«Quen dorme na rúa en Vigo é porque quere»

Carlos Punzón
carlos punzón VIGO / LA VOZ

VIGO CIDADE

M.MORALEJO

De familia represaliada, Isaura Abelairas asegura que a gran lección do seu pai foi «respectar ao que non pensa igual»

19 may 2019 . Actualizado ás 05:00 h.

Embarazada, conducida nun Land Rover que escalaba por unha devasa, chegou ao seu primeiro traballo na aldea de Corneantes (Cervantes). A escola non era máis que un altillo de madeira nun cortello cun oco no centro desde o que os nenos seguían o deambular sen patrón dos porcos.

Isaura Abelairas é sorrisos e bágoas. Ri contando a súa vida. Chora lembrando as miserias e persecucións que viviu ela e os seus pais. Carabinero na República e militante do PCE, Abelairas pai chegou a ser recluído nun campo de concentración en Pinto (Madrid). «Ata foi denunciado por matar ao cura e queimar unha igrexa, pero o cura seguía vivo e a igrexa estaba intacta», di a deputada provincial e concelleira do PSOE en Vigo describindo un clima continuo de represalia e denuncias falsas. «Eramos unha familia moi, moi, moi humilde e a posguerra aínda o agravou máis», recalca. «Traballaban no campo a cambio de comida, das patacas que quedaban no chan despois de recollerllas aos donos», lembra da súa infancia na aldea de Castelo (Taboada).

Das persecucións políticas e do enfrontamento armado o seu pai deulle unha lección: «‘nas guerras todos perden'. Esa é unha verdade absoluta», apostila remarcando que o seu proxenitor lle inculcou para sempre o respecto ao que pensa distinto.

Chegou a Lugo nos anos sesenta para enfrontarse ao exame para unha bolsa. «Para o meu era como Nova York», di mentres confesa que de nena cada vez que vía un avión sobre a súa cabeza soñaba que ao aparello caíaselle unha maleta chea de diñeiro. «Dese xeito non habería posibilidade de devolvelo», pensaba. «Era unha época na que non tiñas nada, pero soñábalo todo».

«Os examinadores preguntábanme en castelán, e quedei cravada. Eu só sabía falar galego». Un cura que dicía ter coñecido a outro Abelairas ofreceuse a facerlle as probas no idioma de casa. E aprobou.

«Levaba a revolución nas veas. Renunciei a un premio de lectura con 13 ou 14 anos porque o texto era sobre José Antonio Primo de Rivera». Gustoulle estudar medicamento, pero maxisterio era «o que nos podiamos permitir, o que había en Lugo».

«As inxustizas supéranme», di ela, agora deputada provincial encargada de Igualdade e concelleira de Benestar Social en Vigo. Consciente de que pode ser polémico, asevera que «quen dorme na rúa en Vigo é porque realmente quere», di insistindo en que o Concello puxo todos os medios para evitarlle a calquera persoa que teña que refuxiarse en portais ou edificacións abandonadas. Pero admite que é consciente de que sempre hai quen pon en cuestión dita afirmación. «Algúns néganse a admitir axuda», pero reitera a disposición do Concello a canalizar aos necesitados aos servizos públicos e organizacións de asistencia.

«É imposible a xestión sen ideoloxía», di para pór en valor a aposta de «Abel Caballero polo benestar social. ¡Canto fixemos e como empezamos!», suspira para engadir que ata conta cunha partida económica sen límite para atender aos casos máis urxentes. «Humanizar unha rúa é política social tamén, é baixar o nivel das beirarrúas para as persoas con mobilidade reducida, é crear emprego, dar vida aos comercios dunha zona...».

E volve ao seu negociado. «Hai xente que non ten nada, non che podes imaxinar o que che atopas», pero tamén advirte, «hai outros casos que non son como se contan, pero nós non podemos revelar nada».

Abel Caballero e ela levaron a Pedro Sánchez a comer ao albergue municipal hai uns anos. «Dixo que había que exportar ese modelo a toda España».

Dá grazas a Carmela Silva por póla a cargo de unha área que non existía na Deputación, a de Igualdade. «O outro día un home de 80 anos interesouse nunha charla en Agolada polo caso dunha persoa trans. Explicámolo e dixo: Aquí teñen desde hoxe no pobo un axente de igualdade. E vivir iso é impagable».

O sorriso vólvese a truncar con algunha bágoa ao falar do cancro. Asegura estar ben, pero alerta. O seu diagnóstico é crónico. Talvez por iso Isaura optou por espilo nas redes sociais. «Fágoo para dar as grazas de poder seguir todos os días, porque a verdade é que me serviu para pór os pés na terra».

DE ONDE VÉN

Cal foi o seu primeiro traballo?

Mestra na aldea de Corneantes (Cervantes) por unhas 3.000 pesetas. Toda a aldea era da familia Rosón.

Votou algunha vez a outro partido?

Non. E pelexei por poder votar nas primeiras municipais, porque borraran do censo a todo o barrio de Torrecedeira.