María Vázquez cociña desde 1974 nun dos bares de comidas máis antigos do Casco Vello. Pasou de ter unha clientela de mariñeiros e prostitutas a profesionais liberais e empregados
01 dic 2019 . Actualizado ás 01:10 h.A carioca mórdese a cola sobre un prato de Sargadelos. María Vázquez parece unha concursante de Máster Chef co seu gorro e o seu delantal branco impoluto. Ten 72 anos e leva desde moi novo cociñando peixe fresco do día e outras especialidades nunha das tabernas e casas de comidas máis emblemáticas de Vigo, o Lobo de mar. «Somos os máis antigos do Casco Vello», asegura a dona dun local que comezou a rexentar en 1974.
En realidade, o establecemento é algo máis antigo, dos anos 50. No número 2 da rúa Anguía vivía a avoa de Flora Alvariño, antiga propietaria do edificio do edificio da taberna que faleceu fai dez anos. O seu marido usaba o baixo como almacén e despacho de viños. Daquela o local pasou a mans da nai de Flora, cuxo irmán comprou unha figura dun lobo de mar e colocouna nunha esquina do local. «Por iso é polo que a xente lle empezou a chamar así. Dicían: ‘Imos onde está o lobo de mar'», conta Avelina Domínguez, Veli, copropietaria e filla de María. Ela é a que atende a sala.
Despois dos Alvariño, o establecemento pasou por distintas mans, unha familia de Ribadavia e outra de Peiteiros. Os actuais hostaleiros compraron o local hai 45 anos. María emigrara a Lisboa, onde a familia do seu marido rexentaba un bar, unha pequena tenda e unha carbonería situadas no mesmo baixo. Fartos de vivir lonxe da súa terra, decidiron regresar a Vigo e comprar a casa do barrio histórico. O aspecto do bar non ten que ver hoxe en día co orixinal. «Reformouse catro veces», explican os donos mostrando as figuras que hai na parede onde antes se situaba a barra.
Fai dez anos o edificio ameazaba con derrubarse. Ao casar, Flora Alvariño engadira unha planta ao inmoble para poder vivir coa súa familia e as costuras da casa empezaban a racharse pola antigüidade e o peso. Así que, un bo día do 2009, «o mesmo en que abriu o Mediamarkt», lembra Veli, o Lobo de mar pechou temporalmente por reformas. E estivo en obras dous anos. Ao reabrirse volveron os clientes de sempre, como José Manuel, que toma unha cunca de viño de Ribeiro no mostrador mentres hojea o xornal. «Traballei en notaríaa de Pórtaa do Sol como auxiliar e viña aquí. E agora sigo vindo, poñen unhas colas de peixe sapo magníficas», conta.
A taberna restaurante abre todos os días ao público ás 13.00 horas e dá comidas ata as 16.00. Pero María Domínguez xa está na cociña desde as dez da mañá preparando guisos. Asegura que a ela non lle gustan as salsas nin as especies, senón que prefire o peixe frito, cocido ou á prancha, sen disfraces. «Porque o peixe do Berbés é moi bo, en Lisboa era outra cousa», lembra.
O bar ha ir evolucionando cos tempos. «Antes viñan moitos mariñeiros e prostitutas da Ferrería». Os pescadores de baixura ían alí a cear despois de guindar o primeiro lance desde as súas lanchas. Pola mañá tamén era unha parada obrigada para almorzar. «Traían o seu peixe e fritiámosllo, e só lle cobrabamos o viño. Moitas veces regalábannos peixe», relatan.
A filosofía do local, despois de case setenta anos de andaina, segue sendo a mesma. O que máis cambiou foi a clientela. Onte, ás 14.30 xa non había mesas libres e entre o público había americanas e fulares. As hostaleiras tiveron que rexeitar a un grupo de comensais que chegaba porque non podían atenderlles. «Pero agora entre semana non abrimos pola noite, porque esta zona de Vigo está muert, xa non é como nos tempos de Soto». Lembran con nostalxia María e Veli cando a veciñanza baixaba as noites dos venres para ver o Un dous tres. Manuel Soto «foi o que arranxou a praza dos Pescadores de aquí ao lado. No Casco Vello queríanlle moito», relataban sobre o recentemente falecido exalcalde de Vigo mentres anotaban as comandas e chaman aos clientes polos seus nomes. «Aquí coñecémonos todos».
Desde os anos 50
No corazón de Vigo. O Lobo de Mar está no 25 da rúa Anguía, en pleno barrio histórico, xunto á Ribeira do Berbés.