«A obra está feita desde o íntimo con reflexións honestas»

La Voz

VIGO CIDADE

Anómico Teatro presenta esta fin de semana en Ensalle óbraa «Paisaxes de extinción»

19 ene 2018 . Actualizado ás 05:00 h.

Paisaxes de extinción é a proposta de Anómico Teatro para esta fin de semana no Ensalle (Chile, 15). Hoxe e mañá poderase ver ás 22.00 horas, mentres que o domingo comezará ás 21.00 horas. Julio Fernández é o autor e actor, xunto con Eva Alfonso, da peza que foi estreada no Teatro Victoria de Tenerife, pero que comezou a crearse durante unha residencia na sala Ensalle.

-Como xurdiu a obra?

-Dunhas cartas que me enviaba a min mesma durante unha estancia en Berlín en 1990. Alí, realicei un libro con fotografías de lugares abandonados que logo foron ocupados ou edificados a medida que o muro se foi demolendo. Ao revisar ese material deime conta de que había unha atracción misteriosa que mantivera con respecto ao abandono.

-A partir do abandono facía onde se dirixe?

-A partir da idea de abandono empezaron a xurdir outras cousas, aínda que todas relacionadas con ese concepto. En realidade, é a necesidade de reconsiderar o abandono non como algo negativo senón como algo, ata certo punto, necesario para parar o vórtice de consumismo e de destrución. Por exemplo, no medio ambiente, unha paisaxe virxe é hoxe en día un valor que se debería reivindicar.

-Como o trasladou a un escenario?

-Aquí empezaron a intervir as accións físicas, o imaxinario no cal se envolve a obra. Tamén hai gravacións de vídeo, poesía e a confección dramatúrgica do escenario. Nela tamén intervén a luz, a disposición do espazo e os elementos que aparecen. Por exemplo, nos ensaios en Vigo, apareceron as follas de eucalipto porque os bosques desta especie son xustamente o contrario ao abandono porque son plantacións realizadas polo home. É por iso que dispomos follas sobre o chan do escenario, perfectamente ordenadas, e vemos que vai pasando a medida que Eva se move nese espazo.

-Que recibimento tivo na súa estrea?

-Moi bo, a xente agradece o ton sincero da peza, no sentido de que está contado desde o íntimo con reflexións honestas. O público emociónase un pouquiño.

-Cal é o seu diagnóstico das artes escénicas en Vigo?

-Precariedade e tristeza son as características. Precariedade porque aínda que lle poñas moita ilusión hai unha parte que é insalvable que é a económica; hai que pagar autónomos todos os meses, quero vivir disto e inténtoo pero resulta case inviable, tes que facer malabarismos para sobrevivir, cando en realidade, estás facendo un traballo que leva moitísimas horas e que debería ser comprendido.

-Por que engade a tristeza a ese diagnóstico?

-Pola alarmante falta de resposta do Concello. Non houbo ningún interese non só cara a nós senón tamén a máis compañas. Non hai nin sequera un entendemento cos reitores culturais da cidade. Desde un despacho non se pode dirixir a políticia cultura da cidade.