Os defensores do medio ambiente están desbordados e con poucos medios
22 jul 2019 . Actualizado ás 09:20 h.Lamentablemente non podemos dar resposta a todo nin podemos estar sempre onde quereriamos e teriamos simplemente porque somos poucos e porque o ecoloxismo é a nosa paixón pero non a nosa profesión.
As grandes organizacións han conseguido con gran esforzo ter equipos técnicos profesionalizados, pero isto é imposible nas súas delegacións e nos pequenos grupos locais.
Como non vivimos disto moitas veces non podemos abandonar o noso posto de traballo porque a comprensión dos nosos xefes e empresas ten un límite. E a vida persoal porque ás nosas familias lles custa soportar que o noso tempo libre, noites, fins de semana e vacacións incluídas, dedíquese a esa militancia, que inclúe unha parte presencial, que non lles vou aburrir coa cantidade de sitios nos que temos que estar fisicamente, ás veces en dous ou tres á vez, e que inclúen desde ir limpar un vertedoiro ilegal ou unha praia ata facer unha repoboación forestal, pasando por tombarse diante dunha escavadora para que non leve algo por diante e todo o que se poidan imaxinar.
Daquela a parte telefónica na que recibimos unha media dunha ducia de chamadas semanal (de mensaxes por redes varias perdemos a conta) tamén con todo o que poidan imaxinar, desde unha gaivota cunha á rota ata unha vertedura química e ás que intentamos dar resposta directa ou trasladar ás autoridades.
E os medios de comunicación, que chaman por sorpresa e saímos do paso intentando argumentar o que nos preguntan de socato sen apenas tempo a pensar, o cal adoita ser mala combinación (e conste que agradecemos moitísimo que chamen).
Logo vén a parte burocrática: ler informes inmensos, proxectos de lei, avaliacións de impacto, plans sectoriais, proxectos urbanísticos, documentos estratéxicos sobre todos os temas imaxinables. Que toque ler só un normal á semana, duns centos de páxinas (que se ten que responder de xeito urxente) é unha sorte. O habitual son dous ou tres semanais e algúns con miles de páxinas sobre aspectos nos que tes que buscar asesoramento experto, e logo pórse a presentar alegacións, propostas etc.
Escribir esta mesma páxina ás veces é rápido, outras require horas (que sacas do teu traballo ou do teu tempo libre) para buscar documentación non sempre doado de atopar, ler informes e contrastalos e finalmente intentar resumilo de forma que teña sentido e non resulte unha tortura lelo e inclúanse propostas realistas, non só críticas.
Por iso, cando por pór o último exemplo, avísannos o venres que nese mesmo momento estaban cortando as árbores de Gran Vía, e non tes a ninguén que che poida substituír no traballo, e desesperadamente avisas polas redes intentando que alguén poida plantarse alí, e non o consegues porque á súa vez todos os teus compañeiros e compañeiras están na mesma situación, ou fóra de Vigo, ou sinxelamente desconectados, sentes esa rabia, tristeza e impotencia.
Como tantas veces non podes saír para acompañar aos veciños e abrazarche a unha árbore e intentar, polo menos, dificultar a súa talla para darlle unhas horas máis de vida e deixar constancia de que, aínda sendo poucos, non todo Vigo quere que se corten as súas árbores.
Como tantas veces non podes estar en tantos sitios.
A pregunta
E nese momento chégache a pregunta, sempre indignada: Onde están os ecoloxistas? Pois onde podemos e cando podemos, que lles aseguro que nunca é en todos os sitios onde quereriamos e deberiamos estar. Creo que falo en nome dos meus compañeiros e compañeiras de militancia ecoloxista cando lles pido perdón por non poder facer máis pero non interpreten isto como buscar escusas, ou pretender dar mágoa ou propornos para que nos dean unha medalla.
Sinxelamente temos as forzas, medios e recursos que temos e con eles intentamos facer o máximo posible, pero aos milagres e ao don da ubicuidad aínda non lle pillamos o tranquillo, aínda que estamos niso. E como solucionalo? Pois sinxelamente… lles necesitamos.
O ecoloxismo non pretende outra cousa que a continuidade dos procesos ecolóxicos que sustentan todo o demais. Nada é máis importante porque sen iso non hai nada. Permitan parafrasear a Béquer… Onde están os ecoloxistas?, dis mentres cravas na miña pupila a túa pupila azul. Onde están os ecoloxistas? E ti pregúntasmo? Ecoloxista... es ti.