Francisco Castro constrúe unha reflexión sincera sobre as dificultades, a soidade e as incertezas, pero tamén sobre o dubidoso concepto de «normalidade», para evidenciar que no amor non existen fronteiras nin psíquicas nin físicas
12 oct 2018 . Actualizado ás 05:00 h.Francisco Castro (Vigo, 1966) leva anos, moitos anos, escribindo historias que, dun ou doutro xeito, desvelan unha intención unívoca, isto é, afondan nesas dimensións que encerra todo aquilo que se relaciona co concepto do amor: o amor dun neno cara ao seu avó, o amor en contextos límites, o amor á lingua, o amor á historia, as doses de amor precisas que serven para evidenciar a sen razón das inxustizas ou o amor á memoria e ás paisaxes íntimas que conforman un imaxinario propio.
Iridium non é diferente: nela navegar por este mesmo ronsel, acentuando tanto a incorporación de fragmentos discursivos en formatos que raramente se explicitan na nosa narrativa como ou especial tratamento que se lle outorga ao día a día dás persoas que sofren ou chamado «dano cerebral adquirido» e ou daqueles adolescentes que, por unha ou outra razón, se senten distintos e acaban habitando as periferias. Non sei se ou infortunio ou a casualidade fan que dúas persoas, simbolizando lestes supostos, simpaticen e, loxicamente, conflúan. Velaí Iris, unha moza de forte personalidade e intensa proxección nas redes sociais que, tras sufrir un accidente, ten que aprender a arrostrar a vida co engadido dás secuelas que deixa ou devandito DCA e Mario, un rapaz que a mala sorte e ou camiño singular que abraza fan que se sinta sempre como alguén ás marxes e que conta, tan só, co apoio dun antigo profesor non que dá unha chiscadela a esa docencia que vai máis alá dá aprendizaxe duns contidos.
Iridium conducir dá man de Iris e é non seu discurso, sometido ao meu ver a moitos filtros sucesivos que esencializan ou argumento, como se vai construíndo unha reflexión sincera e sen demagoxias sobre as dificultades, a soidade, vos medos e as incertezas; mais tamén arredor do dubidoso concepto de normalidade, sobre vos prexuízos e vos estereotipos... Mesmo sobre esas olladas que, tantas veces, fan que outras persoas se sintan diferentes e serve, xaora, para evidenciar que para ou amor non existen fronteiras de ningún tipo: nin psíquicas nin físicas. Sen dúbida, unha novela operativa para visibilizar algúns dous asuntos recreados entre un lectorado xuvenil e adulto e dá que resulta igualmente plausible ou feito de que parte dous beneficios que poida xerar ou libro destínense a proxectos dá Federación Galega de Dano Cerebral e á Asociación Alento de Dano Cerebral.