Natación na piscina da ría

VIGO CIDADE

ARQUIVO PACHECO

Antes de que Vigo tivese instalacións para nadadores, as competicións celebrábanse nos peiraos portuarios

11 mares 2019 . Actualizado ás 09:13 h.

Desde hai anos, Vigo conta cunha notable oferta pública de piscinas. Están as de Barreiro, Florida e Navia, que xestiona Máisqueauga. E as municipais da anterior onda: As Travesas, Lavadores, Teis e Valadares. Tamén hai piscinas ao aire libre en Samil e cóntanse por miles nas casas das nosas parroquias. Por haber, hai ata unha piscina na azotea dun hotel na praza de Compostela. Pero houbo unha época non tan afastada na que practicar a natación sólo ofrecía unha opción: botarse á ría. Ata o punto de que as probas deportivas se celebraban nas propias dársenas portuarias, como podemos observar nesta foto do Arquivo Pacheco.

A imaxe foi rescatada para a exposición Vigo, a cidade retratada, celebrada en 2015. E móstranos como na dársena do porto estase levando a cabo unha proba de natación, coas súas rúas delimitadas por cordas sobre o propio mar, mentres os espectadores seguen a competición desde os peiraos.

Porque ata que, en 1967, inaugurouse a piscina climatizada do Real Club Náutico, a natación e o waterpolo practicábanse en augas da propia ría de Vigo, xa que non existía ningunha instalación adecuada para iso.

O Club Náutico de Vigo fora fundado o 15 de abril de 1906, engadindo o título de Real ao seu nome cando o 7 de agosto daquel ano o rei Alfonso XIII aceptou a Presidencia de Honra da entidade. Con todo, despois de catro anos o club entrou en crise e cesou toda actividade en 1910.

Refundado dúas décadas máis tarde, en 1926, a súa primeira sede social era tan precaria que estaba a flotar sobre a ría. Era a goleta Klosofic, un elegante buque de tres paus e 800 toneladas de rexistro, que estaba fondeada fronte ao actual peirao.

O Náutico vive un gran impulso a partir de 1945, cando se fusiona co Club Marítimo de Vigo, nunha operación onde é doado ver unha intencionalidade política tras a Guerra Civil. Do Marítimo pode dicirse que era a modernidade fronte ao conservadorismo. Na súa sede social, durante a República, estaba gravado en bronce este lema: «Democracia e liberdade». E non resultaba cómodo ao novo réxime, a pesar dos seus pasados éxitos na vela, o remo e como creadores dun evento que pervive: a travesía a nado de laría de Vigo. O Marítimo de Vigo foi tamén pioneiro na incorporación da muller. De feito, foi o primeiro club de España en organizar regatas de remo para señoras. Era obvio que aquela política non encaixaba cos novos tempos.

Do Marítimo herdou o Náutico un proxecto para construír unha sede en terra, na dársena que actualmente ocupa o segundo. Mesmo tiñan o seu propio proxecto de arquitectura para unha piscina, pero foi descartado e, tras a absorción en 1940, optouse por un novo deseño, encargado en 1944 ao arquitecto Francisco Castro Represas.

En 1945 inaugúrase o novo edificio, que imita un barco. Pero a piscina cuberta e climatizada non comezará a construírse ata 1963. E se inagurará catro anos máis tarde, en 1967, pondo fin ás probas de natación e waterpolo ao aire libre.

O catálogo da mostra de Pacheco lembra que as competicións «se desenvolvían a ambos os dous lados da dársena do Club e eran seguidas sempre por gran cantidade de público, un público que poucas veces tiña ocasión de contemplar gratuitamente probas deportivas».

Así que houbo unha época na que a natación en Vigo se facía na ría mesma, suxeita ás mareas e ás inclemencias do tempo. Agora que hai piscinas por todas partes, non está de máis lembrar a aqueles valentes que emulaban a Weissmuller e que coa determinación de Tarzán guindábanse ás frías augas para practicar deporte.