Pois empeza a tempada de festas e festivais e hoxe imos facer moitos amigos porque a idea é presentarlles un balance crítico do impacto ambiental das festas e como algún exemplo de caso necesitamos recorremos á que seguramente marca o inicio, o recente San Xoán en Vigo. Empecemos polas famosas fogueiras. Sendo moi prudentes poderiamos equiparar as emisións de CO2 acumuladas cun incendio de mediana intensidade, que veñen sendo 400 toneladas de gases de invernadoiro ás que se engaden todo o conxunto heteroxéneo dos demais compostos químicos posibles, pois xa sabemos que nas fogueiras se aproveita para queimar todo o imaxinable. É un cálculo moi conservador, pois a cifra real sin duda sería moito maior porque non nos referimos só ás 25 fogueiras autorizadas oficialmente senón ás reais. A noite en cuestión só necesitabamos asomarnos a algún lugar con perspectiva para contar o número de puntiños luminosos e comprobar que, como pouco, duplicábase a cifra oficial, para empezar en Samil, onde un ano máis aumenta a tradición de ir facer fogueiras simultaneamente ao recordatorio municipal da súa prohibición. Pero ademais do absurdo de pretender prohibir (inutilmente na práctica) en lugar de educar o efecto das fogueiras na praia incorpora un impacto ambiental engadido derivado das cinzas, que achegan unha enorme fertilización a un ecosistema que precisamente necesita todo o contrario. Esa achega extra de nutrientes altera o equilibrio dese ecosistema tan fráxil. Ben é certo que contextualizado no caso de Samil este impacto é relativo porque a biodiversidade natural hai tempo que emigrou de alí en busca de mellor destino para a súa supervivencia. Sendo importantes os seus efectos negativos oxalá estes restos orgánicos fosen os únicos residuos que nos deixa a noite festiva: 54 toneladas de lixo segundo o dato oficial é un balance a ter en conta e é outro indicador engadido da necesidade da educación ambiental, prima irmá no fondo do civismo. Outro problema son as famosas ablucións coas sete herbas, cada vez máis frecuentes á venda nos mercados da cidade e non digamos as expedicións de captura silvestre. De verdade necesitamos que algunha das devanditas especies (e a algunha fáltalle pouco) declárense en perigo de extinción? Pero en caso de persistir na idea de preparar a versión enxebre da «poción multijugos» sempre podemos recorrer ao uso de alternativas ás sete plantas, por exemplo acacia, eucalipto, herba da Pampa, Tradescantia, margarida africana, herba carmín e uña de gato. A efectos homeopáticos e máxicos, valla a redundancia, teñen a mesma eficacia que as especies tradicionais, ningunha, pero o impacto ambiental de cortalas é considerablemente menor, e mesmo se agradece e por certo: as nosas herbas alternativas quedarían igual de vistosas nas múltiples alfombras do corpus que se celebran urbi et orbi en datas coincidentes. Decorativa e cromáticamente estas alfombras florais quedan igual de bonitas utilizando especies que impliquen un menor impacto ambiental. Que tal se o temos en conta o próximo ano? Esta invitación á reflexión e a mesura (que non á prohibición) ten un fundamento sinxelo: o noso planeta a nivel global e local xa non está para moitas festas que impliquen un aumento de contaminación e unha perda de biodiversidade. Pero como diciamos xa estamos en plena tempada e non hai sitio sen a súa correspondente festa. Pregúntaa pertinente sería pódense facer estas festas, coa mesma diversión, pero reducindo o seu impacto ambiental? O Concello de Nigrán acaba de dar exemplo de que é posible gozar e simultaneamente que o planeta teña a festa en paz. Só se trata de dar o primeiro paso: tomar conciencia do problema e querer solucionalo. Se conseguimos dar ese primeiro paso o resto será máis doado.