Carlos Príncipe enxalza a amizade que o unía con Carlos Mantilla a pesar de proceder de posicións diferentes
24 novs 2020 . Actualizado ás 16:47 h.Durante moitos anos habémosnos/habémonos felicitado mutuamente nosa onomástica e o Nadal, algunhas veces compartimos momentos de lecer coas nosas respectivas familias, as nosas fillas máis pequenas chámanse igual e sobre todo durante un bo puñado de anos fomos amigos a pesar de non pensar o mesmo, de ter diferente ideoloxía, de militar en partidos políticos que competían entre si e de enfrontarnos á vida desde dúas ópticas diferentes.
Entón por que che escribo eu este obituario? Se mesmo recorremos aos xulgados uno contra outro… Sin duda, a resposta é que durante bastantes anos practicamos a amizade, o trato respectuoso e tolerante con outra persoa coa que convives moito tempo, baseándose na reciprocidad e a sinceridade.
Amizade, palabra que hoxe é tabú na vida política, pero que por aqueles anos 80 en que nos coñecemos, foi unha práctica necesaria para facer un Vigo mellor, a pesar da reconversión industrial que sufriu a nosa cidade e que eu defendín e ti criticaches con acidez.
Pasaron 37 anos e Vigo xa non é a locomotora económica de Galicia. Iso din o informe Ardán e o informe Audit, que sobre niveis de renda publica todos os anos o Ministerio de Facenda a través da Axencia Tributaria.
Xa non podes xogar a fútbol praia naqueles campos do Vao, co noso común amigo Leri, porque estando eu como alcalde, a corporación na que ti xa non estabas, decidimos optar afortunadamente por un modelo respectuoso coa natureza e non repetir o erro de Samil.
Vigo segue tendo uns impostos municipais altos, mesmo máis que na nosa época, pero agora xa non está no PP a túa voz grave para vapulearnos no pleno nin a miña para chamarvos conservaduros, co teu profundo cabreo.
Carlos, sinto que coa túa marcha váiseme unha parte da miña vida e vaise un anaco da nosa cidade, vexo como triunfa a túa filla Elena en Madrid, está a facelo ben, e póñome a pensar que o actual declive de Vigo provoca que os nosos fillos teñan que irse fose para triunfar. Nós, ti e eu, escollemos quedarnos aquí porque Vigo era unha cidade de futuro e con oportunidades para xente que como ti e eu viñamos de abaixo, eu do Calvario e ti do barrio do Pino …
Se queremos que Vigo teña futuro, haberá que recuperar á cidade como ascensor social, haberá que recuperar a meritocracia e non deixar que os mediocres nos enfronten. Haberá que construír lazos de unidade onde outros sementan muros de rancor e enfrontamento. Haberá que substituír o eu polo nós.