de baixas emisións de tráfico, especialmente no centro, e pretender escondelo baixo a alfombra dun túnel terá un difícil encaixe legal. Temos que reducir urxentemente as 600.000 toneladas anuais de CO2 que emite o tráfico de Vigo. Transversalmente temos que reducir o consumo de electricidade, que para empezar non será moi compatible co proxecto Vigo vertical. O consumo é moi variable en función das horas de uso, pero unha media razoable cifraría en 10.000 kWh ao ano cada tramo de rampla ou escaleira mecánica, algo menos nos ascensores.

 Será complicado acadar o obxectivo de redución dun 30 % do consumo de enerxía se seguimos instalando ramplas e ascensores por todas as partes. Non esquezamos engadir os famosos dez millóns de leds do Nadal, a iluminación masiva de edificios históricos e o incremento de luminarias urbanas. Por saturación estamos eliminando o factor de eficiencia de lócelas LED que consumen menos, certamente, pero consumen. No caso de Vigo sería prudente un consumo anual de 22 millóns de quilowatts en farois, dous millóns en edificios e uns 400.000 en lucecitas de nadal. Non esquezamos un detalle, aínda non contemplado na lei, pero que pode chegar pronto: o tráfico aéreo de curta distancia. 

Mas novidades

 Europa empeza a exporse prohibir os voos que teñan unha alternativa en tren inferior a tres horas (Francia xa o está estudando), e o debate ábrese no resto de estados. A nivel local significaría que Peinador estaría moi preto do límite admisible para manter os seus voos con orixe e destino en Madrid, coa chegada do AVE . É algo relevante, pois supoñen máis do 50% do volume de pasaxeiros. Que o tren de alta velocidade significaría unha seria competencia ao avión en distancias de 600 quilómetros.

 Era previsible, pero non descartemos, se a nosa lei pretende homologarse ás normativas europeas, que a medio prazo se poida expor a súa prohibición, algo que sería climáticamente responsable. Non esquezamos que o avión é o medio de transporte con maior impacto climático por viaxeiro desprazado, sendo insostible en voos de curta distancia. Peinador contribúe ao cambio climático emitindo 179.000 toneladas anuais de CO2 en tránsito de viaxeiros, e 26.000 máis en desprazamentos de carga. Finalmente chegamos ao polémico artigo 18, que fai referencia ás concesións no dominio público litoral, que tamén incide na nosa ría.

 A política do avestruz non funciona e a realidade, avalada pola evidencia científica, non vai cambiar porque decidamos ignorala. Non podemos facer unha lei con base nas evidencias dos efectos do cambio climático e, ao chegar ao artigo 18, facer un exercicio de autoengano para convencernos de que dita evidencia non existe. No período medio dunha concesión no litoral (entre 70 e 75 anos) o nivel do mar aumentará entre 14 e 20 centímetros, e o seu efecto será que a liña de costa retrocederá entre 14 e 20 metros sobre o perfil actual. Temos que asumir que nada vai deter ese proceso (a oportunidade de paralo tivémola, e perdémola, hai décadas) e o que nos toca é actuar responsablemente.

Aquelas industrias vinculadas a litoral que carezan de alternativas para desprazarse ao interior, que moitas delas as teñen, deben aceptar esta realidade incompatible con novas concesións e prórrogas de case un século. Esta unha lei moi de mínimos, pero nada impide a Vigo decidir ir por diante.