Luis e Santi Reverter lembran a pegada do seu pai no mundo automobilístico
01 abr 2023 . Actualizado ás 18:35 h.Competitivo, intrépido e ourensán. Son tres dos moitos adxectivos que definen a traxectoria deportiva e vital de Estanislao Reverter Sequeiros. Aínda que Lalao faleceu un xa afastado 3 de febreiro de 1991, o seu recordo mantéñeno vivo o expediente de honra aprobada polo Concello de Ourense no 2016, con gran respaldo popular, o seu innegable carisma e fazañas como as que protagonizou en doce edicións dunha carreira tan épica como o Rali de Montecarlo.
A edición ourensá de La Voz fíxose eco en 1972 dunha das aventuras máis significativas de Reverter, no inconfundible territorio da clásica monegasca. O xornalista José María Vigo falou co piloto ourensán para plasmar as súas impresións no diario e, anos despois, Luis -actual presidente da fundación que leva o nome do seu proxenitor-, tamén rememorou detalles daquela odisea.
«Participaba cinco anos despois da súa anterior actuación en Montecarlo, con Ventura como copiloto e sobre o 124 Sport 1600. Dispuxeron de seis días de adestramento, para volver a Ourense ás tres da madrugada do 5 de xaneiro, despois de percorrer 8.500 quilómetros en seis días. Eu tiña once anos e, cando saín ao balcón de casa e vin o coche aparcado na rúa, alegreime moito porque chegara a tempo para pasar connosco esa noite», lembra un Luis Reverter que recompilou con mimo aquelas viaxes do seu pai e mesmo os seus comentarios: «El explicaba que eran poucos días para facer un adestramento decente, que lle gustou dispor doutros dez ou doce. E iso que a súa idea era clasificarse entre os sesenta primeiros».
Tamén apunta o terceiro da saga -entre Estanislao, Rosa, Óscar e Santiago-, que os afeccionados ourensáns gozaban de poder ver tan de preto un dos bólidos do xa mítico Montecarlo: «Ao finalizar as películas que se proxectaban no Cine Avenida -nós viviamos en fronte-, o público rodeaba o coche diante de casa, para ver de preto as pegadas do longo traxecto e dos adestramentos ou a competición. Aquel 124 Sport non parecía o máis adecuado, pero Lalao sempre se sacaba algunha modificación da manga, para deixar o seu selo».
Moi preto de Luis, o seu irmán Santi insistía nun detalle que pouco podían sospeitar os afeccionados que idolatraban ao seu pai por aquelas peripecias nos arredores do principado: «Se ía a Francia, sempre traía queixos que cheiraban moi mal e mantecadas de Astorga. Con algunhas denominacións de orixe, quedaba o cheiro en casa varios días, porque algún era moi forte e traíaos en caixas». E é que no fogar dos Reverter apuntábanse a ese devandito das 368 clases de queixos que había rexistradas por entón no país veciño: Un para cada día do ano e outros tres para repartir.
Volvendo á descrición gardada por Luis, con respecto ao sucedido en 1972, fai fincapé no apoio de patrocinadores ourensáns á participación de Estanislao na dura proba, lembrando que «Seat Madrid non axudou nada, pero si o concesionario de don Ramón Pérez Rumbao, facilitando algunhas pezas de orixe». Tamén engadiu a intervención determinante dun equipo no cal «a asistencia estaría composta por Chicho Seara, no Dodge Dart e acompañado por Kauwe, recibindo ademais o respaldo dos xornalistas desprazados a seguir a proba». Sin duda, unhas condicións moi distintas ás que poden observarse nas competicións automobilísticas de carácter internacional.
Nas mesmas páxinas de La Voz podiamos ler, antes da saída desde nove cidades Europeas, como se presentaba ao piloto ourensán como unha das mellores bazas nacionais: «Esta edición é toda unha marca, nada menos que vinte equipos españois. Algúns con coches moi competitivos, como Porsche ou Alpine. O máis destacado é Estanislao Reverter, que sairá desde Lisboa». E todo, no medio dunha inscrición que ascendeu aos 299 vehículos, dos cales, o galego foi o único hispano que non penalizou nos 3.500 quilómetros da etapa de concentración.
Luis queda cunha frase, en particular, porque «Lalao dicía que correr aquel rali xa era o premio para un piloto», tras o cal céntrase no sucedido na etapa común de 1.600 quilómetros e oito tramos especiais: «Pasou as primeiras probas entre os cincuenta primeiros. Explicou entón que o coche ía moi ben, eles en forma e coa moral moi alta. Pero ao chegar a Lle Burzet un participante decatado de que na cima había unha tormenta de neve impresionante coóuselles no control ante a mirada pasiva dos comisarios». As palabras do propio piloto foron claras no seu día: «Pouco despois de saír nós, atopámosnolo/atopámonolo diante, amodo. Intentamos varias veces adiantarlle, pero cando o conseguimos xa perderamos tempo. Ao intre outro participante bloqueaba a estrada, con máis perda. Outro máis, que se quedou sen gasolina, un que estaba parado, empurrámolo por detrás, arrincou e aínda así non se apartaba; en total adiantamos a cinco coches».
Lalao tamén foi rotundo, ao explicar as razóns do seu abandono: «Ao chegar preto da cima, o tempo era infernal e os nosos pneumáticos perderan os poucos cravos que tiñan, pois eran de 120 e había quen había calzado máis de 600. Total que penalizamos 33 minutos, sendo o máximo permitido 30. Tivemos que abandonar e foi unha verdadeira mágoa e unha das maiores decepcións da miña carreira».
É, en todo caso, parte do inmenso legado dun Reverter cuxos fillos integran o padroado da fundación dedicada a inmortalizar aquelas xestas, ás que habería que unir o seu papel determinante na fundación da Escuadra Ourense ou a súa actividade como deputado, representando á súa provincia no Congreso. Santi indícao coa esperanza de que o museo situado en Santa Cruz véxase envolvido nunha contorna o máis adecuado posible: «Temos un contido moi interesante e falta engadir un restaurado Alpinche, oxalá sexamos capaces de facelo atractivo».