Ricardo Blach, patrón do «Alakrana» no momento do asalto, non esquece os angustiosos 46 días que pasaron privados de liberdade e sometidos a vexacións

M. Moralejo
Soledad Antón

«‘‘¡Son piratas, son piratas!'' Leste foi a última mensaxe que se puido escoitar do atunero vasco Alakrana, asaltado onte de madrugada mentres faenaba a 600 millas da cousa, en augas internacionais do Índico». Así daba conta La Voz de Galicia o 3 de outubro do 2009 do secuestro do pesqueiro con 36 tripulantes a bordo. O baionés Ricardo Blach era un deles. O entón patrón do buque, agora xubilado, revive aqueles interminables 46 días non só privados de liberdade, senón tamén sometidos a múltiples vexacións por parte dos seus captadores. «Os piratas consumían droga a diario. Viña unha avioneta desde Kenia e lanzábaa ao barco. Eran uns fajos de algo parecido ao loureiro que chamaban cap. Saíanselles os ollos», relata Blach, que asegura que aquela odisea segue moi presente na súa vida: «Iso non se esquece. Foi unha tensión moi gorda. Estivemos en moito perigo».

As persoas sometidas a situacións de estrés como a que viviron os tripulantes do Alakrana procuran evitar sufrimento ás familias -«Vanse a decatar dalgunhas cousas hoxe no xornal; a miña muller nin o vai a ler», di-, por iso cada vez que aqueles angustiosos días podían comunicarse con elas, dicíanlles que estaban ben.

Pero non era certo. «Por momentos, a ponte do barco convertíase nun ring. Pelexábanse entre eles e ti alí no medio, mesmo se ataban e púñanse todo o día ao sol. Non sabías o que ía pasar», relata. O feito de non entenderse, xa que non falaban inglés nin francés, complicaba as cousas. «Marcaba o radar unha nube de choiva e pensaban que era un barco, ou cambiabamos un motor auxiliar por outro e como facía un ruído distinto crían que viña un avión e empezaban a disparar ao aire cos Kalashnikov. Non había xeito de facerlles entender que era ruído de motor».

Pasaron días antes de que lles permitisen ducharse, aínda que apenas se mollou mentres lle apuntaban por detrás cun fusil de asalto. Para entón, os piratas xa o roubaron case todo. «Tiven que pórme a mesma roupa porque no armario non quedaba nin un calcetín», di. Por suposto, xa abriran a caixa forte e leváronse os 30.000 dólares e os 50.000 euros que gardaban nela.

O CORREO.É

A maior preocupación de Ricardo Blach, que compartía ponte co capitán, era a tripulación, que estaba noutra planta do buque. «O temor a que algún puidese perder a vida era grande porque cada pouco, para asustarlles, disparaban. Como estaban drogados non se sabía o que ían facer. Non podiamos falar con ninguén. Menos mal que nun momento dado elixiron a Rafael, outro baionés, para que subise a comida e puiden preguntarlle. Claro, sen dirixirme a el para que non nos descubrisen». Unha comida que a maioría dos días non probaba porque un secuestrador «cos dentes podrecidos» pasábaa pola súa boca antes de chuspila no prato. Adelgazou 9 quilos.

Se algo querían os secuestradores era amedrentar e sobre todo facerse oco nos medios de comunicación para lograr o seu propósito. Por iso deixábanlles falar con xornalistas. «‘Dilles que che imos matar', pedíanme mentres me zurraban». Naqueles permisos para falar con xornalistas Blach atopou a fórmula para comunicarse tanto coa súa muller como co armador ou a fragata Canarias, para cuxa tripulación non ten máis que agradecemento. «Portáronse de marabilla. Por se le isto, mándolle un abrazo a Manuel, o comandante. Cando nos liberaron pedíronnos que lles explicásemos como funcionaba o automático do barco e o radar para que despois de 46 días de gran tensión puidésemos descansar un intre. Cando espertamos tiñan todo o buque limpo e organizado».

Emociónase Ricardo Blach cando lembra o encontro coa familia, a primeira a súa filla Cristina, que viaxara ás Seychelles. Xusto antes de partir para esa marea habíalle dito ao armador que case seguro que sería a última. E foino. Aínda que ás veces se ve con algúns compañeiros de entón, non falan do secuestro.