«A cidade foi a que creou coa súa puxanza a necesidade do voo a París»
Juan Maceira, o director que máis tempo levou as rendas de Peinador, rememora a estrea europea do aeroporto vigués e a súa definitiva modernización
Xornalista de La Voz de Galicia
As cortizas das botellas de champaña apenas se notaban no medio das gaitas e as muiñeiras que o 28 de novembro de 1981 facían o corredor aos 97 emigrantes chegados de Suíza no primeiro voo internacional que acolleu Peinador. Só tres días antes Aviación Civil outorgoulle a categoría de aeroporto internacional.
O inicio da liberalización do mercado aéreo en 1988 permitiu a Air Europa testar un ano despois a demanda dunha posible ruta Vigo-Londres, e máis tarde a TAP intentouno cun voo ao Porto. Pero non foi ata 1993 cando Peinador se fixo europeo. Por 42.000 pesetas (252 euros) ida e volta, o 26 de abril de 1993 o aeroporto de Vigo ofrecía a súa primeira ruta internacional: Vigo-Valladolid -París Orly. Tal foi a demanda, empurrada pola industria da automoción, que Aviaco viuse obrigada a cambiar os DC-9 cos que abrira a liña polos MD-88 para ofrecer xa 155 asentos nos seus voos de luns a venres.
«A cidade foi a que creou coa súa puxanza a necesidade do voo a París», mantén o porriñés Juan Maceira, director de Peinador na estrea da ruta internacional e quen, ademais, dirixiu durante máis tempo a terminal viguesa. Fíxoo entre 1990 e 1999, pero xa desde 1973 era xefe de mantemento de infraestruturas e instalacións. Alcaldes, concelleiros, deputados provinciais, empresarios e xornalistas tomaron aquel primeiro voo á capital gala, onde ao baixar do avión algún dos pasaxeiros proferiu en voz alta, «é un momento histórico para Vigo», como relata a crónica de La Voz de Galicia daquel día.
«Case se afunde o ascensor do hotel», di Maceira rememorando a concentración de pesos pesados presentes naquela cita. «A min interesábame máis ver o aeroporto de Orly, pero houbo visitas ao Lido, cea en barco polo Sena e excursión a Disney», relata, como parte dos atractivos que Aviaco mostrou durante dous días aos seus invitados para que promocionasen as posibilidades da ruta.
Ao cabo dun ano 12.000 persoas utilizaran os 248 voos que operaron entre as dúas cidades, glosaba La Voz. Ningunha outra ruta internacional cultivou tanto éxito en Peinador, aínda que esta o faría realmente con Air France. A compaña gala aterrou na pista viguesa no 2004 atraída, como o estivo Aviaco, polo gancho de Citroën. Chegou a superar a barreira de 106.000 pasaxeiros con catro frecuencias diarias aos catro anos de actividade, pero no 2015 botou o peche.
«Peinador agora é un gran aeroporto», asegura Maceira, que encamiñou a súa vida cara á aeronáutica tras deleitarse vendo de neno os avións asucando os ceos do seu Mosende natal. Unha acampada cos xesuítas preto do aeroporto deulle a oportunidade para pensar que ese podía ser o seu mundo. Tras estudar a carreira en Madrid chegoulle Málaga como primeiro destino profesional, e Vigo como segundo. «Aquí non había enxeñeiro e aínda que non tiña pensado volver axiña que, xurdiu a oportunidade e veume moi ben para coñecer todas as instalacións».
A pista aínda estaba sen pechar, e unha barreira abríase e pechaba no seu lateral se había ou non algunha operación aérea en marcha. «Un vitrasa perdeu unha vez unha esquina do seu teito porque unha avioneta lle pasou demasiado preto», comenta Juan Maceira, para quen a néboa foi o seu maior quebradizo de cabeza. «Estudamos moito que podiamos facer, condicionados ademais polos montes próximos, e atopamos unha situación moi similar no aeroporto de Limoges». Ditas indagacións técnicas permitiron a Peinador acoller o sistema antinéboa ILS categoría II/III e iso cambiou o curso do aeroporto. «Sempre tivo uns técnicos fantásticos que souberon pasar das válvulas aos transistores e despois aos circuítos integrados. Peinador creceu grazas ao persoal do aeroporto», engade Maceira, sempre pegado a un aparello de radio na súa época de director para saber todo o que ocorría. «Oía ata ás tripulacións», recoñece, como tamén ter saído do despacho para calibrar o ILS, e antes, ata perderse polos montes que circundan a pista buscando a mellor localización para a radiofrecuencia da pista.
