Os principais miradoiros da cidade relaxan e impresionan por igual a veciños e turistas
02 sep 2019 . Actualizado ás 11:47 h.Vigo é unha cidade de mar e de costas. Repíteno quen a descobren e experiméntano quen soben a diario. Subir cansa, pero ao final hai recompensa. O perfil vertical de Vigo regala un bo número de miradoiros, puntos privilexiados para observar, respirar e pausar o incesante virar da vida.
Na película A mirada de Ulises (1995) un cineasta grego emprende unha arriscada viaxe por toda a península Balcánica en plena guerra iugoslava perseguindo unhas cintas desaparecidas das primeiras filmaciones dos irmáns Manakis. Nesas imaxes busca recuperar a mirada perdida da inocencia, do puro e sincero que vive nas primeiras veces e empapa a infancia, pero que se vai apagando ao facerse maior. Algo parecido é o que buscan Camilo e Norma, parella de mediana idade, no Monte Alba. Quéixanse de non ser capaces de definir con vocábulos aquilo que só se sente, «precisamente vés aquí para non pensar con palabras», din. Encántanlles os miradoiros, coñécenos todos e aseguran que ese é o mellor de Vigo. «É impresionante, estás a ver cousas familiares e en cambio sorpréndeche ». Levan moitos anos vivindo na cidade olívica, e nótase, porque pasados uns minutos si se lles vén unha palabra á mente: queimado. Cústalles dicilo, coma se ao permitir que se escape dunha garganta cobrase vida aquel difícil recordo dos incendios de hai dous anos. Ao intre, escóitanse bafexos e o rabuñar de rodas de bicicleta sobre a terra. Aparece Adrián Roibó, que saíu ás 17.30 horas do centro e non sabe nin que hora é. Dá igual, está feliz, suando e feliz. Con sorriso e brillo na mirada observa as vistas do punto máis alto posible desde o que contemplar Vigo, que reducida aquí a unha pequena postal desde a ponte de Rande ata as illas Cíes parece de xoguete. «É un paraíso, debería vir todo o mundo, quen poida na bici, aínda que tampouco o recomendo moito», chancea mentres recupera o osíxeno.
Baixando un pouco xorde o Monte dous Pozos. As vistas son similares, toda a cidade e a ría con só virar a cabeza, pero o espazo é máis amplo e apracible. Bárbara e Juan son de Nigrán, sempre escoitaran falar deste lugar e hoxe decidiron vir. Catalógano como admirable e moi ben coidado.
A zona de paseo que vira ao redor do miradoiro é un parque de atraccións para cans, como o de Jose e Petra, que veñen todos os días a pasealo porque viven preto. Hai un bar, a carta de xeados supón o outro gran atractivo para pequenos e maiores, que se igualan cando teñen un calipo nas mans, suxéitano coa mesma ilusión.
Sentados no céspede, Cándido e Susana danlle a papilla á súa filla, que a intres chora e a intres ri. Con que palabras definirían este lugar? «Amor», rumorea ela. «Verde, amplo e bonito», di el.
O descenso polos balcóns de Vigo continúa e chega ao Castro. Unha atalaia natural no medio do formigón. Transítano xente máis nova, xa que non fai falta coche para chegar e gozar deste reduto verde. Como Diego e Sara, de 20 anos, que están namorados das vistas que regala cando se empeza a pór o sol. Outros veñen desde máis lonxe: Ana e Lourdes, nai e filla, de Valencia con familia en Chantada , están aquí por recomendación do mozo do hotel. Os seus móbiles botan fume cos refachos de fotos que disparan. «Subir costa un pouco pero as vistas merecen a pena». O Alejandro e Nerea, que chegaron desde Ourense porque ela veu de pequena e quería ensinarllo a el, que posa o seu brazo nos ombros da súa parella con cariño.
Fai calor, o sol queima as peles que se expoñen á súa caricia e unhas gotas aderezan os muros de pedra seca da ermida da Guía. Hai menos xente que no resto de miradoiros e o silencio só se greta polo vento e os paxaros. Diego e Alberto, de Vigo, trouxeron aquí a Abraham, de Bertamiráns, para ensinarlle a tranquilidade deste enclave. «Cando estou mal veño aquí porque me transmite paz», di Alberto. Luisa Alcares conta que a súa filla, Ana Blanco , sentada ao seu lado, casou aí, e a súa irmá tamén. Fala do tío Manolo, que loitou hai anos porque non pechasen a praia da Lagoa cando os embarcadoiros empezaron a roubarlles a costa á xente do barrio.
O día chega ao seu crepúsculo no paseo de Alfonso e no chiringuito A Vela. Dous sitios predilectos para ver os últimos raios alaranxados do sol reflectidos no mar.
As gaivotas parecen os seres máis afortunados do mundo e búrlanse grácilmente da quen lles pesan demasiado os pés como para alzar o voo. Xogan e pintan liñas no ceo dourado como un profesor na súa lousa, ensinando que é a liberdade. A ría é un inmenso prato de sopa que se move en suaves ondas coa caricia do vento.
Os farois incandescentes do porto riman coa franxa amarela do atardecer que descansa sobre o perfil do Morrazo. «Impresionante, luminoso e amplo», son as tres palabras que elixen Rubén e Paloma , de Toledo , para definir o miradoiro do Paseo de Alfonso. «Calma e movemento», din Jorge e Carmen, xa que están en pleno centro da cidade, aínda que podería esquecerse con facilidade. Veñen desde Madrid e están aquí baixo a recomendación do FreeTour que fixeron pola mañá. Están fascinados. É complicado non estalo coa cor pexego que baña o lugar, como lembra Fani, que vén con Iván e di que lles encanta, só lles faltaría a cervecita; as terrazas están cheas.
Pola avenida de Samil entre a praia e o Museo do Mar hai un último escenario. Un chiringuito e a cala na que descansa serven de deleite na posta de sol para parellas, amigos e familias. Un pouco de todo iso hai no grupo de Natalia, Lucía, dous Sergios, Raquel, Iván e María, que, con mesa e bebidas polo medio, gozan xuntos. Lucía insiste no que máis lle gusta do lugar: a tranquilidade. Iván, que estivo un tempo fóra, di que o botaba de menos.
Unhas nenas fan o piñeiro e volteretas laterais na area cunha enerxía de primeira hora da mañá, os adultos síntanse en cadeiras e miran ao mar. A luz e as cores do ocaso salpican a todos por igual. Os atardeceres, a natureza e os xeados teñen ese poder de facer estériles os comedeiros de cabeza do día a día adulto e por un momento volver marabillarse, a apagar as dúbidas e as preocupacións, a ser nenos e nenas, coa única certeza de estar a gusto. Difícil dar coa palabra que describa o cariz vermello violáceo que tomou o reflexo do sol nas minchas, quizais non existe, quizais é, como dicía Lucía, «tranquilidade».