Anabel e Néstor elixiron a cidade para a súa aposta coa taberna A Bastarda: máis de cen tipos de viño por copa e cociña tradicional
18 feb 2019 . Actualizado ás 09:37 h.Á parella formada pola toledana Anabel García-Barroso e o peruano Néstor Vera sobroulles un día para namorarse de Vigo e decidir que era a cidade na que querían vivir. Residían en Madrid e tiñan bos postos de traballo no sector da hostalería, ao que ambos pertencen. Ela como cociñeira e el como catadora. Profesionalmente estaban moi contentos, pero estrañaban unha calidade de vida que lles permitise gozar do lecer sen ter que pasar pola servidume que trae consigo o trafego nunha gran capital: présas, tráfico, horas e horas de coche para chegar ao traballo, etcétera.
No verán do 2016, de vacacións, decidiron que Vigo era o lugar no que querían construír un novo proxecto de futuro, que incluía ter descendencia. «Estivemos aquí só un día e namorámonos da cidade. Chegamos a Madrid, pasamos da praia ao metro e foi un bajón tremendo», lembra ela. En outubro expuxéronllo xa moi en serio.
O local que durante anos foi a cafetería Moi ben é, desde xaneiro do 2017, A Bastarda (Paseo de Alfonso XII, 33), que se asoma á beleza da ría.
Néstor xa vivira en Vigo uns meses, cando deixou o seu país, hai unha década. «O primeiro ano paseino na comunidade galega», explica. «El veu só en novembro a buscar local, en decembro fixemos as maletas e xa pasamos en Vigo o Nadal», conta a súa parella.
Tiñan ganas de aumentar a familia e Vigo tamén lles permitiu iso. O seu fillo Carlos naceu en novembro do 2017. «É o relacións públicas», chancean sobre a cotidianeidad dunha familia de taberneiros, xa que o pequeno hai máis horas que a Esteban en Telecinco.
O catador deixou Perú para seguir a formación que iniciara na Escola de Hostalería en Lima. A manchega estudou cociña en Toledo e empezou ao grande, con Eneko Atxa no Azurmendi, de tres estrelas Michelin. «Paseimo superbién. Foi como ir á mili. Duro pero moi instructivo», explica. De aí marchouse a Madrid, a outro local de alto nivel: A Barra, onde foi xefa de peixes. «Chegou a estrela Michelin e ao mes seguinte funme», chancea, xa que recoñece que é «un cu inquedo».
Onde ambos coincidiron na capital foi no restaurante Goizeko, do que se despediron con pena, pero coa ilusión para iniciar en Vigo o seu propio proxecto, ao que Néstor tiña moitas ganas tras máis de 20 anos de experiencia como catadora.
Eles apostaron por unha oferta que lles diferenciase co viño por copa e comida tradicional. «Ao principio non tiñamos tanta cociña. Eran tapas. Aquel día que viñemos a Vigo puxéronnos nun bar unhas olivas de aperitivo e pensei que en Toledo duraba dous días. Así que acompañamos a consumición cunha tapa rica, pero agora a xente reclámame que sorprenda cada semana», conta. Os clientes que acoden á Bastarda, que toma o seu nome da variedade da uva tinta francesa, poden contar con tapa de culler ou ovos fritos con patacas, pero tamén unha cambiante carta de pratos para unha comida completa, picar e compartir, ata un café que dan por cortesía da casa ao comensal.
Na taberna teñen unha cociña e unha diversidade de viños que case ninguén acada. Dispoñen de máis dun centenar de referencias das 70 denominacións de orixe de España, onde hai moito máis alá do rioja e ribeira do Douro, e copas que poden roldar os 3 ou os 20 euros se se quere ir máis aló. A negativa dos hostaleiros a abrir unha botella para vender unha soa copa soluciónase cun invento chamado Coravin, un aparello que funciona con cápsulas de gas argón e permite acceder ao viño sen descorchar a botella, protexéndoo da oxidación. Na proposta culinaria non faltan apostas difíciles que triunfan: callos á madrileña (sen garavanzos) ou steak tartar, xunto a outras como codillo ao forno, peruanos como causa limeña e un panorama que depende do mercado: manitas de cordeiro recheas de boletus, pochas con huevas de pescada ou o que se lle poña por diante.
Gústame
Anabel: O risotto que fai Néstor. «Eu cando saio de aquí, non cociño». Néstor: A empanada de carrilleras de tenreira que fai Anabel».
Non me gusta
Anabel: As coles de Bruxelas. Néstor: A xiba.