O regreso ao remo do fillo pródigo

míriam vázquez fraga VIGO / LA VOZ

VIGO CIDADE

XOAN CARLOS GIL

Subcampión do mundo no seu día, volve como técnico co Remo Vigo tras unha longa ausencia

18 jun 2019 . Actualizado ás 19:20 h.

Rafael Gómez (Vigo, 1953) comezou no remo aos 15 ou 16 anos, calcula. «Non me gustaba o fútbol», lembra ao rememorar aquelas orixes no deporte que marcaría a súa vida. «No Náutico crearon a figura do socio deportivo e podías entrar sen pagar. Engancheime enseguida, como se di», comenta. Tanto foi así, que aínda que deixou de remar aos 27 despois de forxarse un palmarés repleto de éxitos, logo centrouse na faceta de adestrador. Abandonouno no ano 2000 e agora regresou da man do Club Remo Vigo e da que no seu día foi unha das súas alumnas, Celia Cabrera.

Gómez repasa os seus logros con emoción, facendo fincapé en que a medalla de prata que logrou no Campionato do Mundo de 1976 non foi ouro «por sete centésimas» que lles sacou de vantaxe Gran Bretaña. E recita de memoria sen titubear a clasificación daquela final. «Tamén fun campión de Europa en Dinamarca. Ata nos deron a medalla de prata ao mérito dle remeiro, que por aquel entón era un recoñecemento moi importante», relata con emoción.

A súa traxectoria deportiva levou tamén aparellado un percorrido vital que de non dedicarse ao remo seguramente non podería ter gozado, agradece. «Serviume para viaxar, para saír fóra de Galicia, coñecer España e outros lugares do mundo». Naquela época, engade, «tardabas cinco horas e media ou seis en saír de aquí, eran outros tempos». Os resultados acompañáronlle desde o principio, remando en practicamente todas as modalidades. «Leváronme a Banyoles e viaxamos moito por toda Europa», relata.

Xa mentres remaba exercía de adestrador do club, pero ao deixalo centrouse nesa faceta e o número de mozos deportistas que tivo ao seu cargo é incalculable. «Estiven no Náutico ata 1996, que aí houbo unha serie de malentendidos, chamáronme de Portugal e funme a adestrar a Caminha», conta. Alí gañou a Copa da República, entre outros recoñecementos nunha etapa moi frutífera tras a cal abandonaría o remo no ano 2000.

O seu labor como adestrador lle permitiu durante anos «convivir coa mocidade, estar con eles, intentar ensinarlles e inculcarlles os valores que tiveches como deportista, que é o máis bonito que hai». Sempre intentou transmitirlles que o deporte, ou no seu caso o remo en concreto, é «un estilo de vida». «A min rémolle marcoume o xeito de ser. É algo que che agarra, aprendes a esforzarche polas cousas, a ter unha disciplina de traballo, librarche do tabaco, das festas... ¡Aínda que algunha sempre cae!», chancea.

No momento que deixou de ser adestrador na anterior etapa recoñece que sentiu «un baleiro». «Boteino bastante de menos, porque foran moitos anos dedicados a iso, viaxando... Facíase raro saír de traballar e un ter onde ir», sinala. Xa non se sentía con ganas de volver remar como veterano -«para remar en lixeiro sempre estabas pendente da dieta, e ao deixalo xa engordara e non me atopaba con forzas de darlle outra vez»-, pero atopou refuxio na vela. «Cóllenche para darlle ao muíño porque es forte, vasche decatando como vai todo e acabas meténdoche. Empecei a navegar con Javier da Gándara. Pero despois duns anos, por motivos laborais, tiven que deixalo».

Aí comezou un período nos últimos anos en que estivo máis afastado do deporte quitando a faceta de espectador. Ata que Celia Cabrera contactou con el para «botar unha man» no Club Remo Vigo, de recente con membros que proviñan da desaparecida sección de remo olímpico do Náutico de Vigo ao que el tamén pertenceu no pasado. «Houbo unha reunión para presentar o proxecto. Eu díxenlles que por traballo non podía, pero que en abril (do 2018) xubilábame e a partir de aí podía botar unha man. Desde entón non falto un día», conta.

Moitos cambios, mesma esencia

Admite que neste tempo as cousas cambiaron e tivo que pórse ao día en moitos aspectos, pero a esencia para ser técnico non variou nin un chisco. «Volvo ser adestrador, dirixo, formo grupos, doulles a miña opinión... Pero agora os barcos son distintos, hai ergómetros, xa non se usan aqueles métodos tan severos... Niso tiven actualizarme, pero axudáronme».

Séntese como «o fillo pródigo», pero está feliz. «A xente apréciame, respéctame, síntome querido e recoñecido. Foi como regresar aos tempos de antes. Volves ir aos mesmos sitios a competir e atópasche á mesma xente. Estou moi feliz de ter regresado».