Houbo celebración, con restricións, pero os devotos si honraron á súa imaxe e acenderon veas
03 ago 2020 . Actualizado ás 17:17 h.A contorna da Concatedral foi, atendendo á nova realidade, un fervedoiro no día do Cristo da Victoria . Cuestión á parte é que se conserve a referencia da praza dá Igrexa en éraa previa ao covid, abarrotada e, sanitariamente, segura. Pero agora o virus mata e manda, por iso é polo que só poder oficiar misas, prender veas, honrar a imaxe e percorrer o itinerario da procesión supoña, dada o risco doutra onda masiva, toda unha vitoria. Á dereita da entrada principal, nun escaparate repleto de encaixe de Camariñas, apóianse, á sombra, Encarna, Puri e Pilar . Septuaxenarias, da zona vella de Vigo de toda a vida e tanta fe como resignación: «Queremos, claro que queremos, pero non pode ser, hai que vir e quedar fóra, polo menos tes veas... Para o ano que vén, Deus dirá. Menos é nada, hai que aguantar co que veña. Isto todo é para evitar aglomeracións, entendémolo, pero a fe move montañas. Un día normal aquí non se entra desde a mañá, nin se entra á misa».
Cóntanos desde a barreira e con perspectiva de toda a praza. No centro, con varias filas ramificadas que acadan a praza dá Pedra, fieis e máis fieis agardan a súa quenda, vea en man a maioría, para render honras ao Cristo. Ao final da cola, que cumpre de corrida as normas, sitúan o seu posto Pilar Firnés e o seu fillo Juan Manuel. Venden veas e falan claro: «Despachamos un 10 % menos que antes da pandemia. Pero non ocorre só hoxe [por onte], no Cristo, é toda a tempada. Esta é a primeira celebración que se fai, cando nós traballamos de vez todos os anos desde marzo ata o 4 de outubro. Hoxe [por onte] teriamos que estar tamén en Nigrán, na Romaría da Virxe da Saúde, pero suspendeuse, abren só a igrexa para unha misa. E así moitas máis, é a ruína, crear».
Anxos si afrouxa unhas moedas para armarse cunha vela. É de Vigo e acompaña á súa nai, Esther, para facer a procesión ao seu xeito. «Está a facerse ben, dispersado, de noite, á tarde, pola mañá, mesmo de madrugada. A xente camiña en silencio, con distancia de seguridade e moita máscara, evidentemente. Así, con este civismo, a verdade é que reconforta máis honrar ao Cristo. Mesmo en todo o perímetro da Concatedral obsérvase todo ben e con moito respecto». Da percepción de Anxos ten boa parte de culpa a Asociación Vodea, que cos seus voluntarios desde o día 24 colabora en todo o necesario. Juan García, presidente, coordina e xestiona que non falte de nada nin se desatenda nada.
Entre bambalinas
«Somos unha asociación con ano e medio de traxectoria formada por 130 voluntarios, todos compañeiros, que acudimos a eventos culturais, relixiosos ou deportivos. Levamos desde o 24 de xullo axudando en quendas de mañá e tarde, e hoxe é o día do Cristo. Sempre actuamos sen ánimo de lucro». Juan refírese, fóra do templo, ao cumprimento da distancia de seguridade e uso de máscaras; xa dentro, sobre todo onte, usar hidrogel antes de acompañar ao seu asento a cada persoa que accede á Concatedral: «Cada sitio está marcado cun punto adhesivo vermello que se colocaron tras un estudo previo para garantir toda a seguridade sanitaria posible. Igual que os bancos, tamén colocados estratexicamente. Ás persoas que chegan acompañámolas igual que se fósemos acomodadores nun cine. Desde o 24 de xullo movemos uns 35 voluntarios, hoxe [por onte] 11 de mañá, 11 de tarde e 11 de noite para axudar a recoller».
A estampa que deixou a mañá, acrecentada pola tarde ao non ser comparable o volume de xente que camiñaba onte coa de anos anteriores, resulta imposible que pase desapercibida: «Hai dúas opcións: ver o vaso medio cheo ou medio baleiro. Podemos saír á rúa, facer a procesión ao noso xeito. Mesmo ir á praia logo. Son os tempos que son, hai que adaptarse. Eu, persoalmente, non esquezo do confinamento. Por iso, agora, dou grazas de poder recuperar certa liberdade». Confésao Francisca Méndez, xunto ao seu marido. Ambos con máscara e senllas velas goteando nas súas mans. «A cola faise ben, o ambiente é san e tranquilo. Logo faremos a procesión nós sos, ao Cristo, a verdade, levámolo connosco desde noivos. Este ano, se ten que ser así, pois que sexa. Peor houbese non poder nin estar aquí por outro estado de alarma».
