Os Morancos. Jorge e César Cadaval celebran 40 anos de profesión co espectáculo «Festa sorpresa», que chegará a Vigo os próximos días 1 e 2 de xuño
25 may 2019 . Actualizado ás 11:22 h.Os Morancos estarán no auditorio Mar de Vigo os días 1 e 2 de xuño. Jorge Cadaval [na imaxe, á dereita] explica algunhas das claves do seu espectáculo Festa sorpresa.
-Que hai detrás de «Festa sorpresa»?
-É unha festa que nos fan os personaxes que traballaron connosco ao longo destes anos. É moi divertida e crítica. Estivemos sete meses en Madrid, no Teatro Colón, por onde pasaron 75.000 espectadores, algo nada doado hoxe en día.
-Como atoparon a eses personaxes?
-Tomando café [ri]. Os nosos personaxes saíron despois en moitos programas de televisión, como Aida e outros similares. Non é que nós teñamos inventado nada, pero si lles engadimos a nosa idiosincrasia. Ao principio, cando decidimos presentalos en televisión, dábannos dúas minutitos, pero ao final estabamos facendo unha hora e cuarto.
-Seguen existindo eses personaxes nas rúas?
-Eu teño moito de Omaíta e de Antonia. Esta, por exemplo, non ten filtro e a min, moitas veces, encántame non ter filtro. Omaíta é máis recatada, porque segue as pautas da educación que recibiu na súa casa; Antonia non se para en nada. A min iso gústame, aínda que todo co máis absoluto respecto, algo que temos moi en conta nós. Pódese facer humor con respecto, aínda que nós temos moito humor negro. César e eu, en casa, mamamos dos nosos pais tomarnos a vida con humor, mesmo nos momentos difíciles.
-Pero os humoristas non teñen que andar con coidado hoxe en día?
-Non, creo que ultimamente se formou aí unha montaña por cousas pequenas, aínda que non estou de acordo con algunhas delas. Nós non queremos nin somos ferintes. Á hora de facer unha parodia, que non somos uns bos imitadores, non se pode ser ferinte; queremos facer rir, pero con respecto. Claro que tamén o receptor debe ter sentido do humor, pola contra non hai xeito.
-As redes sociais son como o patio de Antonia?
-Son peores que eses patios porque nelas están persoas baixo un pseudónimo que non dan a cara. Nos patios, a xente daba a cara; saía á fiestra e sabía a quen se dirixía.
-Cambiaron as claves do humor desde que empezaron hai 40 anos?
-Non, seguímonos rindo das mesmas cousas. Había unha cousa que dicía Gila coa que estou moi de acordo e é que os humoristas viven da falta de memoria do público. Depende do chiste e da forma que contes unha historia pode ser máis ou menos divertida.
-Que opina dos monólogos?
-É un guion moi hermético, non vexo improvisacións e iso prívalle de frescura e, sobre todo, da vis cómica.
-Nácese con iso?
-Non o sei. Creo que iso está aí e despois únenselle cositas ao longo da vida, como en que familia nazas. Pero tamén está a picaresca dentro do humor, e este país, diso está llenito.
-Quen ten a bóla de cristal? Fai oito anos adiantaron que Isabel Pantoja iría a «Sobreviventes».
-Aquí ninguén pode dicir desta auga non beberei; nunca podes dicir iso non o farei ou aí non vou estar porque chove para abaixo para todo o mundo. Non o sigo moito, pero si o vexo porque teño que decatarme de todo.
-Son os humoristas cronistas sociais?
-Si, nos nosos espectáculos incluímos moitas cousas das actualidade. Damos leña a todo o mundo, pero unha leña xustificada porque son cousas que a xente comenta.