Pablo Alborán: «Eu sigo sendo o mesmo, pero algunha xente non o é comigo»

VIGO CIDADE

Pablo Alborán confesa nesta entrevista que rompeu máis dun prato. E algún en carne propia. Refeito do transo e a un mes de cumprir 30 anos, o malagueño recalaba en Vigo en abril do ano pasado dentro da súa descomunal xira «Prometo»

13 abr 2020 . Actualizado ás 23:58 h.

Ten algo de chamán, de sanador. Aínda que en ocasións exerza á súa costa. Hai en Pablo Alborán (Málaga, 1989) un feitizo que transcende as súas propias creacións. Unha sorte de magnetismo telúrico que irradia dalgún lugar do seu interior para el aínda descoñecido e que en ocasións lle deixou exhausto e baleiro. Poida que teña que ver coa súa mestiza procedencia (fillo de malagueño e de francesa nada en Casabranca) ou cos perturbadores ventos e correntes do mar que lle cede o apelido. Pero pode tamén que teña que ver con certa turbadora existencia que talvez só asome cando se apagan o son, as luces e, xa en soidade, tamén o seu sorriso. Algo diso deixou asomar nalgunhas das cancións do seu último disco, Prometo, o que publicou tras saír da «cova», na que permaneceu a resgardo durante case tres anos.

O retorno de Pablo Alborán tras aquel parón non fixo senón elevar o nivel de delirio no que se desenvolve todo o que rodea a este malagueño. «Aprendín a transmutar aquela presión en ilusión. Agora mesmo todo é enerxía», comenta afable e cordial desde o seu cuarto nun hotel de Santiago de Chile, triunfal escala da súa xira americana. «Vou estar aquí tres días sen actuar e pedín que suban un piano porque non podo deixar de tocar. Iso antes non me pasaba», conta.

A un mes de cumprir os 30 anos, Pablo Alborán recala en Vigo o 27 de abril. Dúas semanas despois converterase no primeiro músico español que fai catro palaus Sant Jordi nun ano. E antes de finalizar a xira, en xuño, un escenario soñado, o da mítica L'Olympia de París.

­-Non sei... Que queda por conseguir?

-¡Ah!, moitas cousas. Un dos meus soños é facer un disco sinfónico. Tamén quero volver escribir cancións para películas [no 2016 gañou un Goya polo tema Palmeiras na neve]. Me fliparía facer a banda sonora enteira dunha película. E encantaríame actuar. Empezar a estudar interpretación e meterme no cine... Talvez non debería dicilo aínda, pero xa hai algunha que outra proposta por aí. E quedan unha chea de lugares emblemáticos nos que me gustaría actuar, quero compor con máis artistas, cantar noutros idiomas, traballar con produtores de estilos completamente distintos ao que normalmente fago e ao que a xente agarda... Quero probar, investigar. E como non teño ningunha présa estoume dando o regalazo de ir abrindo todas esas portas.

­-Como se levanta un pola mañá sabendo que, sen ter cumprido aínda os 30 anos, ten acceso a todo iso?

-¡Buah! Ese é o gran agasallo. E valóroo moito. Todos os días, xúrocho. Teño tanta xente á miña ao redor que ve como pasa o tempo e a pesar do moito que se esforzan non conseguen ver realizados os seus soños... Despois, a xente di: Pablo é unha persoa romántica e sensible. Pois si, cona, son unha persoa sensible e cando vexo iso aféctame e empatizo. Porque eu podería ser un deles. Eu estudei a miña carreira de Filosofía, empecei a traballar e logo disparóulleme o do mundo da música. Pero, perfectamente, podería seguir estando nunha oficina sen que o meu soño real se cumprise. Por iso hoxe valóroo tanto.

­-Empezaches tocando nos bares. Que foi o máis importante que aprendiches alí?

-Alí aprendín o 80 % do que sei. Ir só coa túa guitarra, negociar as copas co dono do bar, recoller os cables... É unha aprendizaxe fundamental. É onde empezas a estar en contacto co negocio. E á vez co oficio. Un equipo que soa daquel xeito, un ampli que non funciona, un micro que dá cambra... Cos anos dásche conta de que todo aquilo foi clave.

­-Chegas a estrañalo ou a botalo de menos?

-Botas de menos ese contacto tan próximo co público. Eles ven a túa suor e ti ves os seus ollos. Non vou dicir que o concerto de masas sexa menos real, pero eu cando actúo nunha sala ou un teatro gozo como un neno mozo.

?Unha das túas promesas, dis, é «esquecer as miñas cicatrices». Marcáronche moito?

?Aínda non teño 30 anos, tampouco vivín tanto (ri). Pero si, algunha que outra hai. E non só do amor ou da vida, senón tamén da profesión. Pero non foron suficientes como para que deixase de dedicarme ao que me dedico ou para que estean sempre presentes. Aprendo delas e as esquecemento.

-Tes algunha tatuaxe?

-Non, ningún. Cando fixen Terral estiven a piques de tatuarme un triángulo chiquitito no brazo pero ao final boteime para atrás. É como..., non sei, a ver se logo me arrepinto. Prefiro ser precavido. Ademais, coa cantidade de lunares que teño, para que quero máis tatuaxes.

-«A almofada non adoita mentir», cantas en «Saturno». É o teu mellor confesora?

-Non, os meus mellores confesores son os meus amigos e a miña familia. Home, a guitarra e o piano tamén me axudan a desafogarme. Pero sería moi triste que un obxecto ou un instrumento fosen as miñas vías de escape.

-De «Prometo» dixeches que era un disco moi especial xurdido nun momento moi especial. E hai nel moito desamor. Es un desastre nese sentido ou son só licenzas literarias?

-Prometo chegou nun momento moi bo. Non estaba namorado, estaba tranquilo e centradísimo no meu traballo e en min. Moi centrado en min. Lembro o momento de escribir Prometo como de enorme felicidade, cun sorriso constante, saíndo cos meus amigos, estando coa miña familia, viaxando por pracer... Era un momento de moita liberdade. Supoño que escribín esas cancións porque por fin estaba preparado para contar todas esas historias de amor e algún que outro desastre.

-Es «carne de canón para a derrota»?

-Non, iso si que é literatura. Iso é só canción. Eu son moi honesto e moi práctico. No amor e no traballo. Se che gusto ou me queres, ben. Pero se non, non vou estar sufrindo toda a vida.

-Pode ser que, máis aló de valores musicais, parte do éxito de Pablo Alborán débase precisamente a esa honestidade, a esa enorme verdade que transmites?

-É bonito pensar que algo diso hai. O que si che garanto é que a verdade é o lugar desde o que nace a miña música.

-Xa ninguén di «ámoche» nas cancións.

-Non, temos moito medo de dicilo e eu enténdoo. Pero non hai cousa máis bonita. E máis no mundo no que agora vivimos, no que todo se reduce a aparentar en Instagram. Dicir «ámoche» é volver ao mundo real, é un compromiso. E bótase de menos. Non só o dicilo, demostralo tamén.

-Unha persoa cun nivel de exposición tan brutal, onde ten o seu refuxio?

-A nivel musical, na guitarra e no piano. A nivel persoal, na miña familia e na miña xente. Teño a sorte de que amigos, que o son desde os 15 anos, hoxe traballan comigo. E co resto sigo sendo o mesmo. Moitas veces pregúntanme se a fama me cambiou e eu creo que é ao revés. Vivín máis como algunha xente próxima a min cambiou comigo que eu con eles. E pásame outra cousa moi curiosa. Hai persoas que de entrada me tratan mal «polo si ou polo non». Son eles os que marcan unha «prudente distancia» absolutamente innecesaria.

-Cando saíches daqueles case tres anos de retiro, dixeches que as paixóns eran perigosas, por que?

-Porque a música, que é a miña paixón persoal, pódeche levar a esquecerche de que isto é un traballo e de que non estás só. A paixón pódeche volver tolo. Pode ser unha tormenta. E coñezo moitos artistas que non poden saír desa tormenta, que realmente viven atormentados. Eu intento tomarmo todo con equilibrio. Quero que a miña paixón sexa algo máis íntimo, máis persoal e máis respectuoso comigo mesmo.

-Volverás a hibernar algún día ou xa aprendiches a convivir con todo isto?

-Como xa hei visto que se me retiro un tempo non pasa nada, se teño que volver facelo, fareino. Pero agora mesmo non o necesito. Xamais pensei que ía pedir un piano nun cuarto de hotel e mira, aí téñoo. Ese é o mellor síntoma de que quero seguir conectado a todo isto. Pero de verdade que cando parei era porque non podía nin quería seguir en nada.

-«Prometo» titulas o teu disco e a túa xira. Que promesa non cumpriches aínda?

-Pois a de facer unha xira de teatros. ¡Ah! E prometín ir ver á filla dun amigo que naceu hai dous meses. Pero en canto chegue a España vouna cumprir.

-Es moi fan das series. Cal enganchouche ultimamente?

-Me flipó Ozark, é brutal. E agora estou a ver Boneca rusa, moi psicodélica.

-As plataformas dixitais revolucionaron o mundo do cine. Poden alterar tamén a industria musical?

-Abren unha vía interesante, que é a de emitir concertos e documentais. Nos últimos meses hei visto moitos documentais musicais e non os tería visto de non ser polas plataformas. A industria musical tívose que adaptar e ten que seguir adaptándose ao formato. As compañas deberían ser intelixentes e dar un paso máis aló nese sentido, non quedar estancadas, senón buscar novas fórmulas para conectar co público.

-Sempre sales ao escenario vestido dun sobrio negro. Por algunha razón?

-Bo, a camiseta é negra pero leva unhas tiras de purpurina nas mangas. O equilibrio sempre presente [ri]. Visto de negro porque, como levo detrás as pantallas e as luces, cantas menos estridencias luza eu, mellor. Creo que é máis elegante así.

-Juanes manifestou a súa indignación pola utilización que fixo Vox da súa canción «A Dios pídolle». A ti, que che mostraches sempre moi prudente nese sentido, molestaríache que un partido político utilizase unha canción túa?

-Si, si, molestaríame bastante. Cona, ¡que fagan unha canción eles! E se amais faicho un partido como Vox, que non ten nada que ver co que un pensa, moito peor. É certo que dalgún xeito a música deixa de ser túa no momento en que a vendes. Pero véndeslla ao público, non a un partido para que a utilice politicamente. Nese caso, o autor ten que ter sempre a capacidade de consentilo ou non.

-Con cal das definicións que che adoitan asignar séntesche máis identificado?

-Éme igual. Non me molesta se me chaman cantante de pop, cantante romántico ou cantante dos que lles dea a gana. Entendo que é inevitable. O ser humano necesita encasillar por unha cuestión de referencias. No meu caso resulta máis difícil porque na miña música hai un pouco de todo o que me gusta. Amo o flamenco, pero tamén me gusta a música francesa, teño moitas influencias da música árabe, apaixóname o jazz, a música brasileira, o fado, vivín a música electrónica, que, por certo, quero ir metendo aos poucos na miña música… A clave está en facer o que che naza de dentro. Pero que sexa o que sexa, názache con emoción.

-E coa música galega, que relación tes?

-Vouche revelar unha curiosidade que só os meus músicos coñecen. Un dos primeiros concertos aos que eu fun na miña vida foi de Carlos Núñez e quedei namorado dunha canción que se titula Moura. Pois aínda hoxe esa é a única canción que utilizo no camerino para quentar a voz nos meus concertos. Fago vocalmente todos os xiros que Carlos Núñez fai coa frauta e a gaita para desgraza dos meus músicos, que están xa un pouco hartitos do tema.

  •  VIGO IFEVI SÁBADO 27, 21.30 38,50 EUROS