A oenegué Grandes Amigos se reinventa para non deixar sen afecto e amizade aos maiores
03 dic 2020 . Actualizado ás 10:10 h.A forma de relacionarse cambiou coa situación sanitaria e á oenegué Grandes Amigos faltoulle tempo para reinventarse e non deixar colgados aos maiores. O seu obxectivo, ofrecer compaña, afecto e amizade ás persoas de máis idade que senten soidade non desexada, mantívose. Salvo que a situación o permita ou casos excepcionais, os voluntarios substituíron as charlas cara a cara e os cafecitos por outro tipo de compaña, a telefónica. «Do mesmo xeito que a visita presencial, mantéñense as conversacións sobre os temas que apetecen e inténtanse buscar momentos reconfortantes. As chamadas fanse desde casa e cada voluntario aproveita o horario que pode. Existe flexibilidade, adaptámonos á dispoñibilidade das persoas», comenta unha das dúas coordinadoras de Vigo, Laura Carballa. Esta situación permite que varios voluntarios poidan chamar a unha soa persoa.
Durante o verán, coa mellora da situación, puideron retomar os contactos físicos, pero segundo se ha ir complicando a cousa tiveron que volver atrás e aumentar a vía telefónica ata superar o 80 % do total dos contactos. A compaña é máis habitual con persoas que viven nos seus fogares, pero tamén se fai cos que están en residencias, por exemplo na do Meixoeiro.
A organización detecta que cada vez é xente de menos idade a que se pon contacto con ela, ao redor dos setenta anos, aínda que a franxa de idade dos maiores que atende neste momento vai dos 65 aos 96. Tamén entre o centenar de voluntarios o abano é moi amplo, desde os 20 anos a preto de oitenta. Predominan as mulleres, pero cada vez son máis os homes que se animan a embarcarse neste tipo de misións. «Notouse un aumento no número de voluntarios para o acompañamento telefónico, aínda que sempre fan falta, tanto para presencial como para telefónica», indica a coordinadora.
Das 63.100 persoas maiores de 65 anos que residen en Vigo, máis de 12.000 viven soas de forma voluntaria ou involuntaria. A oenegué deixa claro que non é o mesmo vivir soa que sentirse soa.
A asociación preocupouse de facer un seguimento do estado dos maiores nos peores momentos da pandemia a través do teléfono. Un 87 % atopábase con bo estado de ánimo e sete de cada dez tiñan un nivel de preocupación baixo ou moderado, segundo informa o portavoz de Grandes Amigos, José Anxo Palacios. «O esforzo centrouse en conter emocionalmente ás persoa maiores. O número de falecidos e o que sucede nas residencias podía xerar medo e afectar á saúde. Centrámonos no afectivo co equipo de Vigo para darlle resposta, coordinados co Concello e a Xunta», explica Palacios. A preocupación, di, foi e é que se sintan acompañados, o que lles obrigou a reinventarse continuamente.
«O equipo de voluntariado de Vigo é unha máquina de crear iniciativas, por exemplo, a chamada Pequenos grandes detalles. Reúnense, pensan que lles gusta a cada maior e entréganllo», comenta o portavoz. Destaca que este voluntariado non é asistencial, senón para empoderar a loa maiores.
Eligio Castro Sieiro: «Ola Carmen, como estás, que tal che atopas?, como levaches a semana?»
É un dos voluntarios de Grandes Amigos e onte Eligio Castro contactaba vía telefónica con Carmen, ou como el di familiarmente, coa miña: «Ola Carmen, como estas?, alégrome, que tal che atopas? Bo pouquiño a pouco, nesta situación hai que levalo día a día, non queda outra. Que tal os teus fillos?». Así comezaba a conversación a distancia entre ambos. «A charla pode ser a mesma que en persoa, o único que cambia é que na presencial che ves, ves a súa resposta. Antes, mesmo, podíasche tocar, era máis gratificante; agora se nos vemos, ten que ser con máscara e gardando a distancia», comenta o voluntario de 42 anos, ao que lle separa medio século da súa amiga.
«Hai persoas que se manexan con videollamada, o meu maior non. Eu adóitoa chamar, pregúntolle como está e segundo teña o ánimo vou por unha banda ou outro. Se está cansa nótoo polo ton de voz e procuro animala. Outras veces cóntolle as miñas andanzas ou pregunta polos meus pais. Apréndese moito da xente maior, teñen unha experiencia que non se paga con nada», continúa explicando Eligio.
O seu traballo permítelle dispor de tempo e pode chamar un par de veces á semana, depende do ánimo que teña Carmen, quen se se atopa ben, cóntalle anécdotas da súa infancia, da súa casa e do coidado dos seus fillos. «Teño compañeiros que teñen traballos que lles deixa menos tempo libre e sacan un intre, aínda que sexa de noite ou a fin de semana, para facer unha chamada. No tempo que podes estar nas redes sociais feixes unha chamada e a gratitude non ten prezo», indica. Tal é a confianza entre as dúas partes que os maiores acaban tratando aos voluntarios coma se fosen da familia. «Ofrécenche de todo, Carmen ofreceume mazás asadas», di. Cre que, en xeral, están levando bastante ben a pandemia. «Ás veces dígolle: «Carmen, cambia de canle, pero como ela non sae de casa non tivo moito medo, e como entre os seus fillos non tivo casos, pois se sente protexida».
Eligio ten claro o beneficio que achega o contacto coas persoa maiores: «Teñen moita forza, temos moito que aprender delas, é unha pena que se lles deixe tanto de lado co que achegan e o gratificante que é. Faime máis ben ela a min que eu a ela. Cóntanche cousas e danche unhas respostas máis modernas e coherentes que xente coa metade de idade».