O dobrete que o grupo ofrece esta fin de semana en Vigo supón unha das primeiras mostras da nova normalidade musical en Galicia
03 jul 2020 . Actualizado ás 05:00 h.Di Álvaro Urquijo, voz e guitarra dos Segredos, que «non é ningunha casualidade» que cada vez que o seu grupo «empeza unha xira ou afronta un cambio fágao en Galicia». Desfaise en cariño: «Sempre nos atopamos cunha xente moi educada musicalmente, que nos recibiu moi ben. Pénsase moitas veces que isto é como o fútbol e que se xoga mellor en casa, pero non é así. Nós en Madrid non gozamos da satisfacción tan plena que temos en sitios como Galicia ou Asturias, por exemplo». Agora afrontan algo totalmente insólito: recitais coas medidas excepcionais do coronavirus. «Os primeiros sorprendidos imos ser nós. Nunca fixemos concertos en circunstancias similares», reflexiona. Os primeiros serán hoxe e mañá na terraza do Auditorio Mar de Vigo, dentro do Festival TerraCeo. A resposta do público referenda a complicidade antedicha. Todo está esgotado desde hai días.
-Imaxínase o público con máscara?
-Para min será algo raro. Eu adoito mirar moito á xente, teño ese costume. O meu irmán, por exemplo, tocaba cos ollos pechados. Pero a min gústame ver as reaccións e empatizar. Vai ser un pouco estraño. Pero o tipo de concerto que imos facer será moi tranquilo, para ver tomando unha consumición. Vai ser moi gozoso e agradable.
-Nesta pandemia a súa canción «Ao teu lado» demostrou ter vida propia e cambiante. Converteuse nun dos himnos do confinamento.
-Si, esa canción é especial. Non se promocionou no seu día. En 1995 non atopou un oco nas listas de éxito. Había moita competencia. Estaban os M-Clan a lume de biqueira, Os Rodríguez... Vendemos 17.000 discos que hoxe sería unha barbaridade, pero entón foi un fracaso. Enrique decidiu deixar de tocala. Pero ao morrer o meu irmán o tema colleu un significado novo dentro da xente. Agora a xente mándase vídeos con esa canción por WhatsApp. Un amigo fíxome chegar un no que 50 familiares cantábano para unha voda. Pero cando chega a pandemia, chégame outro de que unha persoa a pon na súa terraza e todo a veciñanza se pon a cantar a canción. Esa mesma tarde a regrabé moi domésticamente. O batería usou un cubo de Ikea, por exemplo. A nova versión fíxose moi viral.
-Cederon os dereitos?
-Si, primeiro para a sanidade pública e logo para a Cruz Vermella. No fondo, é darlle á xente o que nos deu durante todos estes anos. Nós non seriamos nada sen esas cousas, porque nosa música calou nesa xente sen ser un fenómeno de vendas. Ti pairas en calquera vila de a xeografía española, vas á praza do pobo, sacas a cabeza e berras: «Morrín e resucitei». E seguramente alguén contesta a canción. Con todo, pregúntaslle se comprou algún disco dos Segredos e dirache que non [risos]. Non fomos un fenómeno económico, pero a música tivo a capacidade de estar aí.
-Cambia o mundo e os seus temas cambian con el como emocións eternas. Podería ser a definición dun clásico.
-Só podo expresar o meu respecto e o meu cariño á xente que, dun xeito natural, tena como parte da súa vida. Ou esa canción pegadita ao seu álbum de recordos. A min pásame moitísimo. Eu cando escoito cancións cantadas por Enrique emociónome. A música non queda no que a industria desexa, que é un consumo inmediato e logo imos a outra cousa. Para min a música vai unida á miña vida, á xente que quero e aos meus recordos. Iso ocórrelle a todo o mundo.
-Foi un momento este para facer cancións para esa eternidade?
-Non. Houbo moita xente que fixo cancións falando do confinamento e a enfermidade, eu respéctoo moitísimo. Pero eu honestamente non me vin motivado por esta situación. Ao contrario: durante o confinamento necesitei sacar cousas positivas, como facer Ao teu lado con vinte invitados. Ou un tema con Albert Hammond. Cousas que che fagan esquecer a pandemia e esa sensación de certa inquedanza, sufrimento e medo. O meu sogro morreu disto a finais de marzo e témolo preto. Amigos nosos estiveron moi enfermos. Coñecemos casos moi desagradables, que o pasaron fatal. De feito, se hai unha queixa que eu poida facer é que, igual que nun paquete de tabaco poñen os pulmóns dun señor con cancro ou nas campañas de tráfico accidentes horrorosos, aquí non se faga algo similar. Evitouse politicamente falando e iso xerou que haxa moita xente que non tome as medidas que ten que tomar ante algo así.