UVigo Motorsport xa pensa no 2018 tras rodar en Montmeló e conseguir o premio ao mellor traballo en equipo
30 ago 2017 . Actualizado ás 05:00 h.Talento, paixón e perseveranza. Sobre esa base naceu fai tres anos un proxecto impulsado por oito novos estudantes de enxeñería industrial en Vigo que foron capaces de contaxiar a súa ilusión e a súa persuasión para embarcarse na Fórmula Student, unha iniciativa aberta á participación de universidades de todo o mundo. Os alumnos organízanse como unha escuadra, teñen que deseñar, fabricar e pór a competir un monopraza.
Pasaron máis de mil días desde aqueles primeiros pasos. Os integrantes multiplicáronse por tres. O talento, a paixón e a perseveranza non acusan a erosión do tempo. Antes ao contrario. E o UVigo Motorsport vén de deixar pegada esta fin de semana en Montmeló. A representación galega conquistou o premio ao mellor traballo en equipo e fixo podio na modalidade denominada Cost, que pon en valor os resultados obtidos en función dos medios dispoñibles.
Verificacións e probas
En Barcelona competiron 35 proxectos de combustión e outros 35 eléctricos. O monopraza superou todas as verificacións técnicas e as probas dinámicas ata chegar á última, a denominada endurance, que consiste en dar vinte voltas ao circuíto cun cambio de piloto en metade do percorrido. O primeiro deu os seus dez voltas. Pero as altas temperaturas (35 graos, e máis de 50 a pé de asfalto) pasaron factura: o motor non arrincou. Só un vehículo conseguiu completar as dúas quendas.
Dúas semanas antes, no circuíto alemán de Hockenheim, o monopraza pasou as verificacións, pero deu problemas antes de chegar ao endurance. Era o 14 de agosto. Tres días máis tarde o fórmula estaba de volta en Vigo. O 22 puxo rumbo a Barcelona cun novo motor e os pertinentes axustes. E, vistos os resultados de Montmeló, deron coa tecla, a pesar de traballar contrarreloxo.
Por ese flanco, o da brega, compensa o equipo as limitacións orzamentarias. Son os estudantes os que se encargan de todo: procura de apoios, compras, mercadotecnia, patrocinios, desprazamentos, pilotaxe.... Todo.
O luns volvían en furgonetas tras recoller todo o material. Se en San Sebastián , como foi o caso nalgunha ocasión, preséntaselles a oportunidade de conseguir pezas en condicións vantaxosas, non teñen inconveniente en viaxar por estrada ida e volta no mesmo día. As horas que lle dedican ao proxecto poderíanse cuantificar, pero o esforzo non, porque cada un ten que organizarse durante o curso para atender a fronte de Formúlaa Student e o dos estudos. Á fin e ao cabo, á vez non poden descoidar o día a día das súas carreiras nas aulas.
O primeiro ano foi todo un logro pór en marcha un prototipo, por moi básico que resultase. O segundo foi o da aerodinámica, o das primeiras probas co turbo, o de superar as verificacións técnicas. O terceiro, o das probas dinámicas e o de empezar a rodar. E os mozos de UVigo Motorsport xa lle están dando voltas á cuarta evolución, en marcha cara ao 2018.
Claudia Otero: «Non nolo criamos, foi a alegría máxima»
Claudia Otero é unha das integrantes do UVigo Motorsport, do departamento de electrónica e programación e do de mercadotecnia e organización. Folga dicir que se desatou a alegría polo premio ao mellor equipo, polo que supón de referendo ao traballo do grupo. E engade que, se seica, a celebración foi aínda maior por inesperada: «En Alemaña , vendo a cerimonia de entrega de galardóns, falamos de cando nos tocaría a nós. Non agardabamos que fose xa en Barcelona».
Se seica, a sorpresa foi maior porque chegou xusto a continuación dunha pequena decepción: «Ao ter quedado entre os tres seleccionados en Cost , pensamos que xa iamos coñecer o podio, independentemente do posto. Pero só subiron os primeiros. Nese momento, algúns empezamos a disgregarnos. Eu era unha dos catro que iamos empezar cos preparativos para a cea, cando de súpeto oímos por megafonía que chamaban a UVigo Motorsport. Estabamos a chegar ao aparcadoiro, demos a volta á carreira e conseguimos chegar. Non nolo criamos, foi a alegría máxima».
A distinción minimiza os momentos máis duros, que os houbo, e xa serve como acicate para os novos desafíos. Claudia Otero recoñece que houbo dous escollos especialmente complicados: «O ano pasado non conseguimos rodar. Non tiñamos dúbidas, pero había que falar de novo cos patrocinadores e sería entendible que eles si as tivesen. E hai uns días, cando rompeu o motor en Alemaña... Había que reenfocar, porque era o ano de conseguir resultados».
Foi o ano. E xa está en marcha o seguinte: «O coche chega este martes, xa hai que empezar a ver cousas, comezar coas entrevistas porque sempre hai xente que acaba e outra que vén...». O proxecto segue crecendo.