O instrumento de ordenación provisional favorece a uns cidadáns, pero outros terán que agardar un mínimo de catro anos
27 novs 2019 . Actualizado ás 05:00 h.O pasado 20 de novembro cumpríronse dous meses desde a publicación no Boletín Oficial da Provincia de Pontevedra das ordenanzas do denominado «Instrumento de medidas provisionais de ordenación previsto no art. 88 da Lei 2/2017». O documento, a través dunha curiosa pirueta xurídica, vén revivir, polo menos de forma parcial, o contido do Plan Xeral de Vigo do 2008, declarado nulo de pleno dereito polo Tribunal Supremo. Nace tras dous anos e medio de tramitación, investido dun halo salvador e publicitado nos medios como unha gran vitoria ou éxito para a cidade de Vigo e os vigueses, que desta forma, e sen agardar á tramitación e aprobación dun novo Plan Xeral con todos os requisitos esixidos pola normativa de aplicación, ven como contrariamente ao que sostiña o Tribunal Supremo reponse a ordenación anulada.
A razón desa pirueta, ou polo menos a esgrimida, non pode ser por motivos obvios a real. É dicir, eludir o cumprimento da sentenza do Tribunal Supremo, razón pola cal se invocou, como sempre, o interese da cidadanía e os hipotéticos prexuízos que para ela, e polo tanto para a propia cidade, implicaría ter que aplicar un Plan, o de 1993, que se cualifica como obsoleto e desfasado para poder atender as necesidades da cidade.
Ata aí, e non sen algunha dúbida, ben podería dicirse aquilo de que «o fin xustifica os medios» e que as necesidades da cidadanía e da cidade xustifican apartarse do sentenciado. Lonxe de tramitar un novo Plan, tramítase e aproba un documento que non é un Plan e que se chama instrumento como podería chamarse obxecto de ordenación non identificado, sobre o que pivotarán as licenzas dos próximos anos. O problema é que mentres o Plan ordena ou debería de ordenar todo o territorio municipal, o «instrumento» limita o seu alcance a unha parte do territorio; en teoría, a aquela parte que o Plan do 2008 clasificaba como urbano consolidado e, puntualmente, a aquela outra clasificada como urbano non consolidado cando, a xuízo do Concello, os seus ámbitos considéranse de interese xeral.
A consecuencia do anterior é que parte do termo municipal quedou ordenado cun documento moderno e acorde coa realidade e as súas necesidades, e outra parte, cun Plan, o de 1993, obsoleto, con carencias e desconectado coa realidade; e que esa dualidade se prevé manter ata a aprobación do novo Plan Xeral, é dicir, como pronto ata dentro de catro anos.
Creouse con iso, e desde o punto de vista urbanístico, unha cidade con dúas velocidades, un Vigo de primeira categoría e un Vigo de segunda categoría. E o que é peor, uns vigueses de primeira categoría e outros de segunda categoría.
Pero é máis, sen entrar a valorar por quée uns chans urbanos non consolidados teñen a condición de interese xeral ou non, o exame detallado do «instrumento» permite constatar que non todo o chan urbano consolidado incluíuse, de forma que coexisten chans urbanos consolidados nos que se aplicará durante catro anos unha ordenación obsoleta e outros nos que desde xa, e durante eses catro anos, aplicarase unha ordenación moderna.
En definitiva, sen unha clara motivación, condenouse a algúns vigueses a unha segunda velocidade durante polo menos eses catro anos, obrigándolles a sufrir uns danos e prexuízos que non teñen o deber de soportar, nacendo probablemente un dereito a reclamar unha responsabilidade patrimonial.