Olga Alonso Suárez: «Detrás das luces de Nadal de Vigo hai moito máis, hai un proxecto e unha mente privilexiada»
01 jul 2019 . Actualizado ás 09:59 h.Mestra no colexio Coutada-Beade un ano despois de acabar maxisterio e mentres estudaba Pedagoxía.
Nunca. Na miña casa non se falaba da quen votar, vivíase o que hai que votar.
A súa memoria é un arquivo de fitos persoais, de experiencias profesionais buscadas e de cargos que asegura, en cambio, saíronlle ao paso: primeira secretaria xeral de UGT na comarca de Vigo, concelleira dúas veces nos gobernos de Abel Caballero e agora deputada do PSOE no Congreso. «Estou feliz», clama Olga Alonso (Cotobade, 1962). «Entras no Congreso, ves aquilo e pór o corazón a cen. E pensas, son un pequeno granito da historia deste país. Encántame esa sensación de poder facer algo pola sociedade, polos demais».
Faladora, vivaz, de sorriso a flor de pel, zumega optimismo polos poros, herdanza de ter traballado desde os vinte anos con pequenos. «Son mestra», di pronunciando case cada unha das letras para advertir o poder desa palabra que ela exerceu ata agora durante máis de catro décadas con alumnos de infantil e primaria. «É moi importante na vida ter tido referentes, bos mestres e tamén saber buscalos», di deixando emerxer a súa condición tamén de pedagoga terapeuta. «Es a mellor», espétalle unha nai que pasa ante a terraza do Calvario elixida como punto vital para a conversación. Tras as gabanzas regaladas e alleos a estar a pasar a formar parte dunha cita xornalística, á espontánea nai cáenselle dúas bágoas mestura de emoción ao pór polas nubes ao colexio público Teis-Frián onde Olga Alonso traballou ata este curso e foi tamén a súa directora e a nostalxia que asegura ter xa da ausencia da mestra convertida agora en deputada.
«Ese colexio o é todo para o meu, é o froito de ter conseguido facer unha auténtica comunidade entre os alumnos, os pais, os profesores...», subliña mentres rebusca na súa memoria para atribuír esa valoración dos equipos ao ensino de directores e referentes pedagóxicos que lle fixeron comprender que a diferenza adoita estar no traballo en común. «O máis importante na vida son os equipos, formar e traballar para os demais», compendia así as súas máximas.
Lembra a directores que balizaron a súa carreira, a iconas como Nicolás Redondo. «‘Compañeira, sempre andas correndo e traballando', díxome unha vez en Vigo na preparación daquelas folgas xerais», di cun lixeiro suspiro, mentres nega que o sindicalismo sexa agora materia secundaria. «Os sindicatos sufriron un ataque impresionante, un boicot brutal, pero a unión e o estar organizados é vital para os traballadores, para o país. O sindicalismo vaise a recuperar con forza, seguro», vaticina, talvez con non poucas doses de desexo e esperanza.
Clasificados os seus referentes profesionais e sindicais, Olga Alonso garda o título de «mestre de mestres» para Abel Caballero. «Tenme alucinada», confesa buscando a palabra máis adecuada para describir ao rexedor vigués. «Está ben facer o chascarrillo con iniciativas como as luces de Nadal , pero detrás hai moito máis. Está unha persoa ao servizo dos demais, comprometido ao máximo, traballador infatigable. Un concelleiro de Abel ten que traballar moito tamén», mantén mentres confesa que pola contra algunha rifa cae, «porque el ten todos os datos na cabeza, el sabe de todo o que está en marcha ou pendente de facer. É unha mente privilexiada», resume.
A ata o pasado mandato concelleira viguesa desvela que varias iniciativas postas en marcha polo Concello olívico espertaron o interese de grupos de goberno doutras cidades e as chamadas e visitas para coñecer como se xestionan frecuentan para tratar de copialas. As bolsas de inglés para que os estudantes vigueses vivan a experiencia de pasar varias semanas en Gran Bretaña e Irlanda co apoio municipal, é para a mestra Alonso uno dos exemplos do interese que suscita Vigo noutras localidades. «¡Se cho din ata os taxistas en Madrid!», apostila como experiencia engadida da súa nova vida de deputada.
Ante Pedro Sánchez, no mitin central en Galicia das eleccións xerais, a entón aínda candidata e cabeza de lista provincial do PSOE fíxolle unha petición: poder formar parte do pacto de Estado pola educación, «poder estar aí para facer algo relevante». E se non é posible encaixar nese equipo, tamén lle deixou caer a opción de mellorar os dereitos dos traballadores. «No que sexa, pero quero traballar por este país», resolve dando por feito que ninguén terá a tentación de abocar a unhas novas eleccións.