«Hoxe os nenos coñecen a historia de Vigo grazas á festa da Reconquista»

María Jesús Fuente Decimavilla
maría jesús fonte VIGO / LA VOZ

VIGO CIDADE

ÓSCAR VÁZQUEZ

A asociación de veciños do Casco Vello, presidida entón por María José López, organizou a representación teatral para promover a recuperación integral do barrio

22 ago 2017 . Actualizado ás 01:16 h.

É a celebración máis simbólica de Vigo e grazas a ela moitos vigueses coñecen a historia da súa cidade. A festa da Reconquista naceu en 1997, aínda que a idea se xestou en tempos do concelleiro de Patrimonio Histórico Xesús Costas. «Un ano pintáronse pegadas en todo o percorrido da antiga muralla; outro, elaboráronse trípticos co traxecto e repartíronse polos colexios; o seguinte, colocáronse adhesivos fluorescentes no circuíto; e, para rematar, puxéronse as portas», explica a entón presidenta da Asociación de Veciños do Casco Vello, María José López Sánchez.

Tras o impás dun ano sen novidades, esta entidade propúxose facer unha representación teatral e presentar o proxecto a través do plan comunitario, no que participaban distintos colectivos da zona histórica. «Non era facer unha festa por facela, a idea era enfocala cara á recuperación integral do barrio», aclara a expresidenta.

Á animadora sociocultural do plan comunitario, Begoña Rodríguez, correspondeulle dar forma ao proxecto. A Concellaría de Cultura, entón a cargo da popular Maite Fernández, concedeu 300.000 pesetas para levalo adiante. «Conseguiuse moito co obxectivo de impulsar a rehabilitación integral do Casco Vello, aínda que non todo o que queriamos. Os nosos obxectivos igual eran demasiado ambiciosos, pero aí quedou nosa pegada», comenta María José López.

A primeira festa de 1997 desenvolveuse case na súa totalidade na praza da Princesa. Tamén pasou pola baixada a Gamboa e a rúa Laxe, onde se simulou o desembarco dos franceses e a rendición. En total, os integrantes da representación eran ao redor de sesenta persoas. A poucos lles motivaba facer de franceses polos paus que recibían dos oriúndos. Os postos do mercado facían gala da tradición: redeiros, panadeiros, cesteros... Tamén se fixo o popular xantar, aínda que posteriormente pasou a un segundo plano.

«A verdade, non se se entón agardabamos chegar onde chegou a festa. Cando fas algo por primeira vez non sabes o que vai pasar, descoñeces a aceptación. Tratábase de atraer a outros vigueses ao barrio, que entón só tiña edificios en ruínas e pubs con música e sen licenza. Tamén era un xeito de que o comercio se recuperase», indica.

O que si tiñan claro os veciños era que todo debía de estar moi controlado, sobre todo o mercado de artesanía. «Non queriamos que a Reconquista se convertese nunha festa gastronómica co típico choripán, pero é un pouco inevitable. Aínda que sempre diciamos ‘coidado co mercado', ao final fóillenos un pouco das mans», admite.

O camiño da festa, ata converterse no que é hoxe, non foi precisamente de rosas. «O primeiro ano a xente colaborou de forma desinteresada», apunta a exdirectiva veciñal. A pesar de partir de cero, contaban cunha directora teatral, Melé, e a colaboración do grupo Muxicas. Aquel ano tamén actuaron «a pelo» as Cantadeiras do Berbés. O vestiario tradicional cedeuno a Asociación de Veciños de Sárdoma e para confeccionar os traxes dos franceses tirouse de orzamento.

Ao principio eran moi poucos os hostaleiros que colaboraban ao non crer no proxecto. Por iso, á expresidenta do Casco Vello lle enoja que agora se queixen cando a asociación veciñal pon un posto de sardiñas por San Xoán para poder autofinanciarse.

María José López ten claro que hoxe se pode considerar a festa por antonomasia da cidade e que os vigueses se senten identificados con ela. «Cando era pequena, eu non tiña nin idea do que era e significaba a Reconquista, nin sabía da muralla. Hoxe todos os nenos coñecen a historia de Vigo grazas á festa da Reconquista», destaca.

Na súa opinión, sería bo que o alcalde recibise á asociación Casco Vello para falar da candidatura a festa de interese nacional. Está convencida de que se pode lograr traballando todos xuntos, administracións incluídas. E se tivese que dar algún consello á organización actual, só pediría que a representación non perda a frescura e naturalidade que tivo nos seus inicios.