A taberna favorita do detective novelesco Leo Caldas mantén a esencia do orixinal tras a súa reapertura
19 ene 2020 . Actualizado ás 01:14 h.Hai bares con máis vidas que un budista. E hainos, ademais, con moita vida interior. Iso é o que lle pasa ao Eligio, cuxo espírito tabernario xa atravesou dous séculos gustando por igual aos paisanos do Vigo dos anos 20 do século XX e aos dos anos 20 do século XXI. É dicir: aos de agora mesmo. E iso, case sen cambiar un cadro de sitio nin substituír o polbo con cachelos por bocados de salmón marinado con pan bao.
No Eligio se tapea e bébese en modo old style, coma se non inventar aínda nin o gin tonic nin outras caralladas combinatorias. E ademais faise con convicción, porque desde que o local comezou a súa terceira etapa, en marzo do 2019, o seu novo inquilino, Leopoldo Celard, xa o retomou coa idea de respectar o seu pasado. Como el mesmo lembra, se está nas súas mans é grazas ao seu gran amigo, o avogado José Barca, que faleceu hai dous anos e non chegou a ver como Celard facía realidade o seu desexo. «Grazas a el, que era íntimo da familia, eles puxeron a súa confianza en min á hora de elixir quen reabriría o seu local, xa que querían que seguise a súa liña tradicional, que non se converteses nun bar de copas e respectásese o legado do fundador», explica.
Para quen aínda non o saiba (que ten que ser forzosamente alguén alleo ao planeta Vigo e ademais non ter aberto nunca un libro de Domingo Villar), o Eligio, máis que un bar, é o fotolito dun bar idílico. Abriuno en 1920 o ourensán Eligio González e a partir dos anos 60 converteuse nun fervedoiro de palabras, risos, fume e ideas, un espazo para a charla distendida frecuentado por escritores como Cunqueiro, Blanco Amor ou Celso Emilio Ferreiro, e por pintores como Laxeiro, Lodeiro ou Lugrís, que deixaron recordo nas paredes en forma de cadros, forrando a taberna con mellores fondos que moitos museos.
O inmoble situado nunha ruela discreta allea ao bulicio da rúa do Príncipe e Pórtaa do Sol, segue sendo propiedade da familia, a viúva de Eligio, Dolores Soto, e os seus tres fillos, que renunciaron a suculentas ofertas. Falecido o taberneiro en 1987, relevoulle o seu xenro, Carlos Rodríguez, que nun xiro espectacular, xa que era mariño de carreira, levou a bo porto a tasca. Fíxose cargo do bar e das plantacións de uva que tiña o seu sogro.
Á morte de Carlos, no verán do 2017, fíxose un baleiro que non se encheu ata este terceira vida do señor Eligio, a piques de soprar as velas do primeiro aniversario en mans de Leopoldo Celard, e José Barca sorrindo satisfeito desde o máis aló.
De todo aquilo consérvase case todo, a cociña tradicional que se traduce en comida caseira cunha carta breve pero que contén o esencial da gastronomía galega: polbo, luras, xoubas rebozadas, empanadas, croques, navallas, croquetas, zamburiñas á prancha, mexillóns, gambas, chocos na súa tinta, chinchos en escabeche... cositas ricas de toda a vida. En canto ás bebidas, o asunto cambiou un pouco máis. Como lembra Celard, o viño que no seu día despachaba o Eligio procedía dos propios viñedos que o ourensán cultivaba no seu pobo, Leiro. De feito, o novo rexente do local, que tamén o é do Metropol, na rúa Areal desde 1990, conta que alí servían tamén o ribeiro branco do ilustre taberneiro durante os dous primeiros anos de funcionamento. Agora, aínda que para beber só hai viños e cervexas, a carta en canto a marcas é máis ampla. Todo ten etiqueta e denominación de orixe.
Ademais de acharse nunha zona estratexicamente ben situada de Vigo, o pouso cultural segue atraendo por centos de persoas que se achegan a descubrir o bar no que o detective Leo Caldas, o protagonista das novelas do escritor Domingo Villar, acode a tomarse un respiro das súas pescudas criminalísticas e queren saber en que esquina da barra abacélase e en que mesa aliméntase.
Pero non só anda por alí o espírito do taciturno personaxe, senón o corpo serrano do propio autor vigués, que é moi fan do Eligio e non perdoa visita cada vez que se escapa de Madrid, onde reside. «Por el chéganos xente de toda España, é o noso maior embaixador», asegura Leopoldo.
Desde 1920 Onde está
Travesía Aurora, 8. É unha ruela paralela á rúa do Príncipe, a uns metros de Pórtaa do Sol.